Με τις τροπολογίες που κατέθεσε και επίσημα το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας στο νομοσχέδιο για τα πλαστικά, η κυβέρνηση επαναφέρει την ατζέντα σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα: στην απαξίωση και ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Και μάλιστα σε... δύο εξαιρετικά ευαίσθητα πεδία, της ενέργειας και του πολύτιμου ορυκτού πλούτου της χώρας.
Για να είμαστε ακριβείς και ειλικρινείς, οι ρυθμίσεις που προωθούνται προς ψήφιση στη Βουλή, συγκαλυμμένες πίσω από στρυφνές, ακατάληπτες τεχνικές διατυπώσεις, είχαν ήδη προαναγγελθεί από τον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος, όπως στην περίπτωση της ΔΕΗ αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή τη στρατηγική απαξίωσης και συρρίκνωσής της, έτσι και με τα φιλέτα της ενέργειας προέκρινε τακτική επιθετικής ιδιωτικοποίησης.
Πρόκειται για τα ενεργειακά δίκτυα της χώρας, τον διαχειριστή του συστήματος διανομής του ηλεκτρικού ρεύματος, τον ΔΕΔΔΗΕ, προικισμένο με εκατομμύρια μετρητές και με επενδύσεις 2 δισ. για την επόμενη πενταετία, και για τη ΔΕΠΑ Υποδομών, την εταιρεία που αποκόπηκε από τη ΔΕΠΑ μαζί με το δίκτυο αγωγών που φέρνει το αέριο σε εκατομμύρια νοικοκυριά.
Σε μια εποχή που ο έλεγχος του Δημοσίου σε υποδομές και δίκτυα στρατηγικού χαρακτήρα -και τα ενεργειακά δίκτυα είναι κατ' εξοχήν τέτοια- προκρίνεται ακόμη και από συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, ενώ εγχειρήματα ιδιωτικοποίησης έχουν οδηγηθεί σε χρεοκοπία, είναι απορίας άξιο ποια ανάλυση και ποια στρατηγική κρατάει την κυβέρνηση στην πεπατημένη της ιδιωτικοποίησης.
Η απορία γίνεται εντονότερη όταν το παγκόσμιο περιβάλλον αβεβαιότητας που έχει διαμορφώσει η πανδημία κάθε άλλο παρά ευνοεί την προσέλκυση επενδυτών. Εκτός αν η κυβέρνηση, με τις συγκεκριμένες προδιαγραφές αποκρατικοποίησης που προωθεί, δεν απευθύνεται γενικώς σε «επενδυτές», αλλά σε συγκεκριμένους και έτοιμους «πελάτες».
Αν στην περίπτωση των ενεργειακών δικτύων η κυβέρνηση διατηρεί μια «δημιουργική ασάφεια» ως προς τους όρους μερικής ή ολικής αποκρατικοποίησης, στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ η μεθόδευση είναι κραυγαλέα.
Μια κορυφαία μεταλλευτική επιχείρηση της χώρας, από τους μεγαλύτερους παίκτες παγκοσμίως στην αγορά νικελίου, ένας όμιλος που η κακοδιαχείρισή του είναι συνώνυμη της διακυβέρνησης της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, οδηγείται σε προσχηματικό διαγωνισμό πώλησης, ερήμην των εκατοντάδων εργαζομένων του.
Είναι πολλά τα χρέη της ΛΑΡΚΟ για να δεχθεί κανείς να τα αναλάβει. Αλλά είναι πολύτιμα τα ορυχεία της για να αρνηθεί κανείς να τα αγοράσει. Αρκεί να μεσολαβήσει μια πτώχευση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου