Πού είναι το παιδί μου;...

Ο χωροχρόνος καμπυλώνεται. Ο Αϊνστάιν, στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, τον Νοέμβριο του 1915, το απέδειξε: ο χωροχρόνος είναι ενιαίος, συνεχής και καμπυλώνεται. Από τη βαρύτητα. Από αυτό το πεδίο που διαθέτει κάθε τι που έχει μάζα. Και αν μαζευτεί πολλή μάζα, άντε να την κάνεις ζάφτι τη βαρύτητα. Δεν ...καταλαβαίνει μήτε χρόνους (ιστορικούς ή στιγμιαίους), μήτε χώρους (δημόσιους ή ιδιωτικούς), μήτε Μητσοτάρχες και τα καλά τους.

Κάθε κίνηση καμπυλώνει το χωροχρονικό πεδίο γύρω της. Με τις μαθηματικές εξισώσεις, το αποτέλεσμα είναι ελάχιστο. Αν, ωστόσο, προσθέσουμε έναν ακόμη παράγοντα, τη συγκίνηση, η καμπύλωση φτάνει έως το σήμερα. Εως το τώρα.

Τώρα, τώρα - που λιάνιζαν τα παιδιά το ’73. Τώρα, τώρα - που βάραγαν στο ψαχνό στη μεγάλη διαδήλωση το ’80 για το Πολυτεχνείο που είχε απαγορεύσει και τότε η κυβέρνηση Ράλλη - Καραμανλή - Μητσοτάκη (πατρός, που είχε δεχθεί να «διευρύνει» τη Ν.Δ.). Τώρα, τώρα - που αν δεν φας πρόστιμο, θα φας κλομπιά και χημικό και βρισίδι και ξύλο. Τώρα, τώρα - που γράφω αυτές τις γραμμές. Τώρα, τώρα. Που τις διαβάζεις.

Το για πότε το τότε γίνεται τώρα μήτε και το καταλαβαίνεις. Για τον Αλβέρτο, θέλει να τρέχεις με την ταχύτητα του φωτός. Για τα ιστορικά υποκείμενα, γίνεται ακόμα πιο γρήγορα: μέσω της συν-κίνησης. Που δεν είναι συναίσθημα. Ούτε μύξα και δάκρυ. Πολιτική πράξη είναι, ώς το μεδούλι. Και στην καμπύλωση που δημιουργεί, εκεί θα μείνουμε. Από εκεί θα γράψουμε, διαβάσουμε, σκεφτούμε.

«Αδιάκοπα ακουγόταν η φωνή του ραδιοφωνικού σταθμού: “Αδέρφια μας, βοηθήστε μας”. Παιδιά που τους έλιωναν το κεφάλι. Ενα παιδί στα κάγκελα, έβαλε το χέρι του στην καρδιά και έπεσε ματωμένο στον δρόμο» είπε ο δημοσιογράφος Γιώργος Κοντοβάς, που από ένα μπαλκόνι απέναντι από το Πολυτεχνείο περιέγραψε τα γεγονότα... Πού είναι το παιδί μου;

«Ενας τραυματιοφορέας δεν άντεξε: “Τι σου έκαναν παιδί μου;”. Η μπότα του αστυνομικού τού έλιωσε και το δικό του κεφάλι. Ενας φαντάρος στάθηκε δίπλα στο τανκ και χαμογέλασε στα παιδιά. Τον τράβηξαν σε μια κλούβα και χάθηκε»... Πού είναι το παιδί μου;

«Αδέρφια μας στρατιώτες, αδέρφια μας στρατιώτες! Δεν θα σηκώσετε όπλο. Δεν θα πυροβολήσετε και δεν θα σκοτώσετε τ’ αδέρφια σας. Ολοι πιστεύουμε στη λευτεριά! Και γω πρώτος αρχίζω τον εθνικό ύμνο: Σε γνωρίζω από την κόψη...». Η απεγνωσμένη παράκληση της φωνής του Πολυτεχνείου... Πού είναι το παιδί μου;

Πήγε με τη σύντροφό του σε μια καφετέρια να παρακολουθήσουν έναν αγώνα. «Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Τίποτα! Ο,τι κινείται, σφάζεται» ήταν η εντολή. Αυτό και έγινε. Εσφαξαν τον Παύλο... Πού είναι το παιδί μου;

«Μας εξόπλισαν με σφαίρες και πλήρη εξάρτυση και μας είπαν: “Στο ψαχνό. Ακόμα και στις γάτες. Να μην πάρει κανείς ανάσα! Κάθε Ελλην έχει ιερή υποχρέωση να χτυπήσει κάθε κομμουνιστή!”» είναι η μαρτυρία αστυνομικού παρόντα στα γεγονότα... Πού είναι το παιδί μου;

«Οι αστυνομικοί χτυπούσαν όσους μπορούσαν περισσότερους και όσο μπορούσαν περισσότερο... Πόσο μπορεί να χτυπήσει ένας άνθρωπος έναν άλλο; Πόσο, μέχρι να κουραστεί; Θα κουραστεί;» ρώταγε γιατρός που ήταν παρών... Πού είναι το παιδί μου;

Τρία χρόνια μόλις μεγαλύτερος από τον Παύλο ήταν ο Κορκονέας σαν πυροβόλησε και σκότωσε στα Εξάρχεια τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο. Απλά περπατούσε με έναν φίλο του... Πού είναι το παιδί μου;

Ζαλίστηκε και βρέθηκε παγιδευμένος στα χέρια τους. Στα πόδια τους. Νοικοκυραίοι και αστυνομικοί. Τον σκότωσαν. Τον έλεγαν Ζακ/Zackie. Δεν τους ένοιαζε... Πού είναι το παιδί μου;

«Ασε με! Ασε με» φώναζε το κορίτσι που είχε βγει να πει γεια στον φίλο του σε πλατεία της Καρδίτσας, σαν του περνούσαν χειροπέδες... Πού είναι το παιδί μου;

«Πού είναι το παιδί μου;» φώναζε ο πατέρας στα Σεπόλια. Βιαιοπράγησαν με κάθε δυνατό τρόπο πάνω στον ίδιο και στην οικογένειά του. Χωρίς λόγο.

«Σας αγαπώ». Αυτά τα λόγια φώναξε η κοπέλα λίγο πριν το τανκ ρίξει πάνω της την πόρτα.

Το δικό σου παιδί, ποιο είναι;

Νόρα Ράλλη

efsyn.gr