Μπάτσελορ και πολιτική...

Όταν η «Ευτυχία» νικά στην τηλεθέαση το «Μπάτσελορ» και το «Μπιγκ Μπράδερ», αυτό σημαίνει πως μπορούμε να ελπίζουμε. Η προβολή του καλού και διαφορετικού βρίσκει ανταπόκριση ακόμα και στο πιο... χειραγωγημένο και αποχαυνωμένο κοινό.

 Αν δηλαδή και στον τομέα της ενημέρωσης προβληθεί και η διαφορετική άποψη χωρίς να παρουσιάζεται υποβαθμισμένα και απαξιωτικά, τότε και στις δημοσκοπήσεις δεν θάναι δεδομένο ότι πάντα θα νικάει ο «Μωυσής». 

 Βεβαίως θα πει κανείς, λογικό δεν είναι ένα ριάλιτι που υποβαθμίζει την ανθρώπινη ύπαρξη σε επίπεδο εμετού να μην νικάει στην τηλεθέαση; Όχι δεν είναι λογικό διότι εδώ δεν μετράει η λογική αλλά το πόσο εντυπωσιακό είναι το θέαμα. Τα δάκρυα, οι συγκρούσεις, ο εξευτελισμός των παιχτών και μαζί τους των τηλεθεατών που παρακολουθούν μετρούν περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για την ενημέρωση.

 Για παράδειγμα η χυδαιότητα με το σπίτι του Τσίπρα, οι ύβρεις οι χαρακτηρισμοί, οι ατάκες του Πολάκη έχουν πολύ μεγαλύτερη τηλεθέαση, από την σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες που αποφασίζει για τα προβλήματα μας. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά εκεί στο επιτελικό κράτος του Μαξίμου διότι έτσι κερδίζουν τις εκλογές και έτσι κυβερνούν την χώρα. Ελέγχοντας την ενημέρωση, μετατρέποντας το ασήμαντο σε σημαντικό και απαξιώνοντας τον πολιτικό τους αντίπαλο.

 Και όταν ο αντίπαλος τους θεωρεί περιττό να απαντήσει, είτε από ανικανότητα, είτε διότι θεωρεί πως «ο λαός ξέρει και καταλαβαίνει», τότε τόσο το καλύτερο για αυτούς να «παίζουν» χωρίς αντίπαλο. Γι’ αυτό η «Ευτυχία» μας δίνει μια ελπίδα. 

Αν δηλαδή τα μίντια της χώρας πρόβαλαν ως οφείλουν και τον αντιπολιτευτικό λόγο ισότιμα, με επιχειρήματα και σεβασμό σε όλες τις απόψεις και χωρίς από την μια να απαξιώνουν τον πολιτικό αντίπαλο και από την άλλη να υμνολογούν τον «Μωυσή» και την «υπέρκομψη», τότε είναι απολύτως βέβαιο πως αυτό θα επιδρούσε και στις δημοσκοπήσεις. Αυτό δηλαδή που μετρούν οι δημοσκοπήσεις δεν είναι οι τάσεις μιας κοινής γνώμης που δεν επηρεάζεται από την ενημέρωση, αλλά μετρούν την επίδραση της ενημέρωσης στην λεγόμενη κοινή γνώμη.

 Όταν δηλαδή η ενημέρωση είναι ολοκληρωτική, όπως σήμερα που για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου, το σύνολο σχεδόν των μίντια της χώρας ελέγχονται από το επιτελικό κράτος του Μαξίμου, τότε είναι επόμενο ότι αυτός που πάντα να νικάει θα είναι ο «Μωυσής» και η «υπέρκομψη», όπως πάντα θα νικάει και ο Κιμ Γιονγκ. 

 Από αυτήν την άποψη λοιπόν οι κύριοι δημοσκόποι, κάθε φορά που αναλύουν περισπούδαστα τις μετρήσεις τους, θα πρέπει να ντρέπονται αν θέλουν να λέγονται επιστήμονες. Αλήθεια πιστεύουν στα σοβαρά πως αν η ενημέρωση ήταν πραγματικά πολυφωνική και πλουραλιστική οι μετρήσεις τους θα ήταν οι ίδιες;... 

 Τάκης Ψαρίδης 

 Πηγή:anoixtoparathyro.gr