Ένα νέο ρήμα εμφανίζεται από τους νέους και εισβάλλει στην ελληνική γλώσσα -και ίσως να καθιερωθεί:... λοκνταουνιάζομαι, που θα πει κλειδώνομαι [στα έγκατά μου], στα πιο χαμηλά επίπεδα του εαυτού μου, της αξιοπρέπειας· επίσης: πλαντάζω, μαργώνω, ασφυκτιώ, σαλεύω, παρανοώ, βαριανασαίνω, βαρυγκωμώ, πνίγομαι.
Αντε να δούμε τώρα τι θα αλιεύσει από την αρχαιοελληνική ο Μπαμπινιώτης για να το φέρει στο μέτρο και τον ρυθμό της ελληνικής, ποια λέξη θα επιλέξει για τον εξελληνισμό του ρήματος, του δυσκολοπρόφερτου και αρκετά λαϊκοφανούς τούτου τύπου. Αμα όμως αλεστεί στην κάθε μέρα μια χαρά θα προφέρεται και μια χαρά θα ακούγεται και μια χαρά επίσης θα καταλαβαίνουμε όλοι τι εννοεί, σε όποια πρόταση κι αν τοποθετηθεί.
Θα παραπέμπει ευθέως σε δύσκολους, πικρούς καιρούς, σε εποχές που ο βίος έγινε αβίωτος για τους πολλούς, σε ημέρες κατάθλιψης και σύγχυσης, φόβου και τρόμου, πανικού και έκπληξης. Στο άκουσμά του θα καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι ότι γίνεται λόγος για αθλία (δια)κυβέρνηση, που αν και της επεσήμαναν αφειδώς και αδιαλείπτως οι πολιτικοί αντίπαλοι την αδιαφορία που είχε επιδείξει για το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας, αυτή εξακολούθησε να αδρανεί και να αδιαφορεί, αδολεσχώντας μάλιστα και επιρρίπτοντας τις ευθύνες για την αχαλιναγώγητη πια διασπορά του ιού στους πολίτες και στην ανυπακοή τους στα μέτρα που ελάμβανε.
Μόνη απελπισμένη λύση λοιπόν ήταν να μας λοκνταουνιάσει, διότι είναι και μεταβατικό το επίμαχο ρήμα, περιέχει μάλιστα σε αυτή του την ενεργητική μορφή περισσότερη ειρωνεία και δόση σαρκασμού -θα φανεί αυτό όταν αρχίσει να διαδίδεται ευρέως στις νεανικές παρέες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Υπάρχει φυσικά και η ουσιαστική εκδοχή του: λοκνταούνιασμα. Και επειδή η ελληνική αγαπά την πρωταρχία του ρήματος δεν φαίνεται να στεριώνει [αλλά ποιος ξέρει...]· δεν δείχνει να αφομοιώνεται εύκολα. Φέρει όμως ειδικό νοηματικό και πολιτικό βάρος.
Και επειδή στην εξέταση μιας γλώσσας επικρατεί η συγχρονική [και όχι η διαχρονική] περιγραφή, η μελέτη δηλαδή της γλώσσας σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, που μπορεί να αριθμεί αρκετές δεκαετίες, το λοκνταούνιασμα θα συνδέεται με την κυβέρνηση των ψευδοφιλελεύθερων των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα.
Αμα επικρατήσει στην αγορά ο όρος, πάει, τελείωσε, θα γίνει μέλος των λεξικών μας.
Πρέπει να δοκιμαστεί όμως πρώτα στην καθομιλουμένη, που είναι ζωντανή και άμεση, που μιλιέται και από λογίους και από απλούς ομιλητές, να γίνει συνήθεια του κοινωνικού συνόλου. Νόστιμο είναι ότι οι οπαδοί της φυσικής αντίληψης θεωρούν τα φωνήματα δηλωτικά καταστάσεων, το πρώτο γράμμα δηλαδή του ρήματος, το -λ- θεωρούν ότι παραπέμπει στο ολισθηρό και το λείο -ταμάμ.
Να δούμε βέβαια τι θα αποφανθεί και ο εθνικός μας γλωσσολόγος και οι μελετηροί ασφαλώς φοιτητές του, μετά και το «απαγορευτικό» του καταπώς ονομάτισε την εξαναγκαστική οικουρία, το βίαιο κλείσιμο στα σπίτια μας. Ισως βοηθήσει σε αυτό και η συνάδελφος Βίκυ Φλέσσα, που διατηρεί εκπομπή για την ελληνική γλώσσα.
Το λοκνταούνιασμα προσφέρεται και για σκέψη -και για στοχασμό, διότι όσοι κινούνται δεν προλαβαίνουν να σκέφτονται -και ας φρονούσε διαφορετικά ο Νίτσε, με τον Φλομπέρ είμαστε...
Γιώργος Σταματόπουλος
Πηγή:efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου