Ο τραμπισμός σαν τραμπουκισμός...

Παντελής Μπουκάλας

Αν δεν έβγαινε τη στιγμή που τον βόλευε να αυτοανακηρυχθεί νικητής των εκλογών και να διατάξει να σχολάσει ο γάμος, δεν θα ήταν αυτός που είναι: ο Τραμπ. Ενα όνομα που... θα μνημειώνει εσαεί συμπυκνωμένους όλους τους κακόφημους -ισμούς: τον αυταρχισμό, τον ρατσισμό, τον λαϊκισμό, τον σοβινισμό, τον μισοξενισμό, τον σεξισμό, τον θηριώδη εγωισμό. Τον τραμπουκισμό με μια λέξη, στην οποία δεν μας οδηγεί ο ήχος του επωνύμου του αλλά η συμπεριφορά του. 

Οι Αμερικανοί τον κατανάλωναν επί δεκαετίες. Τον ήξεραν. Ηξεραν πως η χυδαιότητά του δεν περιοριζόταν στα όρια του τηλεοπτικού στούντιο, όπου γύριζε το ριαλιτάκι του με το διαβόητο «σε απολύω», διά του οποίου απολάμβανε τη νοσηρή ηδονή της εξουσίας του. Αντίθετα, το παγκόσμιο κοινό τον γνώρισε την τελευταία τετραετία, ως πρόεδρο-πλανητάρχη. 

Και μοιράστηκε στους εμβρόντητους, σε όσους δεν ανέχονταν το αδιανόητα αντιδημοκρατικό, απαίδευτο και ανάγωγο φέρσιμό του, και στους λάτρεις του· τους ακροδεξιούς κάθε λογής, απ’ τη Λεπέν ώς τον Ορμπαν, απ’ τον Κατσίνσκι ώς τον Σαλβίνι, τον Μπολσονάρο, τον Ερντογάν και τα δικά μας καϊνάρια.

Ο Τραμπ καπάρωσε την πρωτιά χωρίς να ρωτήσει κανέναν άλλον πλην της μεγαλειότητάς του. Αυθαίρετα. Με το ίδιο στυλάκι που έσπρωξε τον πρωθυπουργό του Μαυροβουνίου, τον πρώτο καιρό, για να βγει αυτός πρώτος κι ομορφότερος στο κάδρο. Με το ίδιο στυλάκι που δεν έδινε το χέρι του στην Αγκελα Μέρκελ ή δεν τραβούσε το χέρι του από το χέρι του Μακρόν, για να μη νομίσει κανείς ότι του πήρε τον αέρα ο Γάλλος. 

Και ποιον να ρωτήσει άλλωστε; Σύμβουλος σοβαρός δεν έχει απομείνει κανένας δίπλα του. Το «σε απολύω» το εκσφενδόνισε σε δεκάδες και δεκάδες αφελείς, που κοιμήθηκαν «εξαιρετικοί, πανέξυπνοι και πιστοί» και ξύπνησαν ακούγοντας στην τηλεόραση πως είναι «τιποτένιοι, βλάκες και προδότες». Ακόμα και για την πανδημία, τις αποφάσεις τις έπαιρνε ρωτώντας τον καθρέφτη του, όχι τον υπό απόλυση Αντονι Φάουτσι. 

Εξ ου και ο κομπογιαννιτισμός του με τη χλωρίνη. Τη λέξη «νεκροί», νεκροί από τον ιό, δεν την είπε σε καμία από τις πάμπολλες προεκλογικές εμφανίσεις του. Και δεν ευθύνεται το εξωφρενικά περιορισμένο λεξιλόγιό του. Το πρόβλημα είναι στην ψυχή του, όχι στη γλώσσα του. Και πάνω της δεν χάραξαν ούτε μια κουκκιδίτσα τα 230.000 θύματα της πανδημίας. Ο Τραμπ πολιτεύεται σαν πατριάρχης φαμίλιας, με κύριο σκοπό τα συμφέροντά της. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο αυτός. Είναι και τα εκατομμύρια των όπου γης πιστών του...

Καθημερινή