Να λοιπόν που οι καθημερινές λεκτικές διατυπώσεις μας πριν από τον κορονοϊό δεν ήσαν απλές κοινοτοπίες, όπως αποδεικνύεται τώρα, που νιώθουμε μεγάλη την έλλειψή τους. Να που φαίνεται τώρα πόσο σημαντικές ήσαν αυτές οι «κοινοτοπίες», που μάλιστα εκφέρονταν διά ζώσης και όχι όπως τώρα από το τηλέφωνο ή... το διαδίκτυο, συνοδεύονταν δε και από κάποιο φιλικό -ή και μη φιλικό- χτύπημα στην πλάτη ή ένα χαμόγελο.
Είχαμε την επικοινωνία μας και δεν την εκτιμούσαμε, την περιγελούσαμε και κάποτε ως ανιαρή και υποκριτική. Ούτε ανιαρή ήταν ούτε υποκριτική, αλλά όλα αυτά τα σκέφτεται κανείς όταν τα χάνει. Δεν έχει σημασία ότι τα τελευταία χρόνια, στη χιλιοειπωμένη ερώτηση «Τι νέα;» οι περισσότεροι είχαν σταματήσει να απαντούν ως συνήθως «Ε, καλά» ή «ας πούμε καλά» ή «μία από τα ίδια» και στα χείλη τους αρθρωνόταν κάτι που άρχιζε με τα σύμφωνα «σκ...» - τα μνημόνια ευθύνονται για την αλλαγή της απάντησης· κι αυτή, όμως, καθόριζε την καθημερινότητα και την επικοινωνία.
Τώρα; Τώρα απλώς συAνειδητοποιούμε ότι τα ανιαρά και ελάσσονα ήσαν, αντίθετα από ό,τι τα θεωρούσαμε, ζωηρά [και νόστιμα] και μείζονα.
Τώρα ο καθείς μάλλον συνομιλεί με τον εαυτό του, αλλά άκρη δεν βγαίνει - τι να πεις με «κάποιον» που έχει απορροφηθεί από την ταχύτητα της ζωής και την αλλοτρίωση που έχει υποστεί, συνθλιβόμενος από το βάρος της ανάγκης; Το ίδιο συμβαίνει και με τα μικρά στέκια στην πλατεία Καρύτση, δίπλα στα γραφεία της εφημερίδας. Τώρα πλέον κανείς δεν σου προσφέρει το «γνωστό» ποτό σου, κανείς δεν σε ρωτάει για την οικογένεια και τη δουλειά, για το πώς βλέπεις την άθλια ούτως ή άλλως πολιτική κατάσταση. Δεν ακούς ανέκδοτα από φίλους και παλιές ιστορίες που τις έχεις ακούσει φορές αλλά δεν χορταίνεις να τις ξανακούσεις - έχουν σιγήσει τα χάχανα των φίλων και οι ανοησιούλες που εκστομίζαμε «σκοτώνοντας» την ώρα [ίσως και τη δημιουργία, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο].
Και σαν να μη μας έφταναν όλα αυτά, σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της μεταπολεμικής Ελλάδας, «κατορθώσαμε» να έχουμε μια κυβέρνηση της Δεξιάς, που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να επιβάλει την τάξη και την ασφάλεια και να εξυπηρετήσει την ελίτ της χώρας -όχι μόνο της χώρας-, αδιαφορώντας παγερά για την ένδεια που μαστίζει, λόγω της αλλοπρόσαλλης πολιτικής της, την ελληνική κοινωνία.
Κοκορεύτηκε μόλις χθες στη Βουλή, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, ο κ. Μητσοτάκης ότι δεν βρέθηκε τυχαία στην κυβέρνηση, ότι ο ελληνικός λαός τον προτίμησε - και είχε βέβαια δίκιο, δεν είναι πάντα σοφός ο ελληνικός λαός [και δεν είναι σίγουρο αν είναι και ποτέ...]. Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή ψηφίστηκε έχει και δίκιο σε ό,τι [δεν] κάνει, λόγω ανεπάρκειας, η κυβέρνησή του. Εχει αυτή η κυβέρνηση χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, τα έχουμε χάσει όμως κι εμείς.
Μπορεί ο ελληνικός λαός να προβεί σε μια επαναξιολόγηση, σε έναν επαναστοχασμό; Κομμάτι δύσκολο - αλλά θα δείξει...
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου