Ο κόσμος ξημερώνει (;)...

Χτες ζήσαμε τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου - χτες μπήκαμε αστρονομικά στον χειμώνα, αλλά... από σήμερα ανεπαίσθητα η μέρα θα αρχίσει να μεγαλώνει. Καταμεσής του χειμώνα, με τα λαμπιόνια της γιορτής αναμμένα και τα μάτια σκοτεινά, μπορούμε να μετράμε αντίστροφα πια μέχρι την άνοιξη. Βιάζομαι; Και τι άλλο να κάνω... Η καραντίνα με ανάγκασε. Να παρατηρώ το φως. Να μετράω τα φύλλα που πέφτουν στο πάρκο, να παρατηρώ τα σύννεφα που φεύγουν, να χαζεύω τα πουλιά που προσγειώνονται στο μπαλκόνι μου. Δεν υπάρχει τίποτα το ρομαντικό ωστόσο σε όλα αυτά, αλλά κάτι το βαθιά απελπισμένο. Παράξενα όλα αυτά για ένα παιδί της πόλης - μόνο που κανείς μας δεν είναι παιδί πια και η πόλη δεν υπάρχει. Υπάρχουν βεβαίως τα κτίρια και οι μεγάλοι δρόμοι, οι λεωφόροι και τα τοπόσημα, υπάρχει και το χριστουγεννιάτικο σκηνικό που δεν ξέρω φέτος αν διασκεδάζει ή επιτείνει τη θλίψη μας. Αλλά πόλη δεν υπάρχει. 

Πόλη είναι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που σκηνοθετούν τις στιγμές μας, πόλη είναι τα μαγαζιά, πόλη είναι τα στέκια, πόλη είναι το απρόβλεπτο, το αιφνιδιαστικό, η ανατροπή που σε περιμένει στην άλλη γωνία. Ο ιός σαρώνει και ο κόσμος δεν ξημερώνει - τουλάχιστον όχι σύντομα. Μέχρι τότε μετριόμαστε όλοι με τα μέσα μας σκοτάδια και τη σκοτεινιά των ειδήσεων, που γίνονται όλο και πιο ανησυχητικές σε όλα όλα τα μέτωπα. Αλλά είμαστε καταδικασμένοι να γυρεύουμε έστω και ψήγματα αισιοδοξίας, έστω και στο γεγονός πως η πιο μεγάλη νύχτα πέρασε κι αρχίζουμε να πηγαίνουμε προς το φως - ανεπαίσθητα αλλά με βεβαιότητα. Αγάντα...

Ντίνα Δασκαλοπούλου

efsyn.gr