Τα μέλη της δεν μπόρεσαν να νικήσουν τον εαυτό τους...

«Φως της αλήθειας, μάρτυρας των καιρών, δάσκαλος της ζωής είναι η Ιστορία» (Κικέρων)

Σε μία τόσο σοβαρή υπόθεση, όπως το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, υπάρχουν πολλές παράμετροι. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος είναι... να σταθεί σε εκείνες που θεωρεί πιο βολικές ή ακόμα και σε εκείνες που συνειδητά προωθούνται από την κυρίαρχη δημοσιολογική αφήγηση. Η διερεύνηση πρέπει να γίνει σε βάθος, να συνυπολογίζει όλες τις πτυχές και να μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας. Μόνο τότε μπορεί να κατανοηθεί το dna και κυρίως η γραμμή πλεύσης που έχει χαραχθεί από τον εγχώριο εθνικισμό πάνω στα ταραγμένα ύδατα του αδυσώπητου πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικού ανταγωνισμού. 

Όσον αφορά στη Χρυσή Αυγή, λοιπόν, δεν αρκούν μόνο τα δικαστήρια, οι πορείες και οι πολύμορφες πρακτικές που αναπτύσσονται κατά καιρούς. Όσο απεχθείς και να είναι σε πολλούς οι ιδέες, οι τακτικές και οι πρακτικές της, θα πρέπει να γίνεται αναζήτηση και στο ιδεολογικό πεδίο. Κυρίως στο γιατί βρήκε ανταπόκριση και απέκτησε απήχηση σε κομμάτια του ευρύτερου κοινωνικού σώματος στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα πάντα ωθούν τις αναζητήσεις των δυσαρεστημένων σε διαφορετικές από τις συνηθισμένες ατραπούς. Λογικό και αναμενόμενο κάτι τέτοιο... Και, ίσως, σε σημαντικό βαθμό να δείχνει πως ένα βασικό καθήκον κάθε ριζοσπάστη -αριστερής συγκρότησης- ανθρώπου είναι να αναρωτηθεί γιατί πείθουν αυτές οι απόψεις πολλούς.

Ακόμα και αν θεωρηθούν εξαρχής χαμένοι για την υπόθεση του σοσιαλισμού όλοι αυτοί, πράγμα που δεν ισχύει επ΄ουδενί σε απόλυτους όρους, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αγνοηθεί πως κατά καιρούς η απήχηση παρόμοιων σχηματισμών «φουσκώνει» και τίθεται ως ζητούμενο «άμεσου συναγερμού» η ανάσχεσή τους...

Tελικά, τι πέτυχε η Χρυσή Αυγή; Η κατάσταση που δημιουργήθηκε στον ελλαδικό χώρο από τα μνημόνια και τις πολύπλευρες επιδράσεις τους, της παρείχαν πρόσφορο έδαφος. Πολλά έχουν γραφτεί για τα αίτια της στήριξης σημαντικού αριθμού ψηφοφόρων στη Χρυσή Αυγή. Δεν έχει νόημα να τα επαναλάβουμε κι εδώ πιο εκτεταμένα σε σχέση με αυτά που γράφτηκαν στην προηγούμενη παράγραφο...

Αυτό που έχει σημασία είναι να ψάξουμε τα γενικά ποιοτικά χαρακτηριστικά της σύντομης (αν το δούμε μακροϊστορικά) παρουσίας της στο επίκεντρο της εγχώριας πολιτικής σκηνής. Όχι πως τα περίπου δέκα χρόνια είναι λίγα, ούτε πως έγιναν λίγα εγκλήματα σε αυτό το διάστημα. Αλλά, για την ίδια την Ιστορία τα δέκα χρόνια αποτελούν μία αποσπασματική -σχετικά μικρή- περίοδο, η οποία κάποια στιγμή θα παραδώσει τη σκυτάλη σε μία άλλη, κοκ... Και η γνώση του παρελθόντος αποτελεί μία πολύ καλή βάση προστασίας για τις πιθανές εκτροπές και τους κινδύνους του μέλλοντος...

Επί της ουσίας, και κατά την προσωπική μου άποψη, η στήριξη τόσων πολλών ψηφοφόρων στο συγκεκριμένο κομματικό σχηματισμό δεν ήταν μία έγκριση στη βάση ενός συμπυκνωμένου και ολιστικού προγράμματος που κατέθεσε για «δημόσια και κοινωνική διαβούλευση» η Χρυσή Αυγή και το οποίο είχε όντως απτές προτάσεις για μία υποθετική «εθνική αναγέννηση» πάνω στα συντρίμμια της αποτυχημένης Μεταπολίτευσης...

Τα υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής, αφενός της έδωσαν τα προνόμια που παρέχει ο κοινοβουλευτισμός, αλλά τα ίδια τα μέλη της δεν μπόρεσαν να νικήσουν τον εαυτό τους και να υπερβούν τον «τιμωρητισμό» της ανάθεσης που τους έγινε...

Οτιδήποτε τους εξασφάλισε η κάλπη το εξέλαβαν ως κλείσιμο ματιού, και πολύπλευρη καβάντζα συνάμα..., για να μπορέσουν να ζήσουν το μύθο τους. Να κάνουν αυτά που ήθελαν επί της ουσίας, και με τα οποία είχαν γαλουχηθεί όταν ακόμα ήταν εξωκοινοβουλευτικό μόρφωμα. Να εξυπηρετήσουν αυτό που είχαν οι ίδιοι μέσα τους ως βασικό σκοπό, δηλαδή το να προωθήσουν τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών με τους «ανεπιθύμητους».

Δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν ισότιμοι συνομιλητές της πλειοψηφίας του σύγχρονου κόσμου, γιατί η τεχνοτροπία τους ταίριαζε σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και σε άλλες εποχές...

Ο κύκλος αυτός έκλεισε. Ο αγώνας απέναντι στη Χρυσή Αυγή υπήρξε διαρκής και αναπτύχθηκε σε διάφορα μέτωπα. Και όλα αυτά είχαν, όπως αποδείχθηκε έμπρακτα..., τη δική τους σημασία και τη δική τους συμβολή στο να φτάσουμε στο σήμερα και το φαινόμενο αυτό να είναι στη θέση που βρίσκεται.

Ο αντιφασισμός είναι μία πτυχή που μαζικοποιεί, αλλά δεν πρέπει να είναι η αρχή και το τέλος. Αυτό που θα κρίνει το ρου των ιστορικών μελλούμενων είναι το αν το αριστερό ριζοσπαστικό στρατόπεδο θα μπορέσει να «τραβήξει» πλειοψηφικές μάζες προς τη δική του κατεύθυνση. Η εθνικιστική πλευρά έχασε μία μεγάλη ιστορική ευκαιρία να εδραιωθεί και να δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα. Τη νίκησε ο εαυτός της, όπως προείπαμε... 

Η ριζοσπαστική αριστερά οφείλει στον εαυτό της να μην κάνει το ίδιο λάθος. Οφείλει σε περιόδους ηρεμίας να σχηματοποιεί την ποιότητα και την αισθητική. Και σε περιόδους κρίσης να είναι το βασικό λαϊκό όχημα υπέρβασης των δυσκολιών και της οικοδόμησης μίας διαφορετικής κοινωνικής πραγματικότητας προς όφελος των πολλών. Όλα τα υπόλοιπα έχουν μεν σημασία, αλλά ορισμένες φορές αφήνουν την πλάστιγγα «σε στατικότητα»....

Όσοι αντιστρατεύονται φαινόμενα όπως η Χρυσή Αυγή, γνωρίζοντας τους κινδύνους της μερικοποίησης των αγώνων, έχουν κι άλλα να κάνουν. Έχουν να διαχύσουν φερ΄ειπείν το πρόταγμα του κοινωνικού ελέγχου του τραπεζικού συστήματος, να εγκολπώσουν την έννοια της δημόσιας ιδιοκτησίας των παραγωγικών μέσων, να συμβάλλουν στην αναβάθμιση του πολιτιστικού επιπέδου των λαϊκών μαζών, στο να μην αφήσουν τον πατριωτισμό -έστω και στις παραμορφωμένες διατάσεις τους-στις δυνάμεις που ο ταξικός τους προσανατολισμός (είτε με λαϊκίστικη ρητορεία, είτε με φιλελεύθερο κυνισμό) είναι υπέρ των παγκόσμιων ολιγαρχικών ελίτ, στο να επανιδρύσουν τον μαχητικό συνδικαλισμό, και πάει λέγοντας...

Αυτά είναι κάποια ουσιαστικά βήματα για να αλλάξει η φορά της ανίσωσης. Κάθε καθυστέρηση προς αυτή την κατεύθυνση ενδεχομένως να δώσει στο μέλλον μία ακόμα ευκαιρία στους θιασώτες της συστημικής διαιώνισης που προέρχονται από συγκεκριμένα σημεία του πολιτικού φάσματος.

Την ώρα που στα πεζοδρόμια και στις γειτονιές η απόγνωση θα έχει επανέλθει, θα είναι μεγάλο σφάλμα να μην θέσουν τους όρους τους οι διδαχές του χτες... Με κυριότερη εκείνη που κάνει πιο ποθητό εκείνον που κουβαλάει στις αγκαλιές του λύσεις προς συνδιαμόρφωση και σύμπραξη...

Κώστας Μαρούντας

efsyn.gr