Παντελής Μπουκάλας
Βηματίζουμε ήδη στην άγνωστη ήπειρο του 2021 ελπίζοντας αλλά και ανησυχώντας. Κλεφτή ήταν φέτος η ανάσα των γιορτών. Μισοπνιγμένη. Νιώσαμε έτσι με τρόπο αδιάψευστο πως η πεποίθηση του Δημόκριτου ότι η ζωή δίχως γιορτές είναι δρόμος μακρύς... δίχως πανδοχεία, «βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος», είναι απόσταγμα έμπειρης σοφίας και όχι αφορισμός κάποιου δοκησίσοφου ηδονιστή.
Για να συγκροτήσεις εννόμως τη συντροφιά του τραπεζιού, έπρεπε να πετύχεις τον αριθμό εννιά, που έχει πυκνούς συμβολισμούς στις παραδόσεις διαφόρων λαών, όχι όμως και στη λοιμωξιολογία. Επρεπε δηλαδή να προσφύγεις σε μια στενάχωρη κοπτορραπτική συναισθημάτων. Αλλά κι έτσι ακόμα σε έτρωγε το άγχος μήπως κάποιος από τους πολυκατοίδιους συνένοικούς σου, ενοχλημένος από οτιδήποτε, ακόμα και από το ότι ανήκετε σε αντίπαλες ποδοσφαιρικές θρησκείες, σε καταδώσει σαν υπεράριθμα ευωχούμενο στους εφημερεύοντες αστυνομικούς επιτηρητές.
Καμιά αμφιβολία. Το κράτος μας έχει αποδείξει ότι ξέρει να υποτιμά εξακολουθητικά τους υπηκόους του, ιδίως όσους κατοικούν στα «δυτικά προάστια» κάθε νομού. Ξέρει επίσης να δέρνει ανελέητα το σαμάρι όταν φταίει ο γάιδαρος. Ας αποφύγουμε τον σαφέστερο προσδιορισμό επισάγματος και τετραπόδου, χρονιάρες μέρες.
Παρά την έλευση του εμβολίου, και μάλιστα υπό συνθήκες άκρας τηλεοπτικότητας, με σαράντα πέντε κάμερες κι εξήντα δυο κανάλια να συνοδεύουν βήμα το βήμα τις πολύτιμες 9.750 δόσεις, ο φόβος εξακολουθεί να φθείρει μέσα μας την ελπίδα. Πικρότατη εμπειρία για όλους μας το θανατερό 2020, δεν επιτρέπει αυταπάτες.
Διαγγέλματα εγωλατρικώς συνταγμένα και συμπεριφορές εξωφρενικά ανέμελες, αλληλοαναιρούμενες υπουργικές δηλώσεις και στάσεις σκηνοθετημένες από τη λογική και την ηθική των σόου, βεβιασμένες αποφάσεις κι ακόμα πιο βιαστική αναίρεσή τους, κι άλλα πολλά, έχουν κάνει φανερό ακόμα και στους φανατικότερους κυβερνητικούς αγιογράφους ότι ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο κύμα της πανδημίας ο χρόνος ξοδεύτηκε αστόχαστα. Στη διάρκειά του δεν έπηξε ιδιαίτερα το μυαλό όσων έχουν βαρύνοντα ρόλο στη διαμόρφωση της μοίρας μας, χάρη στην ψήφο μας. Δηλαδή χάρη στην εξουσία που τους δανείζει υπό αυστηρούς όρους και για συγκεκριμένο χρόνο.
Αλλιώς το φανταζόμασταν βεβαίως το 2021, εμβληματικά επετειακό όπως είναι, κι αλλιώς θα ξετυλιχτεί. Ο τίτλος «Ελευθερία», που θα μπορούσε να επιγράφει τα επίσημα αφιερώματα στην επέτειο των δύο αιώνων, χρησιμοποιήθηκε τελικά για να καλύψει την αντιπανδημική εκστρατεία, συρρικνωμένη στην πραγματικότητα στο πρόγραμμα εμβολιασμού. Αλλά και να αποτραπεί από τύχη το τρίτο κύμα, ο λαός μας, όπως και σχεδόν όλοι οι λαοί του πλανήτη, θα παραμείνει για καιρό σε καθεστώς πένθους και περιορισμού.
Ναι, είναι ανάγκη να πατήσουμε γερά και να σηκώσουμε κεφάλι. Ναι, είναι κρίμα κι άδικο να προστίθεται ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα που ορίζει σαν γρουσούζικο τον «στρογγυλό» επετειακό εορτασμό μιας συγκλονιστικής Επανάστασης που μας έδωσε ελεύθερη πατρίδα, έστω για να την αδικήσουμε.
Οτιδήποτε βροντώδες και πανηγυριώτικο όμως, οτιδήποτε χαζοχαρούμενο και κραυγαλέα φτιασιδωμένο, θα αποτελεί προσβολή στη μνήμη των νεκρών της πανδημίας· τα γυάλινα πόδια δεν μπορούν να υποστηρίξουν καμιά σοβαρή εθνική αυτοπεποίθηση. Θα αποτελεί όμως και προσβολή στον παθιασμένο αγώνα όσων δουλεύουν στα νοσοκομεία, σε κάθε πόστο, πολεμώντας να ελευθερώσουν την ανάσα μας από τον ζυγό του κορωνοϊού.
Και δυστυχώς, γυάλινα παραμένουν και του ΕΣΥ τα πόδια, που ήταν λέει «γερά θωρακισμένο» ήδη από τις 26 Φεβρουαρίου, όταν ανιχνεύτηκε το πρώτο κρούσμα στη χώρα μας. Ισως γι’ αυτό κρίθηκε περιττή η περαιτέρω ενίσχυσή του, που θα διέψευδε τον επηρμένο ισχυρισμό περί ισχυρής θωράκισης. Αντί λοιπόν για μαζικές προσλήψεις προσωπικού, έγιναν μετακινήσεις γιατρών από νομό σε νομό, ανάλογα με το ύψος του ιικού φορτίου.
Αντί για μονιμοποιήσεις, καταφυγή σε έναν εθελοντισμό προδήλως αναποτελεσματικό, παρεκτός και πιστέψουμε ότι ένας οφθαλμίατρος έχει κι άλλα πολλά να προσφέρει σε μια μονάδα εντατικής θεραπείας, εκτός από την καλή του θέληση. Αντί για συνταγματικώς αυθεντική επίταξη κλινών ΜΕΘ σε ιδιωτικές κλινικές, γενναιόδωρη ενοικίαση αποδυναμωμένων και ανεπαρκών επιχειρήσεων υγείας, ορισμένες από τις οποίες βρίσκονταν στα όρια της χρεοκοπίας.
Η επέτειος των διακοσίων χρόνων δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει πανάκεια για την ψυχοπνευματική μας υγεία. Και το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει πανάκεια για τη σωματική μας υγεία· οι γιατροί το λένε, και ο ΠΟΥ επίσης. Για να αποβεί ευεργετικό το σέβας μας για τους αγωνιστές του Εικοσιένα, θα πρέπει επιτέλους να απελευθερωθεί από τα πατροπαράδοτα στερεότυπα της άνευ περιεχομένου ηρωολογίας και να επιλέξει την οδό του μετρημένου κριτικού αναστοχασμού.
Για να τελεσφορήσει ο πόλεμος κατά του ιού, θα πρέπει το ίδιο κριτικό και αυτοκριτικό πνεύμα να προσδιορίσει και το βλέμμα μας στο εδώ και τώρα πια. Αλλά όσα μέντιουμ κι αν επιστρατεύσουμε, επαφή με το πνεύμα αυτό δεν θα αποκαταστήσουμε, καθότι ανύπαρκτο. Απελπιστικά ανύπαρκτο.
Με τα θύματα του ιού να αγγίζουν πια τις 5.000, οι της κυβέρνησης εξακολουθούν να δηλώνουν «υπερήφανοι για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η πανδημία στη χώρα μας». Αδιανόητο. Απλώς αδιανόητο. Και επικίνδυνο. Εφόσον κρίνεται επιτυχής η έως τώρα διαχείριση, με τα οδυνηρά αποτελέσματά της (αποτυπωμένα στον αριθμό των νεκρών και των διασωληνωμένων, γιατί ο αριθμός των κρουσμάτων, το ξέρουμε πια, εξαρτάται από τον αριθμό των τεστ, δηλαδή από την κυβερνητική απόφαση για «λίγα τεστ, λιγότερα τεστ, ολίγιστα τεστ»), δεν μπορούμε να περιμένουμε σκέψεις αναθεώρησής της.
Θα συνεχιστεί έτσι, μάλλον αναπόφευκτα, η κατρακύλα στου κακού τη σκάλα: στον κατάλογο Covid Resilience του Bloomberg, όπου αξιολογούνται οι καλύτεροι και οι χειρότεροι τόποι για να ζει κανείς επί πανδημίας, η Ελλάδα βυθίστηκε κατά 19 θέσεις σε έναν μήνα: 31η τον Νοέμβριο, 50ή τον Δεκέμβριο, σε σύνολο 53 χωρών. Πρώτη είναι μόνο στον δείκτη θνητότητας: 6,3%.
Πρώτη, δυστυχώς, κατατάσσεται η χώρα μας και σ’ έναν άλλον κατάλογο, του ινστιτούτου V-Dem του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ, στο άθλημα «μείωση των δημοκρατικών ελευθεριών επί πανδημίας». Στον παγκόσμιο χάρτη που χρωματίζει τις χώρες κατά τον δείκτη των πανδημικών παραβιάσεων των δημοκρατικών «κεκτημένων», το βαθύ μπλε μάς εντάσσει στην ίδια οικογένεια χωρών με την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Μπανγκλαντές. Θλιβερό.
Για να γιορτάσουμε όπως αξίζει την κατάκτηση της ελευθερίας μας το 1821, θα πρέπει το 2021 να ανακτήσουμε πλήρως, σε κάθε πεδίο του βίου, όσα μας στερεί η πανδημία, σαν πραγματική τραγωδία αλλά και σαν πρόσχημα. Εκτός πια και κηρύξουμε αναδρομικά το Μπλούμπεργκ και το Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ κορυφαίους του ανθελληνισμού και Μετερνίχους...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου