Οι κυρώσεις των ΗΠΑ κατά της Τουρκίας στοχεύουν, σύμφωνα με τον Ερντογάν, στην παρεμπόδιση της περαιτέρω ανάπτυξης της... πολεμικής βιομηχανίας της χώρας.
Οι κυρώσεις -πρόσθεσε- θα είχαν επιβληθεί και χωρίς την αγορά των ρωσικών πυραύλων με κάποια άλλη αφορμή.
Σε παρόμοιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις του επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας Λαβρόφ, που τόνισε ότι οι κυρώσεις στοχεύουν τη Ρωσία και πιο συγκεκριμένα την αμυντική βιομηχανία της, καθώς συνιστά μήνυμα προειδοποίησης προς κάθε επίδοξο πελάτη ότι η αγορά ρωσικών οπλικών συστημάτων επισύρει αυτόματα την επιβολή ενός ευρέος και κλιμακούμενου σταδιακά φάσματος τιμωρητικών μέτρων.
Ερντογάν και Λαβρόφ προφανώς κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν το αυτονόητο, ότι η Ουάσινγκτον στέλνει ταυτόχρονα μήνυμα και στις δύο χώρες ότι δεν θα παρακολουθήσει ως θεατής την περαιτέρω διεύρυνση και εμβάθυνση της διμερούς ειδικής σχέσης που έχουν αναπτύξει την τελευταία πενταετία.
Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ διαμηνύουν ότι η εν εξελίξει σημαντική μείωση της στρατιωτικής τους παρουσίας στη Μέση Ανατολή και στη νοτιοδυτική Ασία δεν σημαίνει ότι βρίσκονται σε συνολική περιφερειακή αποδρομή, με το Κρεμλίνο να καλύπτει το γεωπολιτικό κενό που προκύπτει.
Η Ρωσία παρεμβλήθηκε σαν σφήνα στη μετωπική σύγκρουση ΗΠΑ-Τουρκίας για το Κουρδικό στη βορειοανατολική Συρία.
Εδωσε στην Τουρκία αυτό που σταθερά τής αρνιόταν η Ουάσινγκτον, τη στρατιωτική παρουσία στη Συρία με την κατάληψη της περιοχής του Αφρίν και τη σύσταση τουρκικών παρατηρητηρίων περιμετρικά της πόλης του Ιντλίμπ.
Το μοντέλο αυτό εφαρμόστηκε στη συνέχεια στη Λιβύη και πρόσφατα στον Καύκασο, δύο θέατρα συγκρούσεων όπου ΗΠΑ και Γαλλία έχουν καταστήσει σαφές ότι αντιτίθενται στην εμπλοκή της Τουρκίας καθώς τη θεωρούν παράγοντα περιπλοκής της αναζήτησης οριστικής σταθεροποίησης και των δύο μετώπων και όχι μόνον.
Είναι αυτονόητο ότι η παρουσία της Τουρκίας στη Λιβύη και τον Καύκασο νομιμοποιεί και παρατείνει την εμπλοκή της Ρωσίας.
Εναντι της παρουσίας Τούρκων παρατηρητών στο Αζερμπαϊτζάν ο ρωσικός στρατός καταλαμβάνει το σύνολο της διαφιλονικούμενης μεταξύ Ερεβάν και Μπακού περιοχής του Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Τούτων λεχθέντων, η κορυφαία πρόκληση από τη Μόσχα και την Αγκυρα παραμένει το πράσινο φως του Κρεμλίνου στον Ερντογάν να καταλάβει τη μέχρι τότε ελεγχόμενη από την κουρδική πολιτοφυλακή ΥΡG περιοχή του Αφρίν στη βορειοδυτική Συρία.
Αμέσως μετά την είσοδο των τουρκικών δυνάμεων στο Αφρίν ο Ερντογάν αξίωνε σε τελεσιγραφικούς τόνους την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από τη γειτονική περιοχή του Μανμπίζ όπου λειτουργούσαν σαν ασπίδα προστασίας των Κούρδων ανταρτών.
Αυτή η ειδική σχέση ανοχής-συνενοχής μεταξύ Αγκυρας και Μόσχας δεν γίνεται πλέον ανεκτή από τις ΗΠΑ, αυτό είναι το ξεκάθαρο μήνυμα των κυρώσεων.
Ο Ερντογάν έχει δίκιο, οι S-400 είναι το άλλοθι καθώς και χωρίς την αγορά τους οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να είχαν στοχοποιήσει τη στενή ενεργειακή συνεργασία Ρωσίας-Τουρκίας όπως αυτή αποτυπώνεται εμβληματικά από τους αγωγούς φυσικού αερίου Blue Stream και South Stream.
Τούτων λεχθέντων, οι κυρώσεις των ΗΠΑ παγώνουν για το ορατό μέλλον την πολιτική του Βερολίνου για να χαραχτεί το πλαίσιο και το περίγραμμα μιας ειδικής σχέσης Ε.Ε.-Τουρκίας...
Γιώργος Καπόπουλος
Πηγή:efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου