Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στα ΜΜΕ κάθε μορφής και είδους, αναγγέλλεται πανηγυρικά ότι, για μια ακόμα φορά, εισερχόμαστε σε περίοδο αποκλιμάκωσης, στις "διαφορές" μας με την Τουρκία. Η... ευτυχής αυτή εξέλιξη οφείλεται στην καταλυτική παρέμβαση των κυρίων Τραμπ και Πομπέο.
Ο δεύτερος μάλιστα, ερμηνεύοντας την βούληση του πρώτου, νουθέτησε τους ηγέτες των δύο χωρών «να υποχωρήσουν», έτσι ώστε «να αρχίσουμε (όλοι μαζί, υποθέτουμε και οι ΗΠΑ) να έχουμε διπλωματικές συζητήσεις για τις διαφωνίες που υπάρχουν στην Ανατολική Μεσόγειο, τις διαφωνίες για την ασφάλεια (βλέπε αποστρατιωτικοποίηση νησιών από την Ελλάδα), τους ενεργειακούς πόρους (βλέπε συνεκμετάλλευση) και τις θαλάσσιες ζώνες». Ούτε, λοιπόν, χωρικά ύδατα, ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε ΑΟΖ, οι ζώνες βλέπετε δεν προβλέπονται από κανένα σύστημα δικαίου.
Με λίγα λόγια ο κος Πομπέο περιέγραψε, διπλωματικά, το τουρκικό πλαίσιο των διαπραγματεύσεων. Στις 1-2 Σεπτεμβρίου πάντως το κλίμα ήταν για πολεμική κινητοποίηση. Για αύριο δεν θα βάζαμε στοίχημα! Ανακοινώθηκαν (εντάξει διέρρευσαν) προγράμματα εξοπλισμών θαυμαστού κόστους, τεσσάρων, επτά ή και δέκα δισ. ευρώ.
Το πού θα βρεθούν μάλιστα εξηγήθηκε. Θα γίνουν θυσίες… Τις θυσίες αυτές φυσικά θα τις κάνουν οι εργαζόμενοι, οι μισθωτοί, οι επαγγελματίες και οι γνωστοί στις ανά την επικράτεια Ανεξάρτητες Αρχές Δημοσίων Εσόδων. Οι άλλοι, "επενδυτές και άνω" θα ήθελαν να κάνουν θυσίες, αλλά αφού δεν τους γνωρίζουν στις Ανεξάρτητες Αρχές Δημοσίων Εσόδων πώς να τις κάνουν; Οι θυσίες αυτές θα κατατεθούν στον βωμό του νέου μας συμμάχου, της Γαλλίας. Από εκεί θα πάρουμε Rafale και φρεγάτες Belharrra. Έτσι, για ξεκίνημα, επτά δισεκατομμύρια ευρώ!
Φρεγάτες ποτισμένες με μαγικό φίλτρο!
Για να δώσουμε ένα μέτρο σύγκρισης το ποσό ισοδυναμεί με το κόστος ενός αεροπλανοφόρου τύπου "Σαρλ Ντε Γκωλ" ή "Κουίν Ελίζαμπεθ", μαζί με τον εξοπλισμό τους. Με τα ίδια λεφτά εμείς θα πάρουμε 18 Rafale και δύο φρεγάτες. Ακούγεται ότι το κόστος της κάθε μιας από τις τελευταίες –πλοία των 4.000 τόνων– θα είναι 1,2 δισ. ευρώ.
Με το ίδιο ποσό οι Τούρκοι κατασκεύασαν το "Anadolu" των 30.000 τόνων, μαζί με τον εξοπλισμό του (πλην των F-35). Η τυχόν διαφορά στο κόστος και το προϊόν εξηγείται με αυτονόητο τρόπο: οι γαλλικές φρεγάτες έπεσαν –όταν ήταν μικρές– στο μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ και φυσικά έκτοτε προικίστηκαν με ακαταμάχητη δύναμη. Ε, να μη δώσει κανείς κάτι παραπάνω; Άσε δε που έχουν και ωραία μύτη, σαν της Κλεοπάτρας ένα πράμα!
Για τα Rafale δεν έχουμε τίποτε να πούμε. Ο βασικός τους σχεδιασμός έγινε τη δεκαετία του 1970 και του 1980, δηλαδή πριν από σαράντα και βάλε χρόνια. Αυτό πιστοποιεί τη διαχρονική τους αξία. Είχαν όλο το χρόνο να εξελιχθούν και φυσικά εξελίχθηκαν. Κάθε εξέλιξη πρόσθετε σε αξία, με τελικό αποτέλεσμα το καθένα από αυτά να κοστίζει πολύ παραπάνω. Εκτός Γαλλίας πουλήθηκαν σε μικρούς αριθμούς (όχι σε φτωχές αεροπορίες).
Ο κατάλογος των πελατών που χάθηκαν, καθώς το γενικό κόστος αποδείχθηκε υπέρτερο των πλεονεκτημάτων τους, είναι σαφώς μεγαλύτερος. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται και πολύ "φτωχά" κράτη, όπως η Ελβετία. Η Ελλάδα, όμως, ψωνίζει πάντοτε από τα πιο ακριβά μαγαζιά! Τον λογαριασμό, είπαμε, τον στέλνει στον λαό της, στους εργαζόμενους. Είναι πολύ πιθανό, όμως, οι τελευταίοι ό,τι χάσουν σε χρήμα, να το γλυτώσουν σε αίμα.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Μαργαρίτη Γιωργου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου