Ολίγιστοι αλλά υπερήφανοι...

Τάσος Παππάς 

 Όταν ένας ηγέτης βρίσκεται απέναντι σε μεγάλα προβλήματα που δεν τα είχε υπολογίσει την περίοδο που επεξεργαζόταν το σχέδιο διακυβέρνησης και οι συνέπειές τους σε όλα τα πεδία προβλέπονται εξαιρετικά... επώδυνες για την πλειονότητα των πολιτών, δεν έχει πολλές επιλογές. 

 Ή θα συνεχίσει σαν να μην τρέχει τίποτα και θα επιμείνει στην εφαρμογή των πολιτικών του, διατρέχοντας τον κίνδυνο να συντριβεί από την πεισματάρικη πραγματικότητα, ή θα επιχειρήσει να συνεννοηθεί με τους πολιτικούς αντιπάλους του προκειμένου να δημιουργήσει μια βάση συναίνεσης πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτή που τους προσφέρουν οι φανατικοί ψηφοφόροι του, ώστε με την ενότητα των δυνάμεων στην πράξη να αποτρέψει την καταστροφή. 

Στη μια περίπτωση, θα λειτουργήσει αλαζονικά και είναι πολύ πιθανόν να το πληρώσει πανάκριβα. Στην άλλη περίπτωση, θα συμπεριφερθεί ως ηγέτης μακράς πνοής που βάζει το εθνικό συμφέρον πάνω από το στενά παραταξιακό και κάποια στιγμή θα το πιστωθεί. Από τα δείγματα γραφής που μας έχει δώσει μέχρι τώρα ο πρωθυπουργός φαίνεται πως επιλέγει τον πρώτο δρόμο. 

Νιώθει πανίσχυρος (οι μεγαλόσχημοι παράγοντες της οικονομικής ελίτ τον στηρίζουν- με το αζημίωτο φυσικά). Πιστεύει ότι οι πολίτες εγκρίνουν χωρίς ενοχλητικούς αστερίσκους την πολιτική του (αυτό του λένε τα μπουκωμένα φιλικά δίκτυα ενημέρωσης που τον αποθεώνουν από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, αυτό του δείχνουν οι… αντικειμενικές εταιρείες μετρήσεων που βγάζουν θετικά γκάλοπ για τον ίδιο και το κόμμα του κάθε φορά που αντιμετωπίζει δυσκολίες στη διαχείριση κρίσεων). 

 Θεωρεί ότι οι γελωτοποιοί και οι επαγγελματίες κόλακες που τον περιστοιχίζουν και τον παρουσιάζουν σαν σωτήρα που όμοιό του δεν έχει γνωρίσει ο τόπος, του μεταφέρουν με ακρίβεια το κλίμα που επικρατεί στην κοινωνία. 

Εχει την άποψη ότι διοικεί την πιο υπεύθυνη και αποτελεσματική κυβέρνηση που έχει γνωρίσει η χώρα, τουλάχιστον από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Και βεβαίως τον έχουν πείσει ότι είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Ούτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορούν να σταθούν με αξιώσεις δίπλα του. 

Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα; Ελεος. Ο ολετήρας με τον Μωυσή; Μόνον βέβηλα μυαλά φαντασιώνονται τέτοιου τύπου ανίερες συγκρίσεις. Ετσι, όλες οι κριτικές χαρακτηρίζονται ανεδαφικές, κάθε διαφωνία στιγματίζεται ως ύποπτη, οι καταγγελίες βαφτίζονται φτηνός και μίζερος λαϊκισμός και φυσικά για τις όποιες αδυναμίες ευθύνονται οι προηγούμενοι. 

Οπότε δεν συντρέχει λόγος να αλλάξει κάτι. Συνεχίζει ακάθεκτος και γεμάτος αυτοπεποίθηση ότι στο τέλος θα δικαιωθεί. Με την πανδημία, όμως, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Ο ιός επιμένει, γίνεται μάλιστα πιο επικίνδυνος, τα πλήγματα στην οικονομία, κυρίως στα πιο αδύναμα και φτωχά στρώματα λόγω των μέτρων που επιβάλλονται, είναι πολύ βαριά, η ανασφάλεια για το σήμερα και η αβεβαιότητα για το αύριο έχουν αποκτήσει τρομερές διαστάσεις, η βοήθεια από τα ευρωπαϊκά ταμεία καθυστερεί (το έλλειμμα ευαισθησίας των γραφειοκρατών είναι θηριώδες), αλλά οι υπουργοί με τις πομπώδεις μεγαλοστομίες τους και ο πρωθιερέας της κυβέρνησης που διολισθαίνει με ταχύτητα στον αυτοθαυμασμό, προσπαθούν να εξωραΐσουν την κατάσταση. 

 Ούτε αντιφάσεις βλέπουν στην πολιτική τους, ούτε παλινωδίες αναγνωρίζουν, ούτε λάθη παραδέχονται, ούτε για τις ακριτομυθίες που δημιουργούν σύγχυση στον πληθυσμό νοιάζονται. Αντιθέτως, καμαρώνουν γιατί έχουμε λιγότερα κρούσματα από άλλες χώρες και λιγότερα θύματα. Δεν αισθάνονται όμως την ανάγκη να απολογηθούν για τα λιγότερα τεστ που κάνουν, τα λιγότερα χρήματα που δίνουν στους εργαζόμενους, τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, τις λιγότερες ΜΕΘ, τα λιγότερα λεωφορεία που κυκλοφορούν, τα λιγότερα ποσά που δαπανούν για την ενίσχυση του ΕΣΥ. Ολίγιστοι αλλά υπερήφανοι. 

 Υπόθεση εργασίας: Πώς θα σας φαινόταν αν ο πρωθυπουργός αποφάσιζε να προτείνει στα κόμματα της αντιπολίτευσης τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας; Με τον ίδιο επικεφαλής, μονοθεματική και με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, η οποία θα ασχοληθεί στη βάση μιας μίνιμουμ συμφωνίας με την πανδημία και τις οικονομικές συνέπειες που αυτή προκαλεί; Δηλαδή: Να αδιαφορήσει για το τραύμα που θα υποστεί ο ναρκισσισμός του. Να συναινέσει στην αμφισβήτηση της ιδιοκτησιακής αντίληψης για την εξουσία που κυριαρχεί στην παράταξη του. Να δαμάσει την πλεονεξία των συνεργατών του, των συμβούλων του και κυρίως των μισθοφόρων που τον ακολουθούν. Να σαλπίσει υποχώρηση, ξέροντας ότι αυτή σύντομα θα αποδειχθεί νικηφόρα. Εδώ έχουμε συνωστισμό απιθανοτήτων. 

Θα πει κάποιος: «Ακόμη κι αν ο πρωθυπουργός μάς εκπλήξει όλους και κάνει την υπέρβαση, τα άλλα κόμματα θα δεχτούν;» Λογικό ερώτημα. Αν αρνηθούν να ανταποκριθούν, αυτά θα επωμιστούν το βάρος της ευθύνης. Αυτός θα κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων και θα εξασφαλίσει τη συμπάθεια των πολιτών...

Πηγή:efsyn.gr