Η ισλαμοφοβία, βούτυρο στο ψωμί των φανατικών...

Τάσος Παππάς

Σε πρώτο χρόνο ο πρόεδρος Μακρόν απάντησε στις ανοίκειες επιθέσεις που δέχτηκε από τον Ερντογάν με διπλωματικά μέσα. Ανακάλεσε τον... πρέσβη της Γαλλίας από την Αγκυρα, ανέδειξε τη στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη, στη Συρία, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, απαίτησε και πήρε τη συμπαράσταση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και κυρίως από τη διστακτική Γερμανία, επανέλαβε τη θέση του για την ανάγκη να επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία λόγω της επιθετικότητάς της στην Αν. Μεσόγειο και δημιούργησε κλίμα συμπάθειας για το πρόσωπό του και τη χώρα του. 

Στη συνέχεια, όμως, και με αφορμή το φρικτό έγκλημα που διέπραξε ο 18χρονος τζιχαντιστής, αλλά και με την ανάρτηση σε δημόσια κτίρια των επίμαχων σκίτσων, επέτρεψε να αναπτυχθεί κύμα ισλαμοφοβίας και έδωσε την εντύπωση ότι το πρόβλημά του δεν είναι τόσο ο Τούρκος πρόεδρος όσο το Ισλάμ. Τον Δεκέμβριο όπως έχει προαναγγείλει θα κατατεθεί νομοσχέδιο που θα καταπολεμά αυτό που ίδιος αποκαλεί «ισλαμικό αυτονομισμό». Η αντίδραση ήταν άμεση όχι μόνο από το τουρκικό καθεστώς, αλλά και από πολλές κυβερνήσεις μουσουλμανικών χωρών. Ουδείς μπορεί να υποτιμήσει το γεγονός ότι η Γαλλία έχει δεχτεί τα περισσότερα δολοφονικά χτυπήματα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα από τους τζιχαντιστές. 

Ωστόσο, είναι πιθανόν η πολιτική Μακρόν να προκαλέσει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα: Να μετατρέψει τον Ερντογάν από θύτη σε θύμα και να του δώσει την ευκαιρία να εμφανιστεί ως ο εκπρόσωπος όλων των μουσουλμάνων του πλανήτη, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να πετύχει ο Τούρκος πρόεδρος με ίδια μέσα. Να ενισχύσει το αφήγημα του Ερντογάν ότι η χώρα του βρίσκεται υπό πολιορκία, ότι οι ξένοι θέλουν να την καταστρέψουν όπως το προσπάθησαν στις αρχές του 20ού αιώνα, ότι η Δύση δεν έχει εγκαταλείψει τη λογική των Σταυροφοριών και έχει απώτερο στόχο την περιθωριοποίηση των μουσουλμάνων. Να δημιουργήσει στη χώρα του εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα κατασκευάζοντας έναν εσωτερικό εχθρό. 

Αυτό θα ικανοποιήσει την ισχυρή Ακρα Δεξιά, αλλά θα βγάλει στους δρόμους τους μουσουλμάνους που ζουν σε γκέτο, κάτω από δύσκολες συνθήκες, και πολλοί απ’ αυτούς είναι ευάλωτοι στα κηρύγματα μίσους που εκπέμπουν οι φανατικοί ισλαμιστές. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι αναλυτές υπεράνω υποψίας για ροπή προς τον εξτρεμισμό κατηγόρησαν τον Μακρόν ότι υιοθετεί τη θεωρία περί σύγκρουσης των πολιτισμών. Σε άρθρο του με τίτλο «Ο πολιτισμικός πόλεμος του Μακρόν είναι λανθασμένος», ο Ινδός αρθρογράφος του Bloomberg και συγγραφέας, Πανκάζ Μίσρα, μέμφεται τη στάση του Γάλλου προέδρου, θεωρώντας ότι εξισώνει τις πράξεις ενός μεμονωμένου ατόμου συνολικά με το Ισλάμ και τους πιστούς του. «Το να κατηγορούμε όλο το Ισλάμ για τις ενέργειες ενός ριζοσπαστικοποιημένου ατόμου θα δημιουργήσει μόνο περισσότερα προβλήματα για τη Γαλλία στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

 Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο κόσμος εν μέσω μιας αναδυόμενης πανδημίας είναι μια σύγκρουση πολιτισμών. Ωστόσο, αυτό φαίνεται να θέλει να υποδαυλίσει ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν». Ο πατέρας της συγκεκριμένης θεωρίας είναι ο Σάμιουελ Χάντινγκτον. Στο βιβλίο του «Η σύγκρουση των Πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης», το οποίο όταν κυκλοφόρησε προκάλεσε πολλές αντιπαραθέσεις, αναφέρει για τη σχέση Δύσης-Ισλάμ: «Το κύριο πρόβλημα της Δύσης δεν είναι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός. Είναι το Ισλάμ, ένας διαφορετικός πολιτισμός, που οι άνθρωποί του είναι πεπεισμένοι για την ανωτερότητα της κουλτούρας τους και βασανίζονται από έμμονες ιδέες για την κατωτερότητα της δύναμής τους. Το πρόβλημα του Ισλάμ δεν είναι ούτε η CIA ούτε το αμερικανικό υπουργείο Αμυνας. 

Το πρόβλημα είναι η Δύση, ένας διαφορετικός πολιτισμός, που οι άνθρωποί του είναι πεπεισμένοι για την παγκοσμιότητα του πολιτισμού τους και πιστεύουν ότι η ανώτερη, αν και παρακμάζουσα, δύναμή τους τους υποχρεώνει να επεκτείνουν τον πολιτισμό αυτόν σε όλο τον κόσμο. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά που πυροδοτούν τις συγκρούσεις μεταξύ του Ισλάμ και της Δύσης» (εκδόσεις Τerzo Books σελ. 250). Πολλές δυτικές κοινωνίες είναι πολυπολιτισμικές. Στον πλανήτη υπάρχουν 1,8 δισ. μουσουλμάνοι. Στη Γαλλία και τη Γερμανία αριθμούν πολλά εκατομμύρια.

 Οι δυτικές δημοκρατίες δεν πρέπει να διαπραγματευτούν το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και της κριτικής, ακόμη κι αν στο στόχαστρο μπαίνουν οι θρησκείες. Οι ηγεσίες, όμως, είναι υποχρεωμένες να παίρνουν υπόψη τους τη συγκυρία και να διαχειρίζονται με σύνεση πρόσωπα και σύμβολα. Με άλλα λόγια, εδώ παρεισφρέει η ηθική της ευθύνης. Κατά την άποψη της Αμερικανίδας φιλοσόφου Μάρθας Νούσμπαουμ «θα πρέπει να οικοδομήσουμε μια κοινωνία που δεν θα είναι υπέρ μιας θρησκείας, ούτε καν υπέρ της θρησκείας, αλλά ούτε επίσης θα ευνοεί τον αθεϊσμό και τον αγνωστικισμό - θα πρέπει να τηρεί μια αυστηρή ουδετερότητα» («Ελευθεροτυπία» 17.12.2005)... 

 Πηγή:efsyn.gr