«Αν μπορούσα να σε ανταλλάξω με τους φίλους μου»...

«Αν μπορούσα να σε ανταλλάξω, τώρα, με τους φίλους μου θα ήμουν πολύ χαρούμενη». Τάδε έφη Μαρίνα, 14 ετών μέσα στην κλεισούρα της καραντίνας.

Τα παιδιά μας, τα παιδιά είναι αυτά που υφίστανται τις περισσότερες παρενέργειες από την πρωτόγνωρη εμπειρία του εγκλεισμού..Όσο κι αν είναι αναγκαίος και απαραίτητος, όσο κι αν η καραντίνα, τα... κλειστά σχολεία και οι περιορισμοί στην κυκλοφορία είναι μια από τις βασικές μας ασπίδες στον περιορισμό της διασποράς των κρουσμάτων του φονικού ιού, όλα αυτά, δεν παύουν να είναι εντελώς ξένα με την ψυχοσύνθεση κάθε παιδιού σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται.

Τα παιδιά χάνοντας τη ρουτίνα τους, χάνοντας τους φίλους και τις παρέες τους είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από κάθε ενήλικα.

Εμείς, στον κόσμο των μεγάλων, οι μεγάλοι έχουμε μάθει να εκλογικεύουμε και αναλόγως να πράττουμε. Έχουμε συνηθίσει τις «εντολές» και πώς να τις απορροφήσουμε με ή χωρίς πληγές στην ψυχή, και στον συναισθηματικό μας κόσμο.

Τα παιδιά όμως, ακριβώς επειδή είναι παιδιά, με τον αυθορμητισμό, την ορμή και την οργή της νιότης τους καλούνται στις δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε να περάσουν ξαφνικά και βίαια στον κόσμο των απαγορεύσεων και των συνθηκολογήσεων που τρώνε τα σωθικά των μεγάλων.

Τα παιδιά βιώνουν και εσωτερικεύουν όλο αυτό που μας περιβάλλει με έναν τρόπο που μάλλον δεν μπορούμε να κατανοήσουμε σε όλο του το εύρος εμείς οι μεγαλύτεροι.

«Γιατί δεν βάζεις τον κωδικό 6 να πας μια βόλτα, είσαι πέντε μέρες κλεισμένη μέσα», είπα ένα απόγευμα στην κόρη μου.

«Μπαμπά η βόλτα σημαίνει περνάω καλά με τους φίλους μου κι εγώ δεν περνάω καλά μόνη μου με τον σκύλο στην παραλία» απάντησε και πήγε να κάνει βιντεοκλήση με τους φίλους της.

Ως μεγάλος η βόλτα με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου είναι μερικές φορές, πολλές, ένα είδος διασκέδασης. Είναι κάτι που ένας ενήλικας μπορεί να το νιώσει, να το χρειαστεί και να το ευχαριστηθεί.

Η βόλτα για ένα παιδί είναι αυτό που μου πέταξε στη μούρη η κόρη μου. «Βόλτα είναι να περνάς καλά με τους φίλους σου»!

Εμείς οι μεγάλοι ξεχνάμε πώς κάναμε και πώς αντιδρούσαμε ως παιδιά. Επίσης , συχνά, δεν ακούμε τα παιδιά όταν μας μιλάνε.

Τα παιδιά και τα μάτια μας στις δύσκολες ώρες που περνάμε και πού ως φαίνεται θα είναι πολλές ακόμη ώρες μοναξιάς και απαγορεύσεων.

Ας ελπίσουμε ότι τα παιδιά θα παραμείνουν παιδιά και μετά την καταιγίδα που μας χτυπάει. Τα έχουμε ανάγκη. Έχουμε ανάγκη την αυθόρμητη αντίδρασή τους, το γέλιο τους, τις βλακείες που μας ανάβουν τα λαμπάκια ως γονιών. Ένας κόσμος μόνο με ενήλικες αντιδράσεις θα ήταν γκρι, βαρετός και ίσως επικίνδυνος.

Το νου μας στα παιδιά!...

Γιάννης Καφάτος

viewtag.gr