Υπάρχει εμβόλιο Δημοκρατίας;...

 Στη φάση του πρώτου κύματος της πανδημίας Covid – 19, τα ευρωπαϊκά αφηγήματα αντιδημοκρατικών εκτροπών μετά αντισυνταγματικών ρυθμίσεων και… μεταρρυθμίσεων, καθώς και παραβιάσεων στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων, εστιάζονταν, κυρίως, στην Ουγγαρία και την Πολωνία: στον ...«σχεδόν δικτάτορα Ορμπάν», που «συγκεντρώνοντας εκτελεστικές δυνάμεις έκτακτης ανάγκης ως απάντηση στην πανδημία κορονοϊού» ενίσχυσε περαιτέρω τη δημοκρατική οπισθοδρόμηση της χώρας του. Και στο πολωνικό «κυβερνόν κόμμα του ήπιου αυταρχισμού». Που «τον διπλασίασε (σ σ: τον αυταρχισμό του) όταν η πανδημία του κορονοϊού δημιούργησε νέες ευκαιρίες (!) για καταχρήσεις εκτελεστικής εξουσίας»*.   

Τώρα, στη φάση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, οι πιέσεις που πλήττουν την ευρωπαϊκή δημοκρατία επιδεινώνονται. Και η ανησυχία για το μέλλον της προσομοιάζει με την ανησυχία για την μαζική κυκλοφορία και χρήση του αντικορονοϊκού εμβολίου: υπάρχει… εμβόλιο για να αποτρέψει τον πειρασμό των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να διατηρήσουν τις (σχεδόν απολυταρχικές) εκτελεστικές εξουσίες που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας;

Αν πάρουμε ως απάντηση στο σαρκαστικό αυτό ερώτημα την αντισυνταγματική απαγόρευση συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων εκ μέρους της κυβέρνησης Μητσοτάκη στη χώρα μας και την ακόλουθη, αντισυνταγματική επίσης, απαγόρευση μετάδοσης εικόνων αστυνομικής βίας κατά πολιτών (νόμος «καθολικής ασφάλειας») της κυβέρνησης Μακρόν στη Γαλλία, τότε η συγκεκριμένη απάντηση σαρκάζει το ερώτημα περισσότερο απ’ όσο το ερώτημα την απάντηση!..

*******

Ωστόσο, όπως ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Μακρόν έτσι και ο πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας Μητσοτάκης δηλώνουν φιλελεύθεροι δημοκράτες. Διότι, πώς να το… κρύψωμεν άλλωστε, η δημοκρατία έχει παντού μόνο φίλους: ο συνταγματάρχης της Λατινικής Αμερικής που στήνει στον τοίχο τους αντιφρονούντες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ που καίει με βόμβες ναπάλμ τους άμαχους Βιετναμέζους, ο Έλληνας πρωθυπουργός που βασανίζει, φυλακίζει και εξορίζει τους κομμουνιστές, ο σφαγέας των Παλαιστινίων Αριέλ Σαρόν, ο Στάλιν, ο Σαλαζάρ, η Θάτσερ, ο Νίξον, ο Φράνκο και ο Μπους, η Μέρκελ και ο Τραμπ, ο Σαμαράς και ο Ερντογάν, είναι δημοκράτες!..

Φυσικά, για να γίνει η «δημοκρατία» το επισκεπτήριο όλων των κυβερνήσεων της Γης, δεν αρκούσε ένα κομμάτι άσπρο χαρτί, χρειάζονταν καθεστωτικά μπιλιέτα διαφορετικού, κάθε φορά, χρώματος. Έτσι έγινε το δεύτερο συνθετικό μιας σύνθετης λέξης: «λαϊκή» δημοκρατία, ας πούμε, ή «εθνικοσοσιαλιστική» ή «βασιλευομένη» ή  «κοινοβουλευτική» κλπ., κλπ.

Και τώρα η Κορονοϊκή Δημοκρατία των Μητσοτάκη και Μακρόν και των άλλων Ευρωπαίων ηγετών. Μια δημοκρατία – δούλη της πανδημίας, εξόριστη, αν θέλετε, στο λεξιλόγιο των σκιών: το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σύγχρονου πολιτικού νομιναλισμού είναι η ικανότητα του να καταντάει ανάπηρη κάθε ζωντανή λέξη, μας διδάσκει η γλωσσολογία.

«Δημοκρατία ανάπηρη πάλι σου τάζουν», θα έλεγε στην περίπτωσή μας ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός: Και συ λοιπόν / στέκεσαι έτσι βουβός / με τόσες παραιτήσεις / από φωνή / από τροφή / από άλογο / από σπίτι / στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος…

*******

Όχι ακριβώς: οι Γάλλοι πολίτες αντέδρασαν με μαζικές κινητοποιήσεις στον φασίζοντα «νόμο καθολικής ασφάλειας» του Μακρόν. Και η αριστερή αντιπολίτευση στην Ελλάδα αντέδρασε στην συνταγματική εκτροπή Μητσοτάκη με προσαρμοσμένες στα υγειονομικά μέτρα εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Ωστόσο, και στη φάση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, τα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης παραμένουν υποστηρικτικά των lockdown και των αναγκαστικών μέτρων επιτήρησης, παραβλέποντας απελπιστικά τις καταχρήσεις των διευρυμένων εκτελεστικών εξουσιών στο πλαίσιο της «Κορονοϊκής Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας».    

Φυσικά, τα αριστερά κόμματα (το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Εργατικό Κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, οι Αυστριακοί Σοσιαλδημοκράτες κλπ. κλπ) εκφράζουν όλο και πιο πυκνά τις ανησυχίες τους για την ασφυκτική επιτήρηση και την καταστρατήγηση των δημοκρατικών ελευθεριών, αλλά δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις οικονομικές πτυχές της ανάκαμψης μετά τον ιό…  

Ακόμα και ο δικός μας ΣΥΡΙΖΑ, ενώ επικρίνει τις επαναλαμβανόμενες  απόπειρες της Νέας Δημοκρατίας να περιβάλλει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης με τον μανδύα της «κανονικότητας» συρρικνώνοντας, στον έσχατο βαθμό, την Δημοκρατία, σε γενικές γραμμές εστιάζει την βασική κριτική του στην έγκαιρη ή μη λήψη υγειονομικών και οικονομικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας..

Αυτά, σε στιγμές που η ανησυχία για το μέλλον της Δημοκρατίας προσομοιάζει με την ανησυχία για την μαζική κυκλοφορία και χρήση του αντικορονοϊκού εμβολίου: υπάρχει… εμβόλιο για να αποτρέψει τον πειρασμό των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να διατηρήσουν τις (σχεδόν απολυταρχικές) εκτελεστικές εξουσίες που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας; 

Με τρεις λέξεις: Υπάρχει εμβόλιο Δημοκρατίας; 

 Νίκος Τσαγκρής

 restaro.blogspot.com/