Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί...

Γ. Λακόπουλος 

 Ο Τσίπρας αντιμέτωπος με την Ιστορία και την μοίρα του.Θα τον «φάνε», αν δεν αφήσει το... δωμάτιο της ίντριγκας του 3% για να εγκατασταθεί στην πλατεία της πολιτικής με το 32% 

 Θέλει η διατεταγμένη δημοσιογραφία να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει.

 Η μιντιακή ατμόσφαιρα του Σαββατοκύριακου πνίγηκε από την παρα- ενημέρωση σε δυο άξονες: ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται και ο Τσίπρας ήταν κολλητάρι του Μιχαλολιάκου. 

Ωμά, ανερυθρίαστα και προσβλητικα για τη νοημοσύνη των πολιτών. Στο TVXS η Νικόλ Λειβαδάρη φώτισε σε μια παράγραφο τα κίνητρα της συντονισμένης επίθεσης: «Με την «πρώτη φορά Αριστερά» η παγίδα ήταν η αριστερή παρένθεση.

 Στην προοπτική -κοντινή ή πιο μακρινή- της «δεύτερης φοράς Αριστερά», η παγίδα είναι αυτή καθ’ αυτή η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ». 

 Καμιά έκπληξη. Ο αντίπαλος κάνει ό,τι τον βολεύει- ειδικά όταν όσοι τον ανάθρεψαν έχουν να χάσουν την ασυδοσία τους. Άλλωστε έτσι γίνεται η πολιτική στην Ελλάδα εδώ και πολύ καιρό.

 Όταν ο Κώστας Καραμανλής παρέπεμψε μιντιάρχη της εποχής στο υφυπουργό Τατούλη, ενώ αυτός ήθελε να δει τον ίδιο για να… του δώσει οδηγίες για την χώρα-όπως συνήθιζε- υπέγραψε την αρχή του πολέμου -που έχασε- με τους ισχυρούς των ΜΜΕ και του χρήματος. 

 Δημοσιογραφία: εικόνα σου είμαι Πολιτική και σου μοιάζω 

 Ούτε και αυτού του είδους η δημοσιογραφία εκπλήσσει. Κι αυτή έτσι γίνεται. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις εφημερίδες -όλου του φάσματος- θα διαπιστώσει ότι εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια.

Δεν διακινούνται πληροφορίες, αλλά απόψεις και σενάρια. Διόλου παράδοξο. Τα τελευταία χρόνια τα «παιδιά για τα φαρμακεία» έγιναν στελέχη στα ΜΜΕ. Στη θέση των σπουδαίων διευθυντών δασκάλων στις εφημερίδες -πρώην καταξιωμένων δημοσιογράφων- που κρατούσαν ψηλά το κύρος των ΜΜΕ, ανεξάρτητα από την πολιτική γραμμή τους, βρέθηκαν «μαρμαράδες» και πρόσωπα με κοψιά και νοοτροπία λαχαναγοράς.

 Η ύλη δεν διαμορφώνεται από την πραγματικότητα, αλλά από τις οδηγίες του αφεντικού, του κόμματος, όσων έχουν γεμάτο πορτοφόλι και των πολιτικών του κυκλώματος.

 Γιατί λοιπόν να μην προβάλλεται, χωρίς το παραμικρό στοιχείο ρεπορτάζ ότι ο «ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει»; Όσο -και επειδή -έχει τον Τσίπρα αρχηγό εννοείται. 

 Ή ότι ο Μιχ. Καλογήρου κατ’ εντολή του τότε πρωθυπουργού μεθόδευσε τον Ποινικό Κώδικα για να πιέσει στα μαλακά ο Κασιδιάρης; Στα ΜΜΕ κάποιοι χωρίς δισταγμό και καθ’ υπόδειξη μπερδεύουν τους – ανόητους, αλλά όχι συνομιλητές των νεοναζί, – Συριζαίους με τον Μπαλτάκο. 

 Ό,τι πεις, κύριε ιδιοκτήτη. Ασπόνδυλοι επιτελείς δίνουν τον τίτλο και τα υπόλοιπα είναι υπόθεση φαντασίας του «συντάκτη», το οποίο από χρόνια υποβοηθάει η ΝΔ με τα «νον πέηπερς» στο email του. Εξ ου και η ομοιομορφία… 

 Ο πραγματικός κίνδυνος 

 Όλα αυτά είναι στο πολιτικό παιχνίδι. Στην πολιτική αντιπαράθεση μετέχεις με τον εξοπλισμό σου στον οποίο πρέπει να περιλαμβάνονται και τρόποι απόκρουσης της αθλιότητας, της παραπληροφόρησης, του μπούλινγκ, της προβοκάτσιας. 

Με αυτά τα υλικά δεν έφτιαξαν το επικοινωνιακό χαρμάνι που ανέδειξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη πρωθυπουργία; 

 Η Ιστορία δείχνει ότι η Δημοκρατική Παράταξη είναι σε θέση να αντιμετωπίζει και τις θεμιτές και τις αθέμιτες επιθέσεις που δέχονται οι πολιτικοί φορείς της, τα κόμματά της και οι ηγέτες της. Να αποκαλύπτει και να εξουδετερώνει τα χτυπήματα κάτω από τη μέση.

 Ο Ανδρέας Παπανδρέου επιβίωσε στην βρόμικη επιχείρηση του 1989, εναντίον του και έγινε εκ νέου Πρωθυπουργός.

 Ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε στις εκλογές το 2015, χωρίς κανένα από τα συστημικά ΜΜΕ δίπλα του, μετά την απόρριψη της προσφοράς που του έκανε η γάτα Ιμαλαΐων. Το 2019 στάθηκε στο 32% μέσα στη θύελλα αθλιότητας που οργάνωσαν μιντιάρχες και πολιτικοί -παρά την επίδειξη σπάνιας ηλιθιότητας από κάποια πρόσωπα στο κόμμα του.  

Αν αυτή τη φορά κινδυνεύει πραγματικά είναι γιατί προκύπτει από πολλές πλευράς ότι «μπήκαν την πόλη οι εχθροί». Και άλλες φορές συνέβη με δημοκρατικά κόμματα και μεγάλο παράδειγμα είναι το ΠΑΣΟΚ. 

Προβεβλημένα στελέχη του αντί να αναφέρονται στην ηγεσία του κόμματός τους και τα όργανα του και να κυνηγούν εκεί τις φιλοδοξίες τους, έσπευδαν σε κέντρα εκτός πολιτικής, που τους διέθεταν μηντιακή εφορία και ενίοτε και χρήμα. 

 Πριν από τα «διαπλεκόμενα συμφέροντα» υπήρξαν και τα «κεντροδεξιά σενάρια». Αρκετοί σταδιοδρόμησαν με αυτόν τον τρόπο και κάποιοι έφτασαν και ψηλά. Στην πράσινη Κ.Ο. επιχειρηματίες είχαν τον δικό τους στρατό, όπως και στη γαλάζια. Τα ονόματα κυκλοφορούσαν στη ρούγα… 

 Να βγει από τη μέση ο Τσίπρας 

 Πέρυσι ο Τσίπρας άντεξε στην επίθεση «στρατηγικού τελειώματος « και άρχισε να δρομολογεί τον νέο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ. Για να υπερβεί τις μειοψηφικές κακοδαιμονίες του παρελθόντος του -όσο διστακτικά και αβέβαια και αν το κάνει. 

 Ταυτόχρονα ο Μητσοτάκης αποδεικνύεται ανεπαρκής και χρειάζεται όλο και μεγαλύτερες ποσότητες επικοινωνιακού μπετόν για να σκεπαστεί η αποτυχία του- και οι κίνδυνοι που σπέρνει με την πολιτική του. 

 Τι θα συμβεί όταν κατέβουν στα μαρμαρένια αλώνια είναι προφανές. Εκτός αν τελειώσει εν τω μεταξύ το Τσίπρας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η επιλογή του κατεστημένου, των κρατικοδίαιτων και των τυχοδιωκτών που έστησαν το σημερινό παρδαλό κυβερνητικό οικοδόμημα είναι η ακύρωση της εναλλακτικής λύσης από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

 Τελειώνοντας τον Τσίπρα δίνουν ανάσες στο σύστημα Μητσοτάκη, που είναι του χεριού τους- ως δημιούργημά τους. 

 Μόνο όποιος δεν έχει μάτια δεν το βλέπει, ότι ο πανίσχυρος ιστός χρήματος και ΜΜΕ αξιοποιεί τα καμώματα του κάθε σαλεμένου, κομπλεξικού και σουλατσαδόρου εντός του ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει την εντύπωση ότι …ελέγχει το πολιτικό σύστημα και ωθεί τον Τσίπρα σε άδοξο πολιτικό τέλος. Η μεθ’ ημών ή καθ ημών. 

 Η πλάνη του Τσακαλώτου

 Ο Τσίπρας δεν είναι αγγελούδι: πληρώνει τα λάθη του και τη σκοτεινή πλευρά 2-3 Συριζαίων, την ανοχή στους αλαφροΐσκιωτους της Κουμουνδούρου και την υπερεκτίμηση στους «παλιούς μας φίλους» από το «κακό ΠΑΣΟΚ» των εποχών Παπανδρέου και Σημίτη. Οι πλειοψηφίες φτιάχνονται με όλους, αλλά αν τους βάλει με λάθος σειρά καταρρέουν. Στο ιερό της εκκλησίας και στη μαρκίζα του μαγαζιού δεν μπαίνουν όλοι. 

 Αλλά από αυτούς προφανώς δε κινδυνεύει. Με ένα «φου» τους τελειώνει- αποτελεί αξίωση των ψηφοφόρων του άλλωστε. Δεν κινδυνεύει ούτε από τους αφελείς εκδικητικούς Κοντονήδες. Όπως δεν κινδύνευσε από τους Λαφαζάνηδες και τις Ζωές. 

 Απλώς είναι λυπηρό συγκροτημένοι πολιτικοί σαν τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να πετάνε μπαρούφες του τύπου «τα αρχηγικά κόμματα βρίσκονται στα αζήτητα της ιστορίας»- όταν το αντίθετο συμβαίνει: χωρίς ηγεσίες με ακτινοβολία τα κόμματα πεθαίνουν.

 Ας ρίξει μια ματιά στο ΠΑΣΟΚ. Αυτά δεν ωφελούν τον πρωην υπουργό Οικονομικών -αν έτσι νομίζει. Δεύτερος Σημίτης δεν πρόκειται να υπάρξει. Απλώς διευκολύνουν την αντι-Τσίπρα προπαγάνδα. Τα υπόλοιπα είναι «κι η μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες» 

 Το χρέος του Τσίπρα

 Θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι υπόθεση των κομματικών του ΣΥΡΙΖΑ που βγάζουν τα μάτια τους κατά φράξια. Αλλά όπως έχουν τα πράγματα χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα, η Δημοκρατική Παράταξη θα κάνει χρόνια να επιστρέψει στην κυβέρνηση. 

Εδώ είναι το θέμα. Η μακροημέρευση της Δεξιάς και του Νεομητσοτακισμού θα βλάψουν την κοινωνία και τη χώρα. Άρχισαν ήδη. Αναζωπυρώνεται η φαυλότητα, την σκαπουλάρει η πολιτική διαφθορά και ταυτόχρονα πριονίζονται δικαιώματα και κατακτήσεις. Αυτό είναι το διακύβευμα που πρέπει να έλθει στο προσκήνιο, με εναλλακτικές λύσεις για αλλαγής πορείας.

 Όχι «ποιος πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα» της Κουμουνδούρου. Ο Τσίπρας, λοιπόν, έχει στην πλάτη του μια βαριά ευθύνη. Να εγκαταλείψει το δωμάτιο με τους καπνούς και τους γραφειοκράτες του 3% και να βγει στην πλατεία με το φως της πολιτικής και του 32%. Τόχει;

 Μπορεί να ρίξει το βάρος του στις ανάγκες που έχει η χώρα, ρε γαμώτο, και όχι οι κωλο-μηχανισμοί ενός κόμματος; Δεν είναι σύντροφοί του… Ιδού η Ρόδος: πολιτική χρειάζεται χώρα και η …Πολιτική. 

Όχι περί όνου σκιάς διεργασίες με ιδεοληπτικούς και ξοφλημένους και…ευάλωτους σε σειρήνες. Για τα υπόλοιπα θα αποφασίσουν οι αρμόδιοι -των οποίων κλεψύδρα της υπομονής αδειάζει… 

Πηγή:anoixtoparathyro.gr