Ο μίστερ-παλινωδία του ποδοσφαίρου...

Αλέξης Σπυρόπουλος

Από τον προπονητή που είχε καθοδηγήσει ομάδες ανδρών σε μηδέν παιγνίδια, στον προπονητή που έχει καθοδηγήσει ομάδες ανδρών σε κοντά εννιακόσια παιγνίδια. Από τον προπονητή που έμεινε σε τρία ματς, στον προπονητή που στην αμέσως προηγούμενη δουλειά του είχε... μείνει σε επίσης τρία ματς. Από τον Ισπανό των 42 ετών, στον Ρουμάνο των 67 ετών. Η αναζήτηση της λογικής στον Παναθηναϊκό, ενός οδικού χάρτη της σκέψης του ιδιοκτήτη, συνεχίζεται. Μάταιη, όσο ήταν πάντα. Εξαπανέκαθεν, που λένε.

Για άλλη μία φορά ο κύριος Αλαφούζος δείχνει να επιβεβαιώνει τον, σεσημασμένο πλέον, ακροβατικό εαυτό του. Με τους Ισπανούς που αίφνης αγάπησε, το μοναδικό ερώτημα ήταν εάν θα ξε-αγαπήσει αργά ή εάν θα ξε-αγαπήσει γρήγορα. Η απάντηση είναι, γρήγορα. Ισως έπρεπε μάλιστα, ακόμη πιο γρήγορα. Ή, το καλύτερο ευθύς εξαρχής, να μη είχε αγαπήσει καν. Ιδίως εάν σκεφτούμε γιατί/πώς αγάπησε και ξε-αγάπησε Νταμπίζα+Δώνη, ή τον Αναστασίου, πιο πριν.

Ο μίστερ-ΣΚΑΪ της TV είναι ο μίστερ-παλινωδία του ποδοσφαίρου. Δεν γίνεται να πηγαίνεις βόλτα με το εκκρεμές, από το εστέτ στο τρας. Από την πολιτική στο ριάλιτι, κι από το ριάλιτι στο τηλεπαιγνίδι. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται, δίχως σταθερό σχέδιο. Τίποτα δεν εδραιώνεται, δίχως διακριτή ταυτότητα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι TV. Ούτε η ομάδα, κανάλι.

Δυο-τρεις κατάλληλοι άνθρωποι του κλαμπ που θα εύρισκαν στην ατζέντα τους τα δυο-τρία κατάλληλα τηλεφωνήματα σε δυο-τρεις κατάλληλους για τη γνώση τους ανθρώπους, όλο αυτό θα ήταν το αρκετό για να μη προχωρήσει ο ιδιοκτήτης σε τούτο το επόμενο βήμα. Αλλ' εδώ πρόκειται για τον ιδιοκτήτη που, επιπροσθέτως στις λοιπές ακροβασίες, πήδησε από τον τεχνικό διευθυντή ο οποίος πέρασε τον Παναθηναϊκό για ΑΕΚ Λάρνακας, στον τεχνικό διευθυντή... εαυτό του.

Στον ιδιοκτήτη/τεχνικό διευθυντή που σήκωσε ένα ωραίο πρωί τα μανίκια και προσέλαβε, τον πιο σημαντικό ποδοσφαιριστή του ρόστερ (Μαουρίσιο) και το πιο σημαντικό στέλεχος στο οργανόγραμμα του ποδοσφαιρικού τμήματος (Μπόλονι). Να δικαιωθεί ο Δώνης από τον διάδοχό του, όπως ο Ρότσα κάποτε, αυτό είναι το λιγότερο. Να δικαιωθεί...ο Πογιάτος από τον διάδοχό του, αυτό δεν καταπίνεται.

Για ένα Ρουμάνο που μεσουράνησε στα 80s, ο Παναθηναϊκός παραμένει σήμερα ένα καθόλου ξεθωριασμένο στην αίγλη του big club. Οι πρωταθλητές Ευρώπης της Στέαουα ήξεραν, όλοι, τον πλούσιο "θείο στην Αθήνα". Τον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Πανηγύριζε μαζί τους, το '86 στο γρασίδι του Πιθχουάν! Για τον Μπόλονι σ' αυτή την καμπή της διαδρομής του, ο Παναθηναϊκός είναι ένα απρόσμενο δώρο της ζωής. Μία dream job. Η δουλειά του είναι να βγάλει την ομάδα, απλώς τέταρτη!

Φυσικά λοιπόν, έρχεται τρέχοντας που λέει ο λόγος. Και ο ΠΑΟΚ στο βιογραφικό του παλαιότερα, είναι η έξωθεν μαρτυρία για την περιβόητη "γνώση της ελληνικής πραγματικότητας". Η γνώση της ελληνικής πραγματικότητας του Μπόλονι είναι όπως οι "παραστάσεις Ρεάλ" του Πογιάτος. Ενα εύρημα που παραδοσιακά διακινείται, κι όποιος το αγοράσει. Ο Πέντρο Μαρτίνς, ο Καρέρα, ο Αμπέλ δεν είχαν καμία προτέρα γνώση της ελληνικής πραγματικότητας.

Πέρα από καλός/κακός προπονητής ή καλός/κακός άνθρωπος, η ερώτηση με τον Μπόλονι είναι η συμβατότητα. Πριν απ' αυτόν αποκτήθηκε έμψυχο δυναμικό, ώστε η ομάδα να παίξει κάτι άλλο. Κι έρχεται ένας προπονητής τώρα, που θα πάει να παίξει το δικό του "κάτι άλλο" με αυτό το δυναμικό που προοριζόταν για το...άλλο "κάτι άλλο". Οι παίκτες, δεν γίνεται ν' αλλάξουν τα χαρακτηριστικά τους. Γίνεται, να τους τα αλλάξει ο προπονητής; Στη Γάνδη τουλάχιστον, δεν συνέβη.

Το πιο πολύ που γίνεται να τους αλλάξει ο προπονητής δια του επιτελείου, και τούτο όχι "μέσα σε μια νύχτα" εννοείται, είναι το fitness level. Και πάλι όμως, ότι οι ποδοσφαιριστές του έμψυχου δυναμικού του Παναθηναϊκού μπορεί να είχαν απαυδήσει ή απλώς να γελούσαν/έκλαιγαν με τον Πογιάτος, αυτό δεν δίνει την αυτόματη εξασφάλιση ότι θα προσχωρήσουν τυφλά στον τρόπο του Μπόλονι. Είναι μεγάλα αγόρια, όχι δεκάχρονα. Πιο πιθανό είναι να δυστροπήσουν, όσο οι συνάδελφοί τους στη Γάνδη.

Μεταξύ του 0 και του 900, υπάρχουν οι ενδιάμεσες λύσεις που κατά κανόνα κοστίζουν λιγότερο και οδηγούν σε πιο ωφέλιμα αποτελέσματα. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, εύκολα με αυτό το πράσινο δυναμικό, την περίπτωση του Δέλλα. 'Η, εάν ο Ψηλός είναι...ΑΕΚ ή δεν-ξέρω-τι-άλλο ενώ ο προπονητής πρέπει να είναι "δικό μας παιδί" με έσωθεν γνώση του συλλόγου, το δίδυμο Σίμου/Παπαπαναγή.

Το κακό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι και κρούση σε Σίμο/Παπαπαναγή να έκαναν, δεν το βλέπω να τους ξεμυάλιζαν για ν' αφήσουν στη μέση το "πλάνο Σαμαρά" και να πιάσουν απ'  την αρχή το μη-πλάνο Αλαφούζου. Στον Πογιάτος, ο κύριος Αλαφούζος απέλυσε ένα Φάμπρι. Και στον Μπόλονι, προσλαμβάνει ένα Στραματσόνι. Συμβαίνει, επαναλαμβανόμενα, σε καταστάσεις δίχως καθαρή στρατηγική.

Μη ξεχάσω, κλείνοντας. Εσείς οι Παναθηναϊκοί, ακούστε με και δεν θα χάσετε, σας συνιστώ να δωρίσετε στον εαυτό σας το βιβλίο του Μανώλη Σαριδάκη "Είκοσι Χρόνια Χωρίς τον Καπετάνιο" (εκδόσεις Τόπος). Ο τίτλος κάνει ευκόλως εννοούμενο το περιεχόμενο, περιττεύουν οι επεξηγήσεις. Θα το λατρέψετε, όσο λατρεύω εγώ τον συγγραφέα...και τον Καπετάνιο! Τώρα που το ξανασκέφτομαι, όχι μόνον οι Παναθηναϊκοί...

sdna.gr