Και κάπου εκεί μάλλον τέλειωσε κι ο...
χρόνος της επικοινωνίας και του πολιτικού μάρκετινγκ. Διότι το επόμενο βήμα, στον σκληρό χειμώνα της τριπλής κρίσης – υγειονομικής, οικονομική και εθνικής – δεν μπορεί παρά να είναι βήμα υπέρβασης. Και επιστροφής στην πραγματική πολιτική.
Είναι η επιστροφή που έδειξε ήδη ο Αλέξης Τσίπρας με την παρέμβασή του, χθες το βράδυ, στο συνέδριο του Economist. Θέτοντας τα διλήμματα που δημιουργεί η νέα τάξη πραγμάτων της πανδημίας και ορίζοντας το επόμενο πεδίο της πολιτικής αναμέτρησης.
«Κάποιοι», είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, «βλέπουν την πανδημία ως ευκαιρία να διασπείρουν μίσος απέναντι στον αδύναμο, ψεύδη, αντιεπιστημονικές απόψεις και να επενδύσουν στον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Άλλοι βλέπουν τη πανδημία ως ευκαιρία για να επιβάλουν τις ακραίες απόψεις τους για την οικονομία, χωρίς πολιτικές συγκρούσεις, δια της φυσικής και βιολογικής εξολόθρευσης των μικρότερων επιχειρήσεων και των δικαιωμάτων της εργασίας. Και κάποιοι άλλοι, θέλουν να κάνουν τη διαχείριση της πανδημίας εικονική πραγματικότητα για να αποκομίσουν πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη».
«Η δική μου θέση», πρόσθεσε, «είναι ότι η πανδημία είναι η ευκαιρία μας… Η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ξανά, όπως και σε άλλες κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας και μια τέτοια ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπου μετά όλες οι κυβερνήσεις συνειδητοποίησαν την αξία του Δημόσιου χώρου, της ρύθμισης και του κοινωνικού συμβολαίου. Την αξία του κράτους όχι μόνο ως ρυθμιστή αλλά και ως καθοδηγητή της οικονομικής εξέλιξης…
Να συνειδητοποιήσουμε, σε πιο μικροσκοπικό επίπεδο, ότι δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις στα συλλογικά προβλήματα. Ότι δεν υπάρχει εξέλιξη της επιστήμης, της έρευνας αν δεν επενδύσουμε σε δημόσια πανεπιστήμια και δημόσια σχολεία. Δεν υπάρχει υγειονομική ασφάλεια χωρίς ισχυρά και σύγχρονα δημόσια συστήματα υγείας προσβάσιμα για κάθε πολίτη...
Να σκεφτούμε συλλογικά. Να άρουμε στερεότυπα και παγιωμένες αντιλήψεις και να δούμε στα μάτια το μέλλον. Δεν χρειάζεται, πιστεύω, ακόμα μια σκληρή υπενθύμιση για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο δρόμος του αχαλίνωτου κέρδους και της διεύρυνσης των ανισοτήτων, είναι ένας δρόμος αδιέξοδος. Και ότι είναι ώρα να ανιχνεύσουμε συλλογικά, να διεκδικήσουμε έναν εναλλακτικό δρόμο».
Σημειολογικά, έχει ενδιαφέρον ότι περίπου τα ίδια διλήμματα έθεσε επίσης χθες, ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν με ένα άρθρο του στον Guardian με το οποίο κάλεσε όλες τις χώρες να κηρύξουν το τέλος της νεοφιλελεύθερης οικονομίας.
Εγραψε ότι με την πανδημία «έχει ανατραπεί κάθε είδους οικονομία ορθοδοξία», είπε ότι «η λιτότητα δεν ήταν ποτέ καλή ιδέα, αλλά τώρα πια είναι απόλυτη παραδοξότητα» και δήλωσε «σοκαρισμένος» που ενώπιον της ιστορικής οικονομικής καταστροφής «οι ηγέτες του πλανήτη συνεργάζονται τόσο λίγο».
«Εν συντομία», έγραψε ο Γκόρντον Μπράουν, «όλες οι χώρες θα έπρεπε να συμφωνήσουν ότι ήρθε το τέλος της πεντηκονταετίας της νεοφιλελεύθερης οικονομίας.
Θα πρέπει να πάρουν διαζύγιο, όχι μόνο από την αποκλειστική τους εστίαση στον έλεγχο του πληθωρισμού, αλλά και από την επιδίωξη της απορύθμισης, τη φιλελευθεροποίηση και την ιδιωτικοποίηση εις βάρος της δικαιοσύνης, της απασχόλησης και της βιωσιμότητας».
Πολιτικά, η εμπέδωση αυτών των διλημμάτων στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να είναι εξίσου δύσκολη όσο και στην Βρετανία του Μπόρις Τζόνσον. Η κοινωνία είναι – ακόμη – περισσότερο φοβισμένη και μουδιασμένη, παρά εξοργισμένη. Η αλλαγή δεν είναι – ακόμη – κοινωνικό αίτημα, και οι γραμμές του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου δεν έχουν σπάσει.
Και η ατζέντα Τσίπρα μπορεί να ακουμπά τις πραγματικές προκλήσεις αλλά δεν δίνει τις απαντήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δώσει – ακόμη – την προγραμματική του πρόταση, δεν έχει πει ποιος είναι αυτός ο «εναλλακτικός δρόμος» που υπέδειξε χθες ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο δρόμος αυτός όμως μπορεί να είναι πια μονόδρομος. Και η μετάβαση στην ώρα της πραγματικής πολιτικής είναι ευθύνη – και συμφέρον – και της αξιωματικής αντιπολίτευσης…
Νικόλ Λειβαδάρη
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου