Ποιο «εθνικό αφήγημα» διαμόρφωσε η Επιτροπή της Γιάννας...
Οταν το καλοκαίρι του 2019 ο κ. Μητσοτάκης έστησε την Επιτροπή «Ελλάδα 2021» για τον επίσημο γιορτασμό των 200 χρόνων του Εικοσιένα και την «ανάπτυξη του εθνικού αφηγήματος της Ελλάδας με σκοπό τη δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του ελληνικού κράτους», αναρωτιόμασταν... σε τούτην εδώ την εφημερίδα ποια από τις δύο συντηρητικές ερμηνείες του συλλογικού μας παρελθόντος θα ηγεμονεύσει τελικά: η παραδοσιακή ελληνορθόδοξη προσέγγιση, που εδώ και μία δεκαετία προωθεί με αλυσίδα δικών της συνεδρίων η Εκκλησία της Ελλάδος, ή το ευρωκρατικό «εκσυγχρονιστικό» σχήμα της δομικής αντίθεσης δυτικότροπης «προόδου»/ ενδογενούς «καθυστέρησης», που μας σέρβιρε πριν από μερικά χρόνια ο ΣΚΑΪ;
Ενάμιση χρόνο μετά, έχουμε ήδη μια πρώτη απάντηση. Αυτό που φαίνεται να επικράτησε δεν ήταν τελικά κανένα από τα δύο παραπάνω σχήματα, αλλά ένα κιτσάτο υβρίδιό τους· νεκρανάσταση, θαρρείς, του ίδιου εκείνου μείγματος μεγαλόστομης αερολογίας, διατεταγμένης εθνικής σύμπνοιας και επαγγελιών τουριστικής ανάπτυξης που έδωσε τον τόνο και στον γιορτασμό των 150χρονων επί χούντας.
Οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις στους κόλπους της Επιτροπής, όσες τουλάχιστον δημοσιοποιήθηκαν, υπήρξαν μάλλον περιθωριακές: διακριτική παραίτηση της Μαρίας Ευθυμίου, λόγω διαφωνίας με την «τάση ουδετεροπατρίας» που διέγνωσε στον όλο σχεδιασμό, και πάνδημος εξοστρακισμός του Αριστείδη Χατζή, μόλις τόλμησε να θίξει το ζήτημα της σεξουαλικής ζωής των αγωνιστών του Εικοσιένα και να υπενθυμίσει την τσαρική συλλογιστική του Καποδίστρια, ότι τα φιλελεύθερα Συντάγματα της επανάστασης ισοδυναμούσαν με «ξυράφιον, εις ού την χρήσιν δεν εγυμνάσθησαν έτι αι χείρες των Ελλήνων». Μετά τις πρώιμες αυτές τριβές, η γραμμή και το ύφος του «2021» ομοιογενοποιήθηκαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε ακόμη και σοβαροί επιστήμονες της Επιτροπής να υιοθετούν πλήρως στις σχετικές δημόσιες δηλώσεις τους το ύφος και τις αναλύσεις της κυρίας Αγγελοπούλου.
Αυτή η εξέλιξη συνδέεται, βέβαια, αποφασιστικά με τον ίδιο τον στόχο του «name branding» (απόδοση εμπορικού σήματος στο έθνος) που καταστατικά υπηρετεί η ίδρυση της Επιτροπής: όπως έχουμε εξηγήσει σε παλαιότερο αφιέρωμα της στήλης, αυτού του είδους τα εγχειρήματα επινοούν ή αναδεικνύουν τα «εθνικά χαρακτηριστικά» ως τουριστικό εμπόρευμα, μετασχηματίζοντας ταυτόχρονα δραστικά το ιδεότυπο του αντίστοιχου έθνους στη συλλογική συνείδηση («Το έθνος ως σουβενίρ», 17/7/2020).
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου