Η οργή του Μακρόν...

...ή οι φοβίες της Μέρκελ;...

 Αύριο Πέμπτη θα είναι μια κρίσιμη ημέρα καθώς συνεδριάζουν μέ τηλεδιάσκεψη οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τυπικά το θέμα θα είναι ο... κορωναϊός και ο συντονισμός των ενεργειών των κρατών μελών της Ένωσης για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της πανδημίας που απειλούν όχι μόνο τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών αλλά και το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας με μόνιμες συνέπειες που θα φέρουν ακόμη χειρότερα δεινά. Ο πρόεδρος Μακρόν από την πλευρά του αναμένεται να θέσει το θέμα που πλέον κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει. Ούτε καν η Γερμανία. 

 Η αήθης και προσβλητική προσωπική επίθεση του προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά του Μακρόν δείχνει να ξεχειλίζει το ποτήρι. Φραστικά τουλάχιστον το σύνολο των Ευρωπαϊκών κρατών όχι μόνο συμπαρατάσσεται με τη Γαλλία, αλλά και καταδικάζει απερίφραστα τη ρητορεία του Ερντογάν. Ακόμη και η Γερμανία. Άλλωστε, ο Ερντογάν δεν έμεινε μόνο στον Μακρόν. Τη Δευτέρα όταν επιτέθηκε φραστικά σε μια σειρά από Ευρωπαίους ηγέτες, κατηγορώντας τους -χωρίς να τους κατονομάσει- για φασισμό και ναζιστικές αντιλήψεις, είναι σαφές ότι μιλούσε και για το Βερολίνο, υποστηρίζοντας ότι οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης αντιμετωπίζονται όπως οι Εβραίοι την περίοδο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κανείς όμως δεν γνωρίζει αν όλα αυτά αρκούν για να κάμψουν τις αντιρρήσεις της καγκελαρίου Μέρκελ να συναινέσει στην επιβολή ουσιαστικών κυρώσεων κατά της Τουρκίας.

 Για λόγους που έχουν αναλυθεί επανειλημμένα και έχουν να κάνουν με τις εμπορικές σχέσεις των δύο χωρών, με τη διαμονή εκατομμυρίων Τούρκων υπηκόων στη Γερμανία αλλά και με το προσφυγικό -πάντα υπάρχει ο φόβος να επιχειρήσει πάλι ο Ερντογάν να ανοίξει τα σύνορα προς την Ευρώπη- η κυρία Μέρκελ εμφανίζεται από διστακτική έως και αρνητική στην επιβολή κυρώσεων. Φυσικά έχει να ισορροπήσει μεταξύ των συμφερόντων, των φόβων, της εταιρικής αλληλεγγύης, των σχέσεών της με τη Γαλλία και την αξιοπρέπεια της. Το κλίμα πάντως σε όλη την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη αλλά ειδικότερα στη Γερμανία είναι βαρύ κατά του Ερντογάν. 

Όπως αναφέρεται στην επισκόπηση της Deutsche Welle, η Süddeutsche Zeitung σε σχόλιό της αναφέρεται στον Τούρκο Πρόεδρο επισημαίνοντας ότι η επανεκλογή του είναι αμφίβολη και για τον λόγο αυτόν: «Ο Ερντογάν χρειάζεται πλέον καθημερινά ταραχές. Έχει αποδυναμωθεί στο εσωτερικό. Το τουρκικό νόμισμα και μαζί η οικονομία της χώρας βρίσκονται σε καθοδική πορεία και δεν υπάρχει καμία ορατή βελτίωση. Η επανεκλογή του ισχυρού άνδρα που έχει κυβερνήσει για σχεδόν 20 χρόνια δεν είναι καθόλου σίγουρη αυτή τη στιγμή και αντιμετωπίζει επίσης συνταγματικά προβλήματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ερντογάν τροφοδοτεί τους Τούρκους με τα συναρπαστικά του θέματα: τη διαμάχη για το φυσικό αέριο με τους Έλληνες και την υπόλοιπη ΕΕ στη Μεσόγειο, τις ναυτικές ασκήσεις και τις εκδρομές από τα ερευνητικά πλοία». Και η εφημερίδα καταλήγει: «Αυτή η στάση δεν οφείλεται μόνο στην εσωτερική πολιτική. Ο Ερντογάν παρουσιάζεται όλο και περισσότερο σαν ένας πραγματικά μεγάλος Τούρκος και ένας σκληρός ισλαμιστής. Η πραγματικότητα και η επίφαση πιθανότατα δεν μπορούν πλέον να διαχωριστούν. Ο Ερντογάν δύσκολα μπορεί να παίξει τον προστάτη όλων των αδελφών μουσουλμάνων αν δεν ταυτιστεί με την ιδεολογία τους. Τόσο πιο σημαντικό θα ήταν όμως να τεθούν όρια στον Τούρκο ηγέτη για τις προκλήσεις τους. Επιτέλους πρέπει να τεθούν όρια στον Πρόεδρο». 

 Η καθοριστική τηλεδιάσκεψη των ηγετών

 Η αυριανή τηλεδιάσκεψη των ηγετών είναι απολύτως καθοριστική για την στάση της Ευρώπης απέναντι στον Ερντογάν και την Τουρκία. Κι όλα αυτά την ώρα που η Τουρκία όχι μόνο κορυφώνει την ρητορική και τις πράξεις της κατά δύο κρατών μελών της ΕΕ, της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά απειλεί πλέον ευθέως και δομικά τις ευρωπαϊκές αξίες πάνω στις οποίες είναι χτισμένη η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Τουρκία είναι πλέον απομονωμένη από την ΕΕ, η οικονομία της γκρεμίζεται, η λίρα βουλιάζει, αλλά ο Ερντογάν δείχνει να επιμένει. Επιτίθεται στην Ευρώπη, προκαλεί τις ΗΠΑ, τσακώνεται με τα αραβικά εμιράτα, ανοίγει πολεμικά μέτωπα παντού.

 Οι κινήσεις της Αθήνας

 Σε αυτό το τοπίο η Αθήνα καλείται αρχικά να αντέξει στην τεράστια πίεση που της ασκείται και από την Τουρκία με τις πράξεις της και από τη Γερμανία με την εμμονή της να ξεκινήσει ο διάλογος. Αυτό που πραγματικά ζητά είναι να κερδίσει χρόνο ώστε να ωριμάσουν ακόμη περισσότερο όλες οι διπλωματικές κινήσεις που γίνονται τους τελευταίους μήνες στην προσπάθεια να καλυφθεί το χαμένο έδαφος από την διπλωματική αδράνεια δεκαετιών. 

 Οι συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο για τις ΑΟΖ, η συμφωνία με την Αλβανία για προσφυγή στη Χάγη, οι συζητήσεις με το Ισραήλ και την Κύπρο, οι εξελίξεις στη Λιβύη και η προσπάθεια για απόσυρση του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου αποτελούν ένα μπουκέτο κινήσεων που γίνονται προκειμένου να κλείσουν για την Ελλάδα εκκρεμότητες πολλών δεκαετιών που τελικά περισσότερα προβλήματα δημιουργούσαν παρά έλυναν. 

 Οι εκλογές στις ΗΠΑ

 Ανεξάρτητα από όλα αυτά είναι σαφές ότι ένας σημαντικός παράγοντας που θα καθορίσει θετικά ή αρνητικά τις εξελίξεις είναι οι εκλογές νέου προέδρου στις ΗΠΑ, την επόμενη Τρίτη. Το εξαιρετικά ορατό ενδεχόμενο επικράτησης του υποψηφίου των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν, δημιουργεί στην Ελλάδα ελπίδες ότι ο νέος πρόεδρος θα επιχειρήσει να «μαζέψει» τον Ερντογάν. Και αν αυτός δεν συμμορφωθεί τότε θα του επιβάλλει κυρώσεις που η σημερινή Τουρκία δεν μπορεί να αντέξει... 

Πηγή:Hellas Journal