Να μην, για να μη δεν...

Δεν τον ήξερα. Και μην αρχίσουμε τα «πώς είναι δυνατόν» και τα «τι ξέρεις τέλος πάντων!» και γίνω έξαλλη. Τα ξεράδια μου ξέρω και ό,τι μένει ως... υπόλειμμα/έλλειμμα/άλειμμα, το ψάχνω. Κι αυτόν τον έψαξα. Αφού πρώτα τον διάβασα. Σ' ένα τοσοδούλικο βιβλιαράκι (σπουδαία τα τοσοδούλικα βιβλιαράκια), από τις εκδόσεις Στιγμή. Που πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτοί οι εκδοτικοί οίκοι και βρίσκουμε να διαβάσουμε και κάτι άλλο πέρα από Λένα Μαντά και «Πώς θα γίνετε πανέμορφες, πανύψηλες και παμπλούτιες σε 10 μέρες».

 Τσεχοσλοβάκος ήτανε. Τότε που υπήρχε Τσεχοσλοβακία και Τσεχοσλοβάκοι. Τότε, το '60, υπήρχε και ένα περιοδικό που λεγόταν Plamen (Φλόγα). Και εκεί γράφανε και ποιοι δεν γράφανε. Από Κούντερα μέχρι Χάγεκ. Εκει έγραψε κι αυτός. Μικρά στιχάκια. Ποιητής ήταν. Ο Ιμρε Φόρμπατ. Αυτός ήταν. 

Χρόνια πολλά μετά, ήρθε ο Αιμίλιος Καλιακάτσος (ο «Στιγμιαίος» εκδότης) και μάζεψε ό,τι μπορούσε να μαζέψει από δαύτους και έτσι τώρα εγώ ξεστραβώνομαι: «Αλήθεια, ω αλήθεια! Για σένα είμαι ικανός για όλα - ακόμη και ψέματα να πω!». Αυτά είπε ο Ιμρε και στην καρδιά μου μίλησε. 

Που αν με διάβαζαν οι δεξιοί, θα το 'στελναν φιρμάνι στον Μητσοτάρχα να το λέει κι αυτός και να την μπαίνει στους αριστερούς. Αλλά πού μυαλό; Πού φαντασία; Αυτά λέω κι έρχεται μετά η πραγματικότητα και με διαψεύδει.

 Διότι αν δεν θέλει μυαλό και φαντασία, με πάνω από 600 ανθρώπους διασωληνωμένους τη μέρα και δεκάδες δεκάδων νεκρούς, να βγεις να πεις με χαρά και χάζι πως «είμαστε 12 φορές καλύτερα από το Βέλγιο και το πανηγυρίζουμε» (εννοείται ο Αδωνης το είπε), τότε τι θέλει; Ή το να πεις, με πάνω από 600 ανθρώπους διασωληνωμένους τη μέρα και δεκάδες δεκάδων νεκρούς, πως αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ θα είχαμε και περισσότερους νεκρούς (εννοείται ο Γεραπετρίτης το είπε), αυτό πάλι τι θέλει; Ή το να πετσοκόψεις τις δαπάνες για την Υγεία στον προϋπολογισμό ενώ ταυτόχρονα αυξάνεις τις αμυντικές δαπάνες κατά 30% (εννοείται ο Σταϊκούρας δεν το είπε. Λέγονται αυτά; Θα το κάνει όμως). 

Που ο ίδιος ο ΟΟΣΑ (εκεί που θέλει να στείλει ο Μητσοτάρχας την «τρισεύγενη και άλλα διηγήματα» Διαμαντοπούλου) καταδεικνύει πως η Ελλάδα είναι η προτελευταία χώρα -με τελευταία τη Βουλγαρία- στην Ε.Ε. σε έκτακτες δαπάνες ενίσχυσης του ΕΣΥ για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Γι' αυτό θέλει να βάλει την «και άλλα διηγήματα» ο προσωπάρχης, για να μη βγαίνουν τέτοιες ειδήσεις. Αυτό πάλι πώς το λες; Αυτό εγώ το λέω «σωστή διαχείριση». Οχι της κρίσης. Οχι της πανδημίας. Αλλά της Νέας Δημοκρατίας. 

 Που η «κανονικότητα» έχει γίνει συνώνυμο του μητσοταρχισμού στο καταστατικό της. Ξεχνώντας βέβαια πως η «κανονικότητα» από την «ανικανότητα» δεν απέχουν και πολύ ως λέξεις. Και στην ελληνική, ό,τι δεν απέχει γραμματικά, συνήθως δεν απέχει και νοηματικά. Και κάπου εκεί αρχίζει το πραγματικό πανηγύρι...

 Γιατί αν, για να κρύψεις την ανικανότητά σου, μας πετάς μια κανονικότητα κανονικότατα στα μούτρα και μετά κοιτάς το δημιούργημά σου ως Νέος Δημοκράτης Θεός, κάτι δεν. Και κάπου, κάπως, κάποτε θα. Και άμα θα, τότε δεν, για τα καλά όμως. Αυτό δεν έχουμε καταλάβει: πως αυτό το τελικό «δεν», αυτό τρέμουν, αυτό φοβούνται (ναι, το φοβούνται), αυτό θα κάνουν τα πάντα να για μην! Ναι. Τα πάντα. Γιατί αυτό τους πονάει. Το να μην είναι συνεχώς στην εξουσία. 

Τέσσερα χρόνια μείναν εκτός (που πάλι εντός ήταν -έτσι νομίζεις πως διαλύονται μηχανισμοί αιώνων φτωχέ μου προλετάριε;) και λύσσαξαν. Κάθε βδομάδα ζητούσαν εκλογές. Και τώρα; Τώρα είναι που έχουν φάει τα λυσσακά τους: μια καταργούν την κοινωνιολογία που «κάνει τα παιδιά μας αριστερά», μια συλλαμβάνουν από μαθητές μέχρι γυναίκες ακτιβίστριες, μια στέλνουν εισαγγελείς σε πολιτικούς αρχηγούς, μια στέλνουν στον αγύριστο άλλους εισαγγελείς για να κουκουλώσουν σκάνδαλα άλλων πολιτικών αρχηγών. Γιατί τρέμουν. 

Μη και σπάσει ο διάολος το ποδάρι του κι αυτό το «δεν» γίνει «ποτέ ξανά». Έτσι είναι. Πόσοι σωτήρες υπάρχουν ανάμεσά μας - αυτό θα το μάθουμε άμα τους σταυρώσουν (Ίμρε Φόρμπατ)...

 Nόρα Ράλλη 

efsyn.gr