Λειτουργός της εκπαίδευσης για πάνω από τρεις δεκαετίες, νομιμοποιούμαι να ψηλαφήσω τα θέματα που ταλανίζουν τον ιδιαίτερα ευαίσθητο και ευπαθή χώρο της εκπαίδευσης. Ξεκινώ από την επισήμανση της ανάγκης της πολιτείας να ομολογήσει δημόσια τη χρεοκοπία της στη θεραπεία των προβλημάτων της εκπαίδευσης που κατατρώγουν το... σώμα της κοινωνίας. Η κυβέρνηση όφειλε, συνειδητοποιώντας τις τεράστιες ευθύνες της απέναντι στη νέα γενιά να ζητήσει απ’αυτή μια ειλικρινή συγνώμη.
΄Οφειλε να σκύψει με γονεϊκό ενδιαφέρον στα προβλήματά της αναζητώντας ανακουφιστικά μέτρα αποσυμπίεσης της συσσωρευμένης της οργής. Οργής για το λεηλατημένο μέλλον της, οργής για την ανόητη σχολική καθημερινότητα με τα αλλοπρόσαλλα αναλυτικά προγράμματα απ’τα οποία απουσιάζει κραυγαλέα η ζώσα κοινωνική πραγματικότητα. Πρωτίστως όμως όφειλε να προασπίσει την εκπαιδευτική κοινότητα από την επέλαση του δεύτερου κύματος της πανδημίας.
Ας δούμε τις αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας, όσον αφορά την προστασία από την πανδημία του μαθητικού πληθυσμού και των διδασκόντων. Το Υπουργείο, μεσούσης της πανδημίας, αγνοώντας τις υποδείξεις των ειδικών, αποφασίζει και επιβάλλει την αύξηση του αριθμού των μαθητών-τριών ανά αίθουσα στους 27, μετατρέποντας στην ουσία τις σχολικές αίθουσες σε εν δυνάμει υγειονομικές βόμβες. Στη συνέχεια ρίχνει όλο το βάρος της επικοινωνιακής πλέον διαχείρισης της πανδημίας στην αναγκαιότητα της διαρκούς χρήσης μάσκας, αγνοώντας τις επιφυλάξεις του ΠΟΥ, όσον αφορά τη διαρκή χρήση της, τους ηλικιακούς περιορισμούς κ.α.
Από το σημείο αυτό αρχίζει το φιάσκο των χορηγηθεισών μασκών. Μοιράζονται στα παιδιά μάσκες υπερμεγέθεις που κλείνουν μάτια, αφτιά και στόμα, υλοποιώντας το εκπαιδευτικό όραμα της κυβέρνησης: «Δε βλέπω, δεν ακούω, δε μιλώ».
Το γαϊτανάκι της εξοργιστικής προχειρότητας συνεχίζεται με τον πλημμελή καθαρισμό των αιθουσών ελλείψει του απαραίτητου προσωπικού καθαριότητας των σχολικών μονάδων.
Εν κατακλείδι το αυτονόητα επιβαλλόμενο χρέος της προστασίας του μαθητικού πληθυσμού η κυβέρνηση το μετακυλίει στην ατομική ευθύνη. Κατ’αυτό τον τρόπο πιστεύει ότι τελειώνει με το χρέος της. Ένα χρέος που το αντιμετώπισε με μνημειώδη ελαφρότητα.
Οι εξοργιστικές αποφάσεις του Υπουργείου δυστυχώς δεν περιορίζονται στην εγκληματική ανευθυνότητά του ως προς την υγειονομική θωράκιση των σχολικών μονάδων και την προστασία του μαθητικού πληθυσμού. Η κα Κεραμέως, λάτρης των αναχρονιστικών και καταδικασμένων ιστορικά παιδαγωγικών μεθόδων, οδηγείται στη λήψη απίθανων εκπαιδευτικών μέτρων.
΄Ετσι προκύπτουν οι τραγελαφικές υπουργικές αποφάσεις περί επαναφοράς της αναγραφής της διαγωγής στους τίτλους σπουδών, η αποψίλωση από τα αναλυτικά προγράμματα της αισθητικής αγωγής, ο εξοβελισμός της κοινωνιολογίας, του κατεξοχήν εκπαιδευτικού εργαλείου κοινωνικοποίησης του ατόμου, η εξοργιστική άποψη της κ. Κεραμέως ότι το μάθημα της Ιστορίας δεν θα πρέπει να έχει κοινωνιολογικό χαρακτήρα, η επαναφορά της αλήστου μνήμης Τράπεζας Θεμάτων που ναρκοθετεί την ιερή σχέση δασκάλου μαθητή, η μετατροπή του σχολείου σ’ένα διαρκές εξεταστικό κέντρο. Αυτά κι άλλα τόσα στοιχειοθετούν μια αβίωτη εκπαιδευτική καθημερινότητα.
Τα νιάτα έχουν συνειδητοποιήσει πως το σχολείο που οραματίζεται η μητσοτακική κυβέρνηση είναι το ταξικό σχολείο. Είναι το σχολείο που λειτουργεί με σημαδεμένη την κοινωνική τράπουλα σε βάρος των πολλών και γίνεται ο καθημερινός εφιάλτης κι ο βρόχος των γονιών τους, καθώς είναι αναγκασμένοι με το υστέρημά τους να στηρίξουν την προσπάθεια των παιδιών τους για απόκτηση του «παρωχημένου» κατά τη μητσοτακική ρήση αγαθού της μόρφωσης.
Η Κυβέρνηση λοιπόν αντί να λειτουργήσει με ενσυναίσθηση στην κατανόηση των προβλημάτων των νέων υιοθετώντας το ρόλο του παιδαγωγού, επιλέγει το βολικό κατ’αυτήν ρόλο του παιδονόμου.
Και το πλέον εξοργιστικό. Η Υπουργός πριν λίγες μέρες αποφασίζει να κλείσει τα γυμνάσια και τα λύκεια, διατεινόμενη επί λέξει ότι «είμαστε καθόλα έτοιμοι για τη μεταφορά της μαθησιακής διδασκαλίας στην εξ αποστάσεως μορφή της».
Ωστόσο όλοι γνωρίζουμε ότι δεν έγινε καμία ουσιαστική προετοιμασία. Κι αυτό φάνηκε απ’την πρώτη κιόλας μέρα της εφαρμογής της τηλεκπαίδευσης, όταν μετά την πρώτη ώρα το σύστημα Κεραμέως-WEBEX κατέρρευσε μαζί με τις διακηρύξεις τους. Να υπογραμμίσουμε ότι το Υπουργείο Παιδείας από τον Μάη μίλησε για επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στην εξ αποστάσεως διδασκαλία. Όμως αυτό δεν έγινε.
Παράλληλα το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο ενημέρωνε τα σχολεία για τις περιορισμένες δυνατότητες λειτουργίας της πλατφόρμας τηλεκπαίδευσης (WEBEX) σε σχέση με τις ταχύτητες του internet. Αυτό αποτελεί μία ακόμη απόδειξη πραγματικής αδιαφορίας, που όλο το προηγούμενο διάστημα το άφησε ανεκμετάλλευτο. Οι επιπτώσεις της ανάλγητης πολιτικής τους στη μαθητική νεολαία είναι ολέθριες. Βυθίζουν τη νέα γενιά σε μορφωτικά, παιδαγωγικά και ψυχολογικά αδιέξοδα. Και πρέπει να λογοδοτήσουν γι’αυτό.
Δημήτρης Εμμανουηλίδης
(πρ.βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ν.Καβάλας)
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου