Όλα όσα συμβαίνουν στα εσωτερικά των κομμάτων [σε άλλους προκαλούν τον γέλωτα και σε άλλους πίκρα και απογοήτευση] καθρεφτίζουν απλώς τις... συνεχείς αλλαγές που επέρχονται στον νοητικό και ψυχικό κόσμο των κατοίκων τούτης της χώρας.
Οσο φυραίνουν οι αξίες και οι ιδέες και όσο επικρατεί ο αμοραλισμός και ο κυνικός ανταγωνισμός στις κοινωνίες τόσο ενδυναμώνεται η σύγχυση, η φιλαυτία και η έλλειψη αλληλεγγύης και ανθρωπιστικών αισθημάτων – διότι υπάρχουν και άλλου είδους αισθήματα.
Λέει, λ.χ., ο βουλευτής του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Γιάννης Λοβέρδος, αυτή η θλιβερή –πολιτικά– προσωπικότητα: «Η Αννα (Διαμαντοπούλου) προτείνεται από τον Κυριάκο για γ.γ. του ΟΟΣΑ.
Τελικά συγκυβερνάμε με τη Ν.Δ. αλλά με ευθύνη κάποιων δεν το ξέρουμε». Πόσο αστεία [και πόσο γελοία] διαπίστωση-τοποθέτηση. Λες κι είναι η πρώτη φορά που ξύπνησε ο βουλευτής –και είπε το προφανές, αυτό που γνωρίζει σύμπασα η ελληνική κοινωνία εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια [που, στην ουσία, είναι πολλά περισσότερα], λες και δεν έχουν συγκυβερνήσει ξανά τούτα τα δύο κόμματα. Το παλιό ΠΑΣΟΚ, που ξεσήκωσε κάποτε παραπάνω από τον μισό λαό, δεν υπάρχει πια· έγινε αδελφό σχεδόν κόμμα με τη Δεξιά, συγχωνεύτηκαν τα δυο τους, δεν ξεχωρίζει πια η πολιτική τους, κυρίως η κοινωνική.
Γούστο έχουν και πολλά στελέχη αυτού του νέου (;) κινήματος, εκείνα που κοκκορεύονται ότι ο πρωθυπουργός δεν διαθέτει ικανά στελέχη και αντλεί από το δικό τους κίνημα, που προφανώς «καλλιεργεί» αστέρες της πολιτικής και της οικονομίας [και του πολιτισμού]. Δεν ξέρει με τι να πρωτογελάσει κανείς [πικρά].
Ανόητους δεν μπορείς να τους αποκαλέσεις διότι γνωρίζουν πολύ καλά ποιο είναι το συμφέρον τους, είναι πεπεισμένοι ότι δεν πρέπει να βρίσκονται μακριά από την εξουσία, όποια κι αν είναι αυτή, εάν θέλουν να σταδιοδρομήσουν στη ζωή τους, να αποκτήσουν πλούτη και αναγνώριση και τα σχετικά ματαιόδοξα.
Μανία τους είναι η εξουσία και όχι η βελτίωση των συνθηκών ζωής του ελληνικού λαού, εκείνου που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και παλεύει σκληρά για τον επιούσιο. Φαιδροί.
Το ίδιο φαιδρή ήταν και η αντίδραση της αρχηγού αυτού του κινήματος, της Φώφης Γεννηματά: «Ε, καλά τώρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας λόγος να ασχοληθούμε με ένα άστοχο χιούμορ». Γιά να παρατηρήσουμε πώς εξειδικεύει το χιούμορ: το παρουσιάζει σαν κάποιο αστείο. Ενα χιούμορ, είπε. Υποβιβάζει την έννοια αυτή σε ένα λαθάκι του βουλευτή, ταπεινώνει την έκφραση οξύνοιας και πνευματικής και ψυχικής ελευθερίας [διότι αυτό είναι το χιούμορ] σε μια διεκπεραιωτική διαδικασία λάθους της γλώσσας. Εντάξει, δεν φημίζονται οι Ελληνες πολιτικοί για τη γλωσσοφιλία τους.
Σημασία έχει ότι υποβαθμίζεται συνεχώς το επικοινωνιακό επίπεδο, ταυτόχρονα όμως αναδεικνύεται η συρρίκνωση των ιδεών που έχει καταλάβει κόμματα και κοινωνία – κάπως αυτά αλληλοεξαρτώνται, χωρίς να γίνεται προσπάθεια να αποδοθούν ευθύνες σε κάποιον γι’ αυτήν τη συρρίκνωση, γι’ αυτήν την υποβάθμιση της πολιτικής και των κοινωνικών σχέσεων.
Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν στα άλλα δυο μεγάλα κόμματα. Τα ίδια ακριβώς –εννοείται ίδια είναι τα αίτια, ίδια και τα αποτελέσματα...
Γιώργος Σταματόπουλος
Πηγή:efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου