Ενδεχομένως τον βολεύει κάποιου είδους θερμό επεισόδιο, μόνο υπό δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, να καταλογιστεί η ευθύνη στην Ελλάδα, ότι ήρξατο χειρών αδίκων. Δηλαδή, να κάνει η Ελλάδα κάποια άστοχη ενέργεια, ώστε ακόμα και χώρες που σήμερα την υποστηρίζουν να την θεωρήσουν προκλητική. Και, δεύτερον και κυριότερον, αμέσως μετά το επεισόδιο, το οποίο θα λήξει με παρέμβαση Αμερικανών και Ευρωπαίων, όλοι αυτοί να πουν «καθίστε τώρα στο τραπέζι να τα βρείτε».
Γι’ αυτό, όσοι προτρέπουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση να απαντήσει στον τσαμπουκά του Ερντογάν με ελληνικό τσαμπουκά δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία.
Στην πιο αθώα περίπτωση είναι κουφιοκεφαλάκηδες, ντεμέκ πατριώτες, που ζητούν να βυθίσουμε το Oruc Reis. Τους αφήνουμε στην άκρη.
Στην δεύτερη περίπτωση, είναι το αίτημα να επεκτείνει η Ελλάδα εδώ και τώρα τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια στην περιοχή του Καστελλορίζου, ώστε να έχει δικαίωμα να εμποδίσει το τουρκικό ερευνητικό ερευνητικό σκάφος να διαβεί αυτό το όριο. Διότι σήμερα αυτό το δικαίωμα είναι-όπως λένε οι ειδικοί- δυνητικό. Δεν το έχουμε ασκήσει, αλλά μπορούμε να το κάνουμε ανά πάσα στιγμή. Μπορούμε; Θεωρητικά ναι. Όμως, κάτι τέτοιο ισχύει και για το Αιγαίο και μέχρι τώρα καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν το έχει ασκήσει.
Ενδεχομένως να πλησιάζει η ώρα να γίνει τώρα. Όμως, χρειάζεται προσοχή σε δύο σημεία. Πρώτον, να μην εκληφθεί-όχι από την Τουρκία, αλλά από τους συμμάχους της Ελλάδας- ως βιαστική ενέργεια που κλιμακώνει την ένταση και υπονομεύει την όποια προοπτική διαλόγου. Δηλαδή, να μην πάθουμε εμείς αυτό για το οποίο κατηγορούμε την Τουρκία. Και, δεύτερον, αν ασκήσουμε αυτό το δικαίωμα, να είμαστε σε θέση να το προστατεύσουμε. Δηλαδή, να στέλνουμε συνεχώς πολεμικά πλοία να «σπρώχνουν» έξω από τα 12 μίλια τα τουρκικά που, ενδεχομένως, θα μπαίνουν. Να κάνουμε, δηλαδή, κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται επί δεκαετίες στο Αιγαίο με τα αεροπλάνα, τις παραβιάσεις, τις εικονικές αερομαχίες και τα συναφή.
Η απάντηση, λοιπόν, δεν είναι ένα εύκολο «ναι». Και γι’ αυτό δεν είναι καθόλου εποικοδομητική η «απαίτηση» του Αλέξη Τσίπρα για τα 12 μίλια. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρωθυπουργός επί τέσσερα χρόνια και δεν προχώρησε σε τέτοια ενέργεια. Αν κρίνει ότι ήρθε η ώρα να το κάνει η σημερινή κυβέρνηση, η σωστή μέθοδος δεν είναι αυτή που υποδεικνύει. Εκτός αν έχει συνεννοηθεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και φιλοδοξεί να παίξει κάποιο ρόλο ανάλογο με το «βυθίσατε το Χόρα» του Ανδρέα Παπανδρέου το 1976. Όμως, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει. Είναι τόσο κακές οι σχέσεις Μητσοτάκη-Τσίπρα, που ούτε μια τέτοια-ενδεχομένως χρήσιμη- συνεννόηση μπορεί να γίνει.
Επομένως, η όποια «επιθετική» κίνηση της Ελλάδας, για να αποκρούσει αυτό που κάνει ο Ερντογάν στην ανατολική Μεσόγειο, πρέπει να είναι καλά μελετημένη και σχεδιασμένη, ώστε να μη γυρίσει μπούμερανγκ για εμάς και, αντιθέτως, να ακυρώσει την βασική τουρκική επιδίωξη. Που δεν είναι άλλη από να υποχρεώσει την Ελλάδα σε εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση με δυσμενείς όρους, κάτι που καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν αντέχει.
Προφανώς, όλα αυτά έχουν μελετηθεί ως σενάρια και ενδεχόμενα και ο πρωθυπουργός, που θα πάρει την όποια τελική απόφαση, τα έχει μπροστά του. Καλό, όμως, είναι να υπενθυμίζονται κάποια αυτονόητα, ώστε να αποφευχθούν πιθανά λάθη και, ακόμη χειρότερο, παγίδες.
Το μυστικό κρύβεται, ίσως, σ’ αυτό που λέει μια ελληνική παροιμία: «Η γριά αλεπού δεν πιάνεται με παγίδα». Αρκεί να μην επιτρέψουμε στον Ερντογάν να παίξει το ρόλο της γριάς αλεπούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου