Το ξεσκαρτάρισμα...

Στο ψυχρό φως της ανάγκης όλα φαίνονται αλλιώτικα...

      

 Στάθης Τσαγκαρουσιανος

  Η ακραία συνθήκη των ημερών είναι πρόσφορη για ξεσκαρτάρισμα επί παντός επιστητού. Στο ψυχρό φως της ανάγκης όλα φαίνονται αλλιώτικα. Αν η ζωή κρέμεται από μια κλωστή, τότε τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται πια δεδομένο.   

Δεδομένο; Όσο πιο δεδομένος είσαι για τον... άλλον σε μια σχέση, τόσο πιο πολύ φλερτάρεις με το χωρισμό (εξαιρούνται τα νεκροζώντανα ζευγάρια που, ούτως ή άλλως, δεν έχουν πια να ζευγαρώσουν τίποτα, πέρα από τον φοβισμένο κυνισμό της ομόρρυθμης εταιρείας που καταλήγουν να είναι πολλοί γάμοι).   

Ξαφνικά, λοιπόν, πολλά στραβά σπρωγμένα κάτω απ' το χαλάκι αυτές τις μέρες σου φαίνονται απλώς ανυπόφορα. Χάσιμο χρόνου. Δειλίες ασύμφορες. Zυγίζεις εκ νέου τη χρησιμότητά τους, το άγχος που σου προκαλούν ή ακόμα τη λύπηση που αναδίδουν. Realpolitik.   

Δεν είσαι ο μόνος. Διαβάζω ότι η κινητικότητα που παρατηρείται σε όλες σχεδόν τις επιχειρήσεις του κόσμου, στα απόνερα της πανδημίας, είναι πρωτοφανής. Δεσμοί ετών αποκαλύπτονται κούφιοι. Νέες απροσδόκητες συμμαχίες σμίγουν υπό νέα data. Oυς το συμφέρον συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω...  

Αυτά προφανώς αφορούν τις επιχειρήσεις. Αλλά και οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από παρόμοιο ξεσκαρτάρισμα, από καιρού εις καιρόν. Ζούμε όλοι σε μια ομίχλη συνήθειας και οικειότητας· η ρουτίνα, τα μικρά τελετουργικά της μέρας έχουν την καθησυχαστική γαλήνη που νιώθεις όταν μπαίνεις μέσα σε μια εκκλησία: κάτι αναλλοίωτο και αιώνιο, στο κέντρο ενός μάελστρομ αλλαγών και απώλειας.  

 Όσο όμως κι αν ο άνθρωπος ψάχνει σταθερότητα, συνήθεια και ασφάλεια, άλλο τόσο ψάχνει νέες χώρες, χτυποκάρδια και δημιουργικότητα. Κι έτσι ο κόσμος πάει. Γκρεμίζει και χτίζει, γκρεμίζει και χτίζει. Νέα λουλούδια βγαίνουν τον Φλεβάρη από τα μαύρα κούτσουρα.  

 Γνωρίζεις, βέβαια, ότι αυτά είναι «μάχες» της οπισθοφυλακής. Ότι αλλού παίζεται το αληθινό δράμα των ημερών. Είναι μεγάλο κακό αυτή η πανδημία. Για την οικονομία. Τις ατομικές ελευθερίες. Την Τέχνη. Κυρίως, είναι ένα κακό μεγάλης ταξικής αδικίας, που σαφώς κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και εξαθλιώνει (ή πρόκειται να εξαθλιώσει περαιτέρω) τα αδύναμα μέλη της κοινωνίας.  

 Είναι η ώρα των ειδικών και των επιστημόνων. Και της μεγάλης πολιτικής. Που θα δει πέρα από τα λόμπι, τις χαριστικές διατάξεις, τις φίλιες εταιρείες, το μυωπικό παραταξιακό συμφέρον. Που θα αναστρέψει αυτή την «αδικία», ώστε να επιζήσει και ο φτωχός άνθρωπος.  

 Το γνωρίζεις. Και ζυγίζεις από την αρχή την κοινωνία και τον κόσμο. 

Πηγή lifo.gr