Κυριάκος Μητσοτάκης: Ευχαριστίες...

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο... Emmanuel Macron για την διαρκή και ισχυρή στήριξή του με λόγια αλλά και με έργα» 

 Αυτά τα λόγια χρησιμοποίησε σε γαλλική εφημερίδα ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, δημιουργώντας συνειρμούς για κάποιον άλλον Πρωθυπουργό που ευχαρίστησε τους Αμερικάνους το 1996. 

 Τουλάχιστον όμως ο Κώστας Σημίτης είχε την ανακούφιση από την αποτροπή της πολεμικής εμπλοκής στα Ιμια- παραβλέποντας τι μένει πίσω. 

 Ο Μητσοτάκης για ποιον λόγο ευχαριστεί τον Μακρόν με τρόπο που φιλοδοξεί εμφανώς να μην είναι τυπική ευγένεια;

 Αυτά δεν είναι και η πιο ευφυής διπλωματία, καθόσον μεταξύ των κρατών δεν υπάρχουν φιλίες, αλλά συμφέροντα.

 Γι’ αυτό και αλλάζουν. Άλλωστε στην αμέσως επόμενη παράγραφο ο ίδιος ο Πρωθυπουργός λέει: « Όπως γνωρίζετε, η Ελλάδα και η Γαλλία είναι παραδοσιακοί σύμμαχοι και στρατηγικοί εταίροι». 

 Αφού κατά παράδοση οι δυο χώρες συνδέονται στρατηγικά, τι ακριβώς διαφορετικό έκανε ο σημερινός Πρόεδρος της Γαλλίας για την Ελλάδα, από ό,τι έκαναν οι προκάτοχοί του και από ό,τι θα κάνουν προφανώς και οι διάδοχοί του ; 

 Η διατύπωση Μητσοτάκη για στήριξη της Ελλάδας από τη Γαλλία «με λόγια αλλά και με έργα» χρήζει επίσης διευκρίνισης. Τα λόγια τα ξέρουμε, άλλωστε δεν κοστίζουν. 

Ως έργα όμως τι εννοεί; Έκανε ο Μακρόν κάτι εμπράκτως υπέρ της Ελλάδας που δεν γνωρίζουμε, πέραν όσων έκανε για τα συμφέροντα της χώρας του εναντίον της Τουρκίας στην Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, όπου έχει πάντα ρόλο εκ πεσούσης ιμπεριαλιστικής δύναμης; 

 Ως έργα θεωρεί ότι θα μας πουλήσει όπλα που θα μπορούσαμε να βρούμε και από άλλους, αν υποτεθεί ότι έχουμε τα λεφτά; 

Από πότε ο αγοραστής αισθάνεται ευγνώμων στον πωλητή επειδή αγοράζει ένα προϊόν που καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει προτιμήσει ως τώρα;

 Και πού δεν δεσμεύεται ότι αύριο δεν θα το πουλήσει και στους απέναντι; 

 Κακά τα ψέματα. Οι ευχαριστίες Μητσοτάκη στον Μακρόν του μπορεί να μην είναι η δουλοπρέπεια του Σημίτη στον Κλίντον και του ιδίου στον Τραμπ με τα περί προβλέψιμου συμμάχου. Είναι όμως μια υπερβολή για κοινοτική χώρα προς άλλη κοινοτική χώρα. 

 Θα αρκούσαν οι εύλογες φιλοφρονήσεις του τύπου: «Προσωπικά θεωρώ τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας μία από τις κινητήριες δυνάμεις πίσω από την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και την ανανέωση της Ένωσής μας».

 Εδώ να προσέξουμε κάτι: εν τη ρύμη του λογού του αποκάλυψε το κίνητρό του. Το «προσωπικά» υποδηλώνει ότι δεν πρόκειται για τη σχέση Ελλάδας-Γαλλίας, που μια χαρά ήταν πριν τον Μητσοτάκη και μια χαρά θα είναι και μετά από αυτόν. 

Να είναι καλά ο Καραμανλής με τον Ντ’ Εστέν, και ο Παπανδρέου με τον Μιτεράν. Δείχνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης απευθύνεται στον Εμμανουέλ Μακρόν με το αίσθημα του επικεφαλής κυβέρνησης που δεν έχει ιδιαίτερες σχέσεις με κανέναν ομόλογο του στην Ευρώπη -όπως είχε π.χ. ως υπουργός αντιστοίχως η Ντόρα Μπακογιάννη.

 Προσπαθεί να τις αποκτήσεις με κάποιον με τον οποίο εκτός από υποστήριξη που προσφέρει κάνει και δουλειές με την Ελλάδα. 

Επισφαλές για το μέλλον στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Μακάρι μην θεωρηθεί ότι προσπαθεί να μπει σφήνα στις αγχώδεις σχέσεις των Γάλλων με έτερο- και μάλλον πραγματικό- ισχυρό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τον οποίο έτσι κι αλλιως δεν τα πάει καλά. 

 Ολοι οι Έλληνες Πρωθυπουργοί φρόντιζαν να ισορροπούν στον Γαλλο-γερμανικο άξονα. Οποιος θέλει να καταλάβει, κατάλαβε...

 Γ. Λακόπουλος 

 Πηγή:anoixtoparathyro.gr