Eνας φιλόσοφος του 1ου μ.Χ. συνομιλεί με τον Λογγίνο ή τέλος πάντων με όποιον είναι ο συγγραφέας του έργου «Περί ύψους» -λέει ο πρώτος: «Οι σημερινοί άνθρωποι μοιάζουμε σαν... από παιδιά να διδαχτήκαμε τη δουλεία που μας ταιριάζει, και μόνο που δεν μας σπαργάνωσαν, εξ απαλών ακόμα φρονημάτων με τις ίδιες ταπεινές συνήθειες και ασχολίες, έτσι που δεν έχουμε γευτεί το ωραιότερο και γονιμότερο νάμα των λόγων, θέλω να πω: την ελευθερία· για τούτο το μόνο που γινόμαστε εν τέλει είναι μεγαλοφυείς κόλακες».
Και η απάντηση του συγγραφέα: «Είναι εύκολο αγαπητέ μου και ίδιον του ανθρώπου να μέμφεται την εκάστοτε υπάρχουσα κατάσταση. Κοίταξε όμως μήπως δεν είναι η οικουμενική ειρήνη αυτή που διαφθείρει τις μεγάλες φύσεις, αλλά πολύ περισσότερο τούτος ο ατέλειωτος πόλεμος που κυριεύει τις επιθυμίες μας, και μαζί με αυτόν, μα τον Δία, τα πάθη που φρουρούν τη σύγχρονη ζωή, αυτά που την έχουν φέρει στο χείλος της καταστροφής. Η φιλοχρηματία από την οποία όλοι μέσα στην απληστία μας νοσούμε, και η η φιληδονία μάς έχουν δούλους τους, ή, καλύτερα, θα μπορούσαμε να πούμε, βυθίζουν τη ζωή μας αύτανδρη, καθώς η φιλαργυρία είναι νόσημα που μας κάνει τιποτένιους».
Ο λόγος για τους βουλευτές και υπουργούς της κυβέρνησης, εννοείται, που τους βλέπεις να τρέμουν σαν ψάρια εν όψει ανασχηματισμού. Οποιος κόλακας είναι μεγαλοφυέστερος θα επικρατήσει, όποιος είναι όσο δεν παίρνει ανελεύθερος θα «κατακτήσει» μία θεσούλα, δωρισμένη από τον απόλυτο άρχοντά τους. Ετσι έχουν γαλουχηθεί: εξ απαλών φρονημάτων [άλλη έκφραση του εξ απαλών ονύχων] και έτσι [τιποτένιοι] θα καταλήξουν. Αυτή είναι η αναπόφευκτη εξέλιξή τους. «Οι άνθρωποι δεν σηκώνουν πια το βλέμμα προς τα υψηλά ούτε η υστεροφημία τους σημαίνει κάτι γι' αυτούς, αλλά μέσα στον κύκλο των γεγονότων του είδους αυτού ολοκληρώνεται λίγο λίγο η καταστροφή της ζωής τους, με τη φθίση και τον μαρασμό του ψυχικού μεγαλείου, που γίνεται κάτι για το οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται αφού όλοι θαυμάζουν τα θνητά μέρη του εαυτού τους».
Αγευστοι ελευθερίας οι πλείστοι εξ αυτών, πώς να διαχειριστούν την ελευθερία, έστω και σε εισαγωγικά όταν βάζουν την έννοια; Την ελευθερία από τον κορονοϊό ασφαλώς. Ευτυχώς που δεν τη συνδύασαν με το δεύτερο σκέλος του «συνθήματος» του 1821 -είναι ικανοί να το κάνουν, εάν θεωρήσουν ότι θα κολακέψουν τους ανωτέρους τους και θα προωθήσουν τις φιλοδοξίες τους, αυτές τις ευτελείς που προαναφέραμε (φιλοχρηματία, φιληδονία, φιλαργυρία). Είναι κρίμα για τον ελληνικό λαό να παίρνονται αποφάσεις, τέτοιες κρίσιμες ώρες για την υγεία και την οικονομία, από ανθρώπους που δεν έχουν καμία επαφή με τα πραγματικά προβλήματα τα οποία έχουν προκύψει στην ελληνική κοινωνία. Ο όποιος ανασχηματισμός θα είναι ακριβώς μια από τα ίδια.
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου