Μαμά, μιλάει το εμβόλιο!...

Μαμά, μιλάει το εμβόλιο! Και τι λέει, παιδί μου; Ζήτω ο Μητσοτάκης! Αυτό λέει. Που μ’ έφερε στην Ελλάδα, που μου έκανε την τιμή να με... δεχτεί πρώτος στις φλέβες του, που μου έδωσε το προνόμιο να τρυπώσω -χτύπα ξύλο- στον οργανισμό του ημίγυμνου Τσιόδρα και της σεμνής, και πάντα παρούσας παρά τω πρωθυπουργώ, Σακελλαροπούλου. Που μου οργάνωσε και μου πρόσφερε έναν θρίαμβο ρωμαϊκών προδιαγραφών, με περιπολικά, προβολείς, κάμερες να συνοδεύουν κάθε μου μέτρο στην ελληνική επικράτεια. Σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δεν υπήρξε τέτοια λαμπρή και πάμφωτος υποδοχή. Στα δυο παγερά κιβώτια που με φιλοξενούσαν, αλλά και όταν βγήκα από αυτά. 

Δεν είχε περάσει, όπως καταλαβαίνετε, από το μυαλό του εμβολίου, παστωμένο μάλιστα καθώς ήταν στους -80, ότι θα ερχόταν μια στιγμή που θα αποκτούσε φωνή σε μια μικρή, αλλά ένδοξη χώρα των Βαλκανίων. Δεν ήξερε κιόλας, λόγω πολυεθνικής καταγωγής και ατλαντικής παιδείας, ότι στη συγκεκριμένη χώρα, τη συγκεκριμένη εποχή, τα άψυχα όχι μόνο μιλούν, αλλά και συναγωνίζονται τα έμψυχα στην επανάληψη των τριών λέξεων. Το Ελληνικό συναγωνίζεται τον Άδωνι. Η Παλαντίρ συναγωνίζεται τον Γεραπετρίτη. Το σπίτι του Βολταίρου συναγωνίζεται τη Μαρέβα. Οι αριθμοί συναγωνίζονται τον Σταϊκούρα: Ζήτω ο Μητσοτάκης! Κι έτσι ζήσαμε το θαύμα ενός εμβολίου που όχι μόνο συμμετέχει στη μάχη της πανδημίας, αλλά συμμετέχει επίσης και στη μάχη της προπαγάνδας. Δυναμικά, μαχητικά, σχεδόν υπερηχητικά. Αλλού κι αλλού εισάγεται σεμνά και σιωπηλά στον οργανισμό των ανθρώπων για να αντιμετωπίσει τον ιό. Εδώ όμως εισάγεται εν χορδαίς και οργάνοις και στον οργανισμό της κοινωνίας για να αντιμετωπίσει πολιτικά και κοινωνικά παράσιτα. Υπαγορεύει τρεις λέξεις σε γιατρούς και νοσηλευτές που ζητούν ενίσχυση του ΕΣΥ, σε ειδικούς που ζητούν ενίσχυση της πρωτοβάθμιας Υγείας, σε μικρομεσαίους και εργαζόμενους που ζητούν ενίσχυση λόγω καραντίνας: Ζήτω ο Μητσοτάκης! Καλώς ήλθες, εμβόλιο! Και κουράγιο... Γιατί έχεις πολλή δουλειά μέχρι να μας σφηνωθούν στο μυαλό οι τρεις λέξεις. 

Μας παρηγορεί από τώρα όμως που τους επόμενους μήνες της πανδημίας, της φτώχειας και του θανάτου θα υπερυψούσαι του Μαξίμου σαν άστρο φωτεινό επαναλαμβάνοντας με φωνή δανεισμένη από τον Χαρδαλιά: Ζήτω ο Μητσοτάκης!...

Θανάσης Καρτερός

avgi.gr