Σε περίπου έναν μήνα θα κλείσουμε χρόνο από την πρώτη εμφάνιση του SARS-CoV-2 στην Ουχάν της Κίνας. Σε δύο μήνες θα κλείσουμε χρόνο από την εκκίνηση της μετάδοσής του εκτός Κίνας. Σε τρεις μήνες θα... κλείσουμε επίσης χρόνο από τη μετακόμισή του στην Ευρώπη. Σε λιγότερο από πέντε μήνες θα κλείσουμε χρόνο από την επίσημη κήρυξη της πανδημίας της Covid-19 από τον ΠΟΥ, από την πρώτη κορύφωσή της στην Ευρώπη και από το πρώτο σχεδόν πανευρωπαϊκό lockdown.
Όποια αφετηρία κι αν διαλέξουμε για λόγους ιστοριοδιφικούς, σημασία έχει ότι κλείνουμε έναν ολόκληρο χαμένο χρόνο. Από κάθε άποψη, και εκ του αποτελέσματος, είναι ένας χαμένος χρόνος.
Η Κίνα και ο τρόπος που διαχειρίστηκε την κρίση είχαν στείλει ένα σαφέστατο μήνυμα για μοντέλα ταχείας δράσης, με την ευχέρεια βέβαια που της έδωσε η αυταρχική και συγκεντρωτική διακυβέρνηση, αλλά με έναν αταλάντευτο ορθολογισμό, απόλυτα δυτικό.
Η τραγική εξέλιξη της πανδημίας στην Ιταλία στις αρχές του χρόνου, από την άλλη πλευρά, ενώ αφύπνισε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. από τον αρχικό λήθαργο και τις αποσπασματικές πολιτικές, ελάχιστα επέδρασε ως προς την ταχύτητα και την ένταση της αντίδρασης που απαιτεί η ανεξέλεγκτη διάδοση του άγνωστου ακόμη ιού.
Είχαμε πυκνές συνεδριάσεις και τηλεδιασκέψεις, καθημερινές ανακοινώσεις από τις Βρυξέλλες και τα άλλα κέντρα αποφάσεων, πρωτοφανείς για τα δεδομένα της «δημοσιονομικής ορθοδοξίας» αποφάσεις από την Κομισιόν, το Συμβούλιο της Ε.Ε. και την ΕΚΤ για κοινό δανεισμό, για το ταμείο ανάκαμψης των 750 δισ., για πακτωλούς ρευστότητας και ποσοτικής χαλάρωσης και για πάγωμα των ηλίθιων κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας.
Αλλά, αν επιχειρήσει κάποιος τον απολογισμό, ποιο ακριβώς είναι το αποτέλεσμα αυτών των αποφάσεων, πώς αντανακλάται στα συστήματα Υγείας των χωρών, πόσο πιο έτοιμα από τον περασμένο Μάρτιο τα έχει καταστήσει για το νέο κύμα της πανδημίας, πόσο επιτάχυναν τις έρευνες για τα εμβόλια και τις θεραπείες, πόσο επέδρασαν στη συγκράτηση της ύφεσης, στη διατήρηση της απασχόλησης, στην αποτροπή ενός τσουνάμι εταιρικών χρεοκοπιών, στη διαμόρφωση ενός ελάχιστου αισθήματος υγειονομικής και οικονομικής ασφάλειας, το συμπέρασμα θα στάζει απογοήτευση. Ο ένας χρόνος διαχείρισης της κρίσης αποδεικνύεται κυριολεκτικά ένας χαμένος χρόνος.
Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο χαμένος χρόνος πέρασε με τις περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να επιδίδονται σε ένα παιχνίδι κυνικού πολιτικού τυχοδιωκτισμού, με τα μάτια καρφωμένα σε δημοσκοπήσεις που τις ανεβάζουν στα ουράνια όποτε δείχνουν αποφασιστικότητα ή ομαλοποιούνται τα στατιστικά της πανδημίας, και τις προσγειώνουν όποτε χάνουν τον έλεγχο, μοιρολατρούν, προσφεύγουν στην καταστολή και ρίχνουν τις ευθύνες στις κοινωνίες -στην εκδοχή της ατομικής ή συλλογικής ευθύνης- για τον εκτροχιασμό της διασποράς του ιού.
Ενώ άνθρωποι πεθαίνουν, προσβάλλονται από τον κορωνοϊό, χάνουν τις δουλειές τους, αδυνατούν να πληρώσουν τα χρέη τους, αναγκάζονται να βάλουν λουκέτα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, για παράδειγμα, δρομολογεί με καταιγίδα νομοσχεδίων τον νεοφιλελεύθερο «εκσυγχρονισμό» του κράτους και τακτοποιεί «δουλειές» και «δουλίτσες», ενώ ο Μακρόν επενδύει επικίνδυνα στην ισλαμοφοβία και στον ανταγωνισμό με τον Ερντογάν επιδιώκοντας να κερδίσει πόντους στο συντηρητικό γαλλικό ακροατήριο. Σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να μην βρισκόμαστε σε ακραίες έκτακτες συνθήκες.
Αυτό το μείγμα μοιρολατρίας και μικροπολιτικής που επιδεικνύουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες στη χειρότερη και αληθινά παγκόσμια κρίση των μεταπολεμικών δεκαετιών αναδεικνύει ένα τεράστιο στρατηγικό κενό. Παρά την ακατάσχετη μελλοντολογική φλυαρία και τις πληθωρικές ατζέντες της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών περί ψηφιακής, πράσινης, τεχνολογικά πρωτοπόρας, κοινωνικά δίκαιης και παγκόσμια ανταγωνιστικής Ευρώπης, η ηγεσία της Ε.Ε. μοιάζει να κυνηγάει την ουρά της.
Και μας προϊδεάζει ότι την πρώτη χαμένη χρονιά της πανδημίας θα την ακολουθήσει πιθανότατα μια ακόμη χαμένη δεκαετία, όπως περίπου συνέβη με τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2009. Και χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει ποιες μη αναστρέψιμες «βλάβες» θα έχουν εν τω μεταξύ συντελεστεί στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων, στην ίδια τη διάρθρωση του οικουμενικού καπιταλισμού...
Γιάννης Κιμπουρόπουλος
Πηγή:avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου