Είναι να μην πετύχει!...

Τόσο πολύ φχαριστήθηκα την ατάκα του, τόσο πολύ γέλασα μέσα από τη μάσκα μου, τόσο με έβγαλε από το δεξιοκοροναϊκό αδιέξοδο της καθημερινότητας, που πραγματικά θέλησα να... 

του κάνω ένα δώρο. Μια σοκοφρέτα είχα μαζί μου, για τις δύσκολες ώρες (που είναι ανά 5 λεπτά, αλλά δεν μας φτάνουν οι σοκοφρέτες) και του την έδωσα. Την πήρε και ήταν μια κάπως δίκαιη «συναλλαγή». 

Στο μετρό ήμουν (όπως πάντα). Σπουδαίο σχολείο το μετρό. Κάποτε ήταν τα καφενεία, τώρα είν' οι συρμοί. Αν ήξεραν τι πολιτικές και κοινωνιολογικές μελέτες προκύπτουν από 'κεί μέσα, δεν νομίζω να το έφτιαχναν ποτέ. Την πάτησαν. Εκεί ήμουν, το λοιπόν, φίσκα (όπως πάντα), ο ένας πάνω στον άλλον, όποια ώρα της ημέρας, όποια μέρα. Είχα προλάβει κι είχα βρει θέση. Μια κυρία, με τσάντες και μέση κουρασμένη, έψαχνε. Φυσικά και της πρόσφερα τη διπλανή μου θέση, που κατά τους κυβερνάρχες που θέλουν το καλό μας και πασχίζουν γι' αυτό και όπως μας λεν καλά, πολύ καλά τα καταφέρνουν, πάρα πολύ καλά... κατ' αυτούς, λοιπόν, δεν επιτρέπεται να κάτσεις πλάι πλάι. «Τι να κάθεστε όρθια δίπλα μου, τι καθιστή;» της λέω. Κάθεται. «Ούτε εγώ καταλαβαίνω τι γίνεται» μου λέει, πάντα μέσα από τη μάσκα της (Τι νόμιζες; Είμαστε ατομικά υπευθυνιστές εμείς! Ή υπεύθυνα ατομικιστές; Κάπως έτσι πάντως). Και ξεκινά: «Προχθές έγραψαν ένα γνωστό μου ζευγάρι επειδή ήταν στο αυτοκίνητο χωρίς μάσκα. Δεν είναι παντρεμένοι, συζούνε, έχουν και παιδί, μα τους έγραψαν γιατί, λέει, δεν είχαν έγγραφα να το αποδείξουν. Τεστ πατρότητας πρέπει να κουβαλάμε κάθε που βγαίνουμε όξω; Τόσα λεφτά δίνουν δεξιά κι αριστερά, πιο συχνά δρομολόγια ή περισσότερα λεωφορεία και οδηγούς δεν παίρνουν. Αμ το άλλο με τα σχολεία; Τόσοι μήνες πέρασαν! Δεν μπορούσαν να βρουν αίθουσες, να προσλάβουν κι άλλους δασκάλους; Αμ οι μάσκες; Ακόμα τις περιμένουμε. Κάθε μέρα δίνω στα εγγόνια μου εγώ. Τι να σου πω, κοπέλα μου, δεν καταλαβαίνω...». 

Οχι πως δεν τα 'χα σκεφτεί, αλλά 'κείνη την ώρα μού 'σκασαν μαζωμένα: μύρια, πολλά μύρια. Σκέφτηκα τα 40 εκατομμύρια της λίστας Πέτσα που έδωσαν οι κυβερνάρχες στα διάφορα ΜΜΕ -στα περισσότερα (τα πολύ περισσότερα όμως) έδωσαν μαζί και γραμμή. Γραπτή κιόλας, όπως φάνηκε από την ανάρτηση της μητσοταρχικής αρχισυνταξίας σε «Πρώτο Θέμα» και «Liberal». Σκέφτηκα τα 85 εκατομμύρια που έδωσε δωράκι ο Βρούτσης στα ΚΕΚ για να μάθουν τους επιστήμονες αλαμπουρνέζικα. Σκέφτηκα το άλλο δωράκι του Μητσοτάρχα στις ιδιωτικές κλινικές, που διπλασίασαν τα νοσήλια «βάσει βιβλιογραφίας» (!), όπως δήλωσε ο πολυχρονεμένος μας. Σκέφτηκα τα εκατομμύρια χειροκροτήματα α λα Μαρέβα απ' τα μπαλκόνια στους γιατρούς του ΕΣΥ, που ποτέ δεν στήριξαν. Σκέφτηκα τους τουρίστες που μπάζαμε καλοκαιριάτικα, δίχως τεστ, χωρίς ευθύνη. Σκέφτηκα τους κυβερνητικούς επιστήμονες που βγαίνουν και λένε, τα άπαντα λένε: «Να χαμηλώσει η μουσική στα εστιατόρια» άκουσα τον άλλον τις προάλλες, «γιατί αναγκαζόμαστε να φωνάζουμε περισσότερο και περισσότερα σταγονίδια πετάγονται. Και όσο περισσότερα σταγονίδια τόσο περισσότερος ιός!» λέει. 

Κύριε καθηγητά μου, τα σέβη μου. Διαφωτίστηκα! Να ζητάμε «μία από ολίγη κορονοϊού» τότε. Τι ακούω Παναΐα μου! Αν είν' έτσι, να καταργήσουμε και τα φωνήεντα. Να μιλάμε όπως οι Ηπειρώτες: «Δώσ' μ' 'να προυν κι ένα κτάλ'». Ή όπως οι Ρουμελιώτες: «Τσεν' τσαν' τσ' αλς; Τσεν' τσαν, τσέν' τσαν!». Σκέφτηκα τους καλλιτέχνες και τους μαθητές που η κυβέρνηση ξεκάθαρα τους εκδικείται. Και, τέλος, σκέφτηκα τις εκκλησιές -εκεί που δεν κολλάει- κι έκανα τον σταυρό μου: Ημαρτον! - αυτό σκέφτηκα. 

Απέναντί μας καθόταν ένα αγόρι. Κάπως ήσυχο, κάπως στον κόσμο του. Αμέτοχος όση ώρα συνομιλούσα με την κυρία με τις τσάντες και την καταπονημένη μέση. Κάποια στιγμή γυρίζει σ' εμάς και λέει: «Είναι αυτό που λένε: Είναι να μην πετύχει η μαλακία!». Μωρέ, πετυχεσά να σου πετύχει όμως. Μωρέ, χαλάλι του και η σοκοφρέτα για τις δύσκολες ώρες κι όλα! Ολα αυτά τα όλα, με μια φράση τα 'πε. Μωρέ, ακριβώς έτσι... Είναι να μην πετύχει...

Νόρα Ράλλη

efsyn.gr