Η επιχείρηση ανάδειξης του Κυριάκου Μητσοτάκη σε «Ηγέτη», είχε ξεκινήσει αρκετό καιρό πριν κερδίσει την εξουσία, όταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα, παρουσιαζόταν στα ΜΜΕ ως «το καλύτερο βιογραφικό της χώρας». Το... ότι αυτό το βιογραφικό αποτελούνταν απλά από σπουδές στο εξωτερικό και ολιγοετή βυσματική εργασία στον ιδιωτικό τομέα σε άσχετο με τις σπουδές αντικείμενο, δεν είχε καμία σημασία. Ούτε το ότι στην «πιάτσα» υπάρχουν ένας σωρός άνεργοι με καλύτερο βιογραφικό. Η πραγματικότητα δεν είχε καμία σημασία. Το «καλύτερο βιογραφικό της χώρας» ήταν εδώ για να μας σώσει από τους «Μαδουραίους».
Αυτή η πέραν της πραγματικότητας κατασκευή του «μύθου Μητσοτάκη» έφτασε σε δυσθεώρητα επίπεδα γλειψίματος με το που αναρριχήθηκε στην εξουσία. Μωυσής, σιμουλτανέ σκακιστής, Αλέν Ντελόν και άλλες, λιγότερο ή περισσότερο γελοίες παρομοιώσεις, επιστρατεύτηκαν όχι απλά για να μας πείσουν για το μεγαλείο και τη σεξουαλικότητα του ανδρός, αλλά κυρίως και πιο σημαντικά για να μας πείσουν ότι ο Κυριάκος έχει τον απόλυτο έλεγχο του «επιτελικού» του κράτους. Τίποτα δεν περνά απαρατήρητο, τίποτα δεν γίνεται που να μην το ξέρει ο Μωυσής, ο οποίος ετοιμάζεται να οδηγήσει τον λαό του στη Γη της Επαγγελίας της ιδιωτικής οικονομίας και της ανάπτυξης.
Βέβαια, με ενάμιση χρόνο πρωθυπουργίας, μια πανδημία, και πολλαπλά σκάνδαλα και αποτυχίες στην πλάτη, το αφήγημα αυτό του «απόλυτου ελέγχου» κάπου χωλαίνει, δεν βγαίνει ρε παιδιά. Διότι αν ο Κυριάκος είχε τον απόλυτο έλεγχο του κράτους, θα έπρεπε να τον βαραίνει η ευθύνη για κάθε αποτυχία υπουργού του, για κάθε φωτογραφικό και αδιαφανή διαγωνισμό, για κάθε αντιδημοκρατική απόφαση, για κάθε τι παραμικρό που συμβαίνει.
Όμως τον Μωυσή Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν φαίνεται να τον βαραίνει καμία ευθύνη. Κανένας υπουργός ή γενικός γραμματέας δεν έχει εξαναγκαστεί σε παραίτηση σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο. Κανείς δεν έχει αναλάβει καμία ευθύνη για το οτιδήποτε. Μόνο «παρεμβάσεις» κάνει ο Μωυσής, συνήθως κατόπιν εορτής (μόνο σε εκείνη την ανεκδιήγητη απόφαση Αυγενάκη για επιστροφή των φιλάθλων στα γήπεδα πρόλαβε να «παρέμβει» πριν εφαρμοστεί και γίνει η κατάσταση ακόμα χειρότερη) και χωρίς κάποιον ιδιαίτερο αντίκτυπο. Ο Μωυσής δεν είναι απλά μη υπεύθυνος για τις πράξεις και τις παραλείψεις του υπουργικού του συμβουλίου, είναι μη υπεύθυνος ακόμα και για τις δικές του πράξεις, για τις διακοπές του, τις καραντινάτες βόλτες του, τις χωρίς μάσκες επαφές του, την αποφυγή καραντίνας όταν έρχεται σε επαφή με κρούσμα.
Πώς όμως γίνεται αυτό; Πώς γίνεται ο Μωυσής να μαθαίνει τελευταίος τα πεπραγμένα των υφισταμένων του, να μην συνεννοείται μαζί τους, να μην αναλαμβάνει την ευθύνη για οτιδήποτε;
Αν έπρεπε να παίξουμε αυτό το χαζό παιχνίδι παρομοιώσεων των κατ’ ευφημισμό δημοσιογράφων, θα μπορούσαμε να τον παρομοιάσουμε με τον Μίστερ Μαγκού. Δεν ξέρω αν τον θυμάστε, αλλά ο Μαγκού ήταν ένας υπέργηρος ήρωας κινουμένων σχεδίων, ο οποίος σε κάθε επεισόδιο ζούσε ένα σωρό τραγελαφικές καταστάσεις, τις οποίες όμως δεν καταλάβαινε ή αναγνώριζε ποτέ, διότι ήταν μισότυφλος και υπερβολικά πεισματάρης.
Βέβαια, η φιγούρα του Μαγκού ήταν μια φιγούρα συμπαθητική – δώρο θα κάναμε στον Κυριάκο με αυτήν την παρομοίωση. Και άλλωστε, οι παρομοιώσεις αυτές γίνονται πάντα για να προσδώσουν στο άτομο μια αύρα του «μυθικού», μια υπεράνω των υπόλοιπων ανθρώπων ιδιότητα, κάτι το ανώτερο και φαντασιακό, έστω κι αν είναι ένας χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων.
Ούτε Μωυσής είναι ο Κυριάκος, ούτε Μαγκού. Είναι απλά Μητσοτάκης. Μια κατηγορία μόνος του, άξιος για να αναφέρεται με το όνομά του, ακριβώς όπως οι ιδεολογικά (και βάσει ικανοτήτων) συγγενείς του ηγέτες, Τραμπ, Τζόνσον, Μπολσονάρο.
Οι ομοιότητες με τους προαναφερθέντες είναι αμέτρητες. Για παράδειγμα, η κατασκευή του «μύθου» Μητσοτάκη, είναι σχεδόν ακριβώς ίδια με την κατασκευή του «μύθου» Τραμπ. «Καλύτερο βιογραφικό της χώρας» που «έχει εμπειρία από τον ιδιωτικό τομέα» ο ένας, «δεινός επιχειρηματίας και μέγιστος διαπραγματευτής» ο άλλος. Τι σημασία έχει που ο Κυριάκος απλά έβγαλε μια σχολή του εξωτερικού και δούλεψε λίγα χρόνια σε τράπεζα με βύσμα, ή ότι ο Τραμπ χρωστά και της Μιχαλούς, έχει χρεοκοπήσει περισσότερες φορές κι απ’ το ελληνικό κράτος και είναι ανίκανος να πουλήσει έστω μπριτζόλες; Ο μύθος είναι που μετρά.
Όλοι οι προαναφερθέντες έχουν προσπαθήσει να πουλήσουν τον μύθο του «απόλυτου ελέγχου» του κράτους. Αλλά κανείς τους δεν τον έχει. Ο Μητσοτάκης δεν βρίσκεται στην εξουσία για να έχει τον απόλυτο έλεγχο. Βρίσκεται εκεί διότι η παρουσία του επιτρέπει να γίνονται στο παρασκήνιο ή το προσκήνιο λογιών-λογιών αρπαχτές.
Όπως ακριβώς ο Τραμπ ή ο Τζόνσον ή ο Μπολσονάρο, ο Μητσοτάκης έχει επιτρέψει την καταστρατήγηση περιβαλλοντικών κανονισμών, βία, βαρβαρότητα κι απανθρωπιά εναντίον μεταναστών, προσφύγων και μειονοτήτων, την ενίσχυση του αστυνομικού και κατασταλτικού κράτους, την πλήρη κατάρρευση της δημόσιας υγείας εν μέσω πανδημίας, αλλά και αναρίθμητες μικρές ή μεγαλύτερες οικονομικές ευκαιρίες, για υψηλά ή χαμηλά ιστάμενους «φίλους» και «συγγενείς».
Μαντεύουμε ότι η μελλοντική ιστοριογραφία (αν υπάρξει μέλλον) θα αναφέρεται στην ταυτόχρονη παρουσία και εξουσία αυτών των «ηγετών» σαν μία από τις χειρότερες συγκυρίες των αρχών του 21ου αιώνα. Και ο Κυριάκος, με το όνομά του και τα πεπραγμένα του, θα φιγουράρει μαζί τους, όχι ως Μωυσής ή Μαγκού, αλλά ως αυτό που πραγματικά είναι: Μητσοτάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου