σταμάτησαν την επιχείρηση διάσωσης Mare Nostrum που ξεκίνησε μετά την τραγωδία στην Λαμπεδούσα τον Οκτωβριο του 2013 όταν 500 μετανάστες πνίγηκαν. Η επιχείρηση είχε διασώσει 150,000 ανθρώπους τους προηγούμενους δώδεκα μήνες ενώ γύρω στους 5,000 είχαν πνιγεί. Σ’ αυτά τα νούμερα βρίσκονται τα όρια του «ανθρωπισμού» και των ανθρώπινων δικαιωμάτων για τα οποία τόσα υποκριτικά ακούσαμε τις τελευταίες μέρες. Υποκρίσια: ο φόρος που η κακία πληρώνει στην αρετή.
Ένα παλιό έθιμο και κοινή πρακτική στην Μεσόγειο βάζει τις μανάδες, τις αδελφές και τις γυναίκες να περιποιούνται τα σώματα και να θρηνούν τους νεκρούς τους. Η Αντιγόνη και οι μοιρολογίστρες της Μάνης, της Σικελίας, την Σαρδηνίας ξεπροβοδίζουν τον αγαπημένο, τον βάζουν στην βάρκα του Χάροντα για να περάσει στην άλλη πλευρά της Στυγός. Δεν θα κλάψει το ‘Body No 132’ η μάνα του, δεν θα το παρηγορήσουν οι επιθανάτιοι θρήνοι.
Γυμνή ζωή
Κάποιοι δεν αξίζουν και δεν δικαιούνται τον επικήδειο θρήνο, μας λέει η Judith Butler. Η ζωή τους είναι περιτή, χωρίς αξία και σημασία, γυμνή, όπως λέει η Αθηνά Αθανασίου. Γυμνή ζωή, homines sacri, ιεροί άνθρωποι, δηλαδή άνθρωποι έξω από την ανθρωπότητα. Η κυρίαρχη εξουσία φιάχνει τους «ιερούς», τους μάρτυρες και τα εξιλαστήρια θύματα. Κύρια μορφή αντίστασης των υποτελών σ’ αυτή την «ιεροποίηση» είναι η έξοδος, η αναχώρηση από μιά ζωή που οδηγεί σε φυσικό ή πνευματικό θάνατο. Τέτοιοι αναχωρητές είναι οι ζωντανοί πνιγμένοι της Μεσόγειου και του Αιγαίου. Μπαρκάρουν στα σαπιοκάραβα προς την Δύση όπως άλλοι έμπαιναν στα τραίνα. «Βαθμός μηδέν» της ανθρωπότητας. Όμηροι χωρίς μέλλον απο κει που έρχονται, όμηροι χωρίς παρελθόν στον άγνωστο προορισμό τους. Περιπλανώμενοι ναυαγοί, ναύτες αιώνιοι στα νερά της λήθης, σύντροφοι της Γοργόνας.
Στη διαλεκτική αφέντη και δούλου στην «Φαινομενολογία του Πνεύματος» του Χέγκελ, ο αφέντης κατακτά τη θέση του φτάνοντας μέχρι το τέρμα στον αγώνα του για αναγνώριση, ρισκάροντας ακόμα και την ζωή του. Στο σημείο αυτό ο δούλος, που φοβάται για τη ζωή του, συνθηκολογεί και αποδέχεται την υποτέλειά του. Οι ζωντανοί πνιγμένοι αντιστρέφουν την διαλεκτική. Όντας οι ίδιοι οιονεί σκλάβοι, αντιμετώπιζουν το θάνατο για να στερήσουν από τον αφέντη την εξουσία να τους εξευτελίζει και να τους σκοτώνει. Μεταξύ δικτατ
όρων, δουλέμπορων, περιπολικών και κανονιοφόρων βρίσκουν παρηγοριά στην ελευθερία του ρίσκου, την έξοδο σ’ ένα αθρήνητο θάνατο. Κάνοντάς το συλλογικά, σκιαγραφούν ένα νέο τύπο εξουσίας, που δεν βασίζεται στη θυσία καταναγκαστική ή εθελοντική.
Η άνοδος και πτώση της Ευρώπης
ΣΤΟ περίφημο δοκίμιο «Πένθος και μελαγχολία», ο Φρόυντ γράφει ότι «το πένθος είναι αντίδραση στην απώλεια ενος αγαπημένου προσώπου ή στην απώλεια μιας αφηρημένης έννοιας που το έχει αντικαταστήσει οόως η πατρίδα, η ελευθερία, κάποιο ιδεώδες κλπ.» Η παρατήρηση αυτή που συνδυάζει το πένθος για αγαπημένους με τον θάνατο ιδανικών μας θυμίζει οτι οι εγκαταλειμένες ζωές των μεταναστών και το Ευρωπαικό πραξικόπημα ενάντια στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνδέονται. Αποτελούν και τα δύο συμπτωματα παρακμης, τερματικούς σταθμούς μιας μακράς ιστορικής πορείας. Η κρίση αξιών, πολιτικής και οικονομίας που ζούμε αποτελεί την κορύφωση και ολοκλήρωση τριών ομόκεντρων κύκλων θρίαμβου και ξεπεσμού, κεφαλοποιησης και περιθωροποίησης της Ευρώπης.
Ο πρώτος ξεκίνησε τον Δεκαπέμπτο αιώνα με την Αναγέννηση, τις ανακαλυψεις και την κατάκτηση του Νέου Κόσμου. Η Ευρώπη έγινε το κέντρο, κεφάλι και κεφάλαιο της γης οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά. Η Μεσόγειος, το μέσον της γης, ήταν μητέρα και καρδιά της Ευρώπης. Στις ακτές της συναντήθηκαν το πνεύμα, ο πολιτισμός και το κεφάλαιο. Τα ευρωπαϊκά πλοία που ξεκινούσαν από μεσογειακά λιμάνια μετέφεραν εμπορεύματα και αγαθά, ιδέες και μεθόδους, λέει ο Πωλ Βαλερύ. Το 1830 ο Χέγκελ χαρακτήρισε τη Μεσόγειο κέντρο της παγκόσμιας ιστορίας, το 1960 ο ιστορικός Φερνάντ Μπρωντέλ «απαστράπτον κέντρο» της γης, «το φως του φωτίζει λιγότερο καθώς απομακρυνόμαστε, χωρίς να ορισουμε το ακριβές σύνορο ανάμεσα σε φως και σκιά». Το σύνορο ειναι τώρα στην Λαμπεδούσα, στην μέση της Μεσογείου το φώς ενώθηκε με το σκοτάδι σ΄ένα αδιάκοπο γκρί που κρύβει το γαλάζιο. Η Μεσόγειος, μηχάνημα παραγωγής και εξάπλωσης εμπόριου και πολιτισμού, εγινε πλωτό νεκροταφείο, τα κύματα ταφόπλακα απραγματοποίητων ονείρων.
Ο κύκλος κλείνει στις μέρες μας. Το κεφάλαιο και το κράτος-έθνος δημιουργησαν την Ευρωπαική δύναμη. Η Ευρώπη τα εξήγαγε παντού. Οι αποικίες τα υιοθετήσαν και τα χρησιμοποιήσαν στους απελευθερωτικούς αγώνες της Αμερικής, την Ασίας, την Αφρικής. Τώρα τα δημιουργήματα της οδηγούν την Ευρώπη στην παρακμή. Η πρώην περιφέρεια έγινε το κέντρο του κόσμου, η Ευρώπη επαρχία της οπως λέει ο Dipesh Chakrabarty. Δεν αποτελει πιά η Ευρώπη «πνευματική γεωγραφία» αλλά μιά προέκταση της Ασιατικής ηπείρου που καθοδηγείται απο τις πρώην Αμερικανικές αποικίες της.
Ο «σύντομος» εικοστός αιώνας του Ευρωπαϊκού εμφύλιου ήταν ο δεύτερος κύκλος. Από την μιά πολέμοι Ευρωπαίων που ονομάζονταν ακόμη ‘παγκόσμιοι’, απο την άλλη θανάσιμος ανταγωνισμός μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού. Ο εμφύλιος έληξε προσωρινά με την ειρήνη μεταξύ Γερμανίας και υπόλοιπης Ευρώπης και με την ήττα του κομμουνισμού. Αλλά η πανουργία της διαλεκτικής μετέβαλε την νίκη σε σπέρμα αυτο-καταστροφής.
Το κοινωνικό κράτος, μεγάλη κατάκτηση της Ευρώπης, ήταν δημιούργημα του εμφύλιου, νικη του εργατικού κινηματος αλλά και παραχώρηση του κεφάλαιου. Θεμελιώθηκε μετά τον Β’ Παγκοσμιο Πολεμο και επιταχυνθηκε με το τελος της αποικιοκρατίας για να μπει ανθρώπινο πρόσωπο στον καπιταλισμό. Αλλά η νίκη της Δύσης του αφαίρεσε τον λόγο ύπαρξης. Κάτι ανάλογο έγινε με τις πρώην αποικίες. Αυτοί που σχεδίασαν τον μετα-αποικιοκρατικό χάρτη δεν ενδιαφέρθηκαν για την εθνική συνοχή των νέων κράτων στην Αφρική και την Ασία ή για την πολιτική τους βιωσιμότητα. Τους ενδιάφερε μόνο η ένταξη τους στο Δυτικό στρατόπεδο και το γρήγορο κέρδος. ‘Οπως ήταν αναμενόμενο η βίαια οικονομική αναπτυξη, η καταστροφή των κοινοτήτων, ο ξενόφερτος καταναλωτισμός και οι εξωτερικές εισβολές καταδίκασαν τον αναπτυσόμενο κόσμο σε συνεχείς πολεμους δημιουργώντας τα τεράστια μεταναστευτικά κύματα.
Ο τρίτος κύκλος ξεκίνησε το 1989. Είναι ο κύκλος της «νέας παγκόσμιας τάξης» και του «τέλους της ιστοριας». Ο νεοφιλευθερισμός ως ύστατο στάδιο της ιστορίας. Αλλά η διαλεκτική εκδικήθηκε πάλι. Ο θρίαμβος του καπιταλισμού και η εξάλειψη του αντίπαλου δέους αποθράσυνε τις ελίτ και οδηγεί στην σταδιακή αποσύνδεση καπιταλισμού και δημοκρατίας, δηλαδή στην καταστροφή όχι μόνο του κοινωνικού κράτους αλλά και της ιδέας της Ευρώπης. Οι «αγορές» επιβάλλονται στους λαούς, οι εκλογές αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες λεπτομέρειες, η κοινωνική δικαιοσύνη γελοιοποιείται. Έτσι ο εθνικισμός επιστρέφει, ο Βοράς κατηγορεί τον Νότο γιά τεμπελιά, ο Νότος τον Βορά για αναλγησία, οι ταξικές διαφορές γίνονται ξανά εθνικές εντάσεις και συγκρούσεις. Η Ευρώπη-φρουριο κτίζει φρακτες και ανοίγει υγρούς τάφους «προστατεύοντας” τους προνομιούχους μέσα και αφήνοντας τους ανεπιθυμήτους απ’έξω. Αυτά ακούμε πάλι ματά την καταστροφή της Μόριας, μιάς μόνιμης και όζουσας πληγής της Ευρώπης. Κλειδώστε τους, πετάξτε τους, βάλτε τους σε ξερονήσια. Όπως έγραφε η Χάνα Άρεντ για τους απάτριδες περιφερόμενους του Μεσοπόλεμου τους καταδιωκουμε όχι γιατί έναναν κάτι παραβατικό αλλά για το ποιοί είναι. Έχοντας χάσει την προστασία ενός κράτους και του νόμου του έχουν χάσει επίσης και την ιδιότητα του ανθρώπου και τα δικαιώματα του. Με την πανδημία, όμως, η αποτυχία της Ευρώπης κτυπάει τώρα και τους γηγενείς, το φρούριο εσωτερικεύεται, το ένα κράτος επιτίθεται στο άλλο. Στη Μεσόγειο, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες ο τρίτος κύκλος αρχίζει να κλείνει.
Τον Μάρτιο του 1938, ο Φρόυντ έγραψε στο τετράδιο του Finis Austriae. Aν η Ευρώπη δεν αλλάξει σύντομα οδηγείται κι αυτή στο τέλος της...
Κώστας Δουζίνας/Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου