Το Μεγάλο Παζάρι...

Ο «νέος πατριωτισμός» του Κυριάκου Μητσοτάκη, η επίσκεψη Πομπέο» και πώς η εθνική εξωτερική πολιτική γίνεται υπόθεση... ιδιωτική -μεταξύ «φίλων» 

Η φιλοξενία του Πομπέο στο πατρικό σπίτι του Κυριάκου Μητσοτάκη -ανιψιού του Βενιζέλου, όπως θυμίζει ο ίδιος- με όλους τους συμβολισμούς που της φορτώνονται αποδεικνύει μόνο ένα πράγμα: πως αντιλαμβάνεται την πολιτική μια οικογένεια που αισθάνεται πως η χώρα της ανήκει -κι άρα μπορεί να την μεγαλώνει ή να την μικραίνει κατά περίσταση.

 Ιστορική δεν ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών -που φαίνεται τελικά πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης πολέμησε γιατί…. ήθελε να την κάνει ο ίδιος. Είναι όσες θα ακολουθήσουν. Με πρώτη στάση την Θεσσαλονίκη και την επιθεώρηση των βάσεων στην Ελλάδα ο Αμερικάνος υπουργός Εξωτερικών δεν ήλθε ακριβώς στην Ελλάδα -για να δει έναν …φίλο- αλλά στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. 

Όπου συμβαίνουν ιστορικές αναδιατάξεις με θέμα τον «διαμοιρασμό» των θαλάσσιων ζωνών -που όσο δεν προσδιορίζονται τόσο πιο εύκολη γίνεται η διαπραγμάτευση -που γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες. Mε την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο ένιωσε πως συνομιλεί με την Ιστορία αφού «μεγαλώσαμε την Ελλάδα», όπως είπε. 

Λογικός ο συνειρμός με τον …Ελευθέριο Βενιζέλο τον οποίο ο συγγενής του αισθάνθηκε την ανάγκη να κριτικάρει για τον Εθνικό Διχασμό. Ο «νέος Βενιζέλος» φαίνεται πως «μεγαλώνει» την Ελλάδα -μοιράζοντας δεξιά κι αριστερά θαλάσσιες ζώνες και κοιτάσματα- χωρίς πόλεμο -μόνο μια…«επακούμβηση» για την οποία θα ακούμε συχνά στο μέλλον. 

Η απίστευτη φαρσοκωμωδία ή τραγωδία είναι πως ο ανιψιός του Βενιζέλου έχει απέναντί του νέο Κεμάλ Ατατούρκ -που θέλει να τον ξεπεράσει. Ο Ερντογάν ξαναζεί τις μάχες του Ματζικέρτ και τις ναυμαχίες του Μπαρμπαρόσα και ζητά με τηλεοπτικά σποτ από τον λαό του να χύσει το αίμα του για την «Γαλάζια Πατρίδα». 

Την ίδια ώρα ο Ερντογάν- Ατατούρκ με το ξίφος του Μωάμεθ φαίνεται πως είναι έτοιμος για διάλογο με τον Μητσοτάκη -που έβγαλε την περικεφαλαία και θα καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου με πυτζάμες -κατά τον Αλέξη Τσίπρα ή καλύτερα με …μαγιό. 

 Φαίνεται πως αποφεύχθηκε ένας πόλεμος, αλλά αυτός δεν ήταν λόγος για τον Μητσοτάκη -που μάλλον ήξερε περισσότερα- να χαλάσει και τις διακοπές του: Η Ελλάδα του «διαλόγου», της «σωφροσύνης» και της ψυχραιμίας- των αναγκαίων συμβιβασμών μάλλον οδηγείται σε μια συνθηκολόγηση που έγινε χωρίς καν να γίνει ο πόλεμος. 

 Η Ελλάδα ηττήθηκε πριν δώσει καν την μάχη και η ο «διάλογος» δεν αφορά τι θα κερδίσει η Ελλάδα, αλλά πόσα θα πάρει η Τουρκία -που τελικά δεν συζητά με τον Μητσοτάκη, αλλά με τη Ευρώπη –έτοιμη -όπως λέει ο Καλίν- να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση -με το σαρίκι του Μπαρμπαρόσα, πλοία και γεωτρύπανα που έχουν όλα ονόματα πειρατών. 

 Λίγο πριν έρθει ο Πομπέο η αμερικάνικη πρεσβεία φρόντισε να πει -ανεξήγητα- πως χάρτες όπως αυτός -της Σεβίλης- που δίνουν πλήρη επήρρεια στα ελληνικά νησιά δεν έχουν καμιά νομική αξία -και δεν τους δέχεται ούτε η Ευρωπαϊκη Ένωση. 

 Οι συμφωνίες αναγνωρίζουν επήρεια των νησιών λέει υπερήφανα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά δεν λέει πόση. Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας με τον όρο «ορθό ποσοστό επήρειας» αποκάλυψε αυτό που υποψιάζονται όλοι: η Ελλάδα συζητά μειωμένη επήρεια έως καθόλου προκειμένου να φτάσει σε μια συμφωνία που θα «μεγαλώνει την Ελλάδα», ακόμα κι αν την μειώνει. Αλλιώς, το είπε καθαρά η Ντόρα Μπακογιάννη: να δώσουμε ΑΟΖ στο Καστελόριζο για να κρατήσουμε στη Λέρο.

 Ο «νέος πατριωτισμός» για τον οποίο μίλησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόσφατα στην Βουλή δεν έχει τα παλιά δόγματα τύπου «δεν διεκδικούμε, δεν παραχωρούμε τίποτα». Τώρα πια δεν διεκδικούμε, αλλά παραχωρούμε, αν αυτό είναι «αναγκαίο».

 Ή όπως είπε χαρακτηριστικά ο Νίκος Δένδιας «δεν θα μαλώσουμε και για λίγα στρέμματα». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως μαζί με τα λίγα στρέμματα ξέχασε στον ΟΗΕ να πει κάτι για την Κύπρο, πάει σε διάλογο αφού έφυγε το Όρουτς Ρέις όχι όμως και το Γιαβούζ στην κυπριακή ΑΟΖ και δεν συζητά αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Συζητά όμως την «μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος» των δύο χωρών. 

 Τα εθνικά και τα ιδιωτικά συμφέροντα 

 Τελικά αυτό που συζητά ο Πρωθυπουργός -πίσω από την έννοια του ¨ενεργειακού κόμβου» είναι η …ιδιωτικοποίηση του Αιγαίου -αφού τελικά πίσω από την όποια λύση βρίσκονται πολυεθνικές εταιρείες -που εκπροσωπεί ο Πομπέο σε ότι αφορά της ΗΠΑ -που φλέγονται -λένε τα ρεπορτάζ- να μας πουλήσουν αυτές τις φρεγάδες που θα αγοράζαμε από τον Μακρόν. 

 Με την τμηματική επέκταση των χωρικών υδάτων, μόνον στο Ιόνιο και όχι και στο Αιγαίο η κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δώδεκα μίλια στο Αιγαίο- που θα ήταν άλλωστε -για τον Πομπέο- μια μονομερής ενέργεια και για την Τουρκία «αιτία πολέμου». 

 Με την συμφωνία με την Αίγυπτο τράβηξε τον φράχτη προς τα πάνω χαρίζοντας κοιτάσματα και παραιτήθηκε από την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο -που εν προκειμένω δεν είναι μακριά, αλλά απλώς για την διπλωματία Μητσοτάκη, απλώς δεν υπάρχει.

 Το παράδοξο είναι πως αρχίζει ένας διάλογος όπου η Τουρκία συζητά για όλα και η Ελλάδα μόνο για τις «θαλάσσιες ζώνες». Υποτίθεται ότι η Ελλάδα στοχεύει στο Δικαστήριο της Χάγης -όπου θα χάσει, αλλά η κυβέρνηση δεν θα έχει κάνει η ίδια παραχωρήσεις. 

 Η Τουρκία όμως μάλλον βλέπει πια πολυμερή διάσκεψη -όπου η ίδια σαν άλλοτε και οι νέες «Μεγάλες Δυνάμεις» θα διαπραγματευθούν -για την Ανατολική Μεσόγειο, την Λιβύη και την Συρία. Μια ιδέα που αρέσει και σε ευρωπαϊκούς κύκλους αφού τελικά το θέμα δεν είναι οι ελληνοτουρκικές διαφορές -ας τα βρούνε μόνοι τους, αλλά μια νέα μεγάλη συμφωνία -πακέτο, όπου ήδη η Τουρκία βάζει τους όρους της. 

 Τα πλατιά χαμόγελα Μητσοτάκη -Πομπέο- ο οποίος γελά σα να να έχει κάνει μια καλή συμφωνία, η επίσκεψη στη Σούδα σε στυλ «Υπουργέ, ιδού οι βάσεις σου» θυμίζουν άλλες εποχές, σαν πλάνα από ταινίες του Αγγελόπουλου, όταν άλλοι πρωθυπουργοί έλεγαν «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σου». 

 Από αυτή την άποψη σίγουρα ζούμε ιστορικές στιγμές, όπως αυτές του Βενιζέλου και του Κεμάλ Ατατούρκ- μόνο που το ρόλο τους τον κρατάνε νάνοι, κλόουν και άνθρωποι σαν τον Πομπέο: μοιάζει πιο πολύ με έμπορο χαλιών -ή όπλων- παρά με εκπρόσωπο μιας υπερδύναμης που ενδιαφέρεται για την ειρήνη κι άλλοτε εκπροσωπούσε την ελευθερία και την δημοκρατία -υποτίθεται. 

 Κατά βάθος ο Πομπέο όταν μιλάει για «ενεργειακή συνεργασία» και ο Ερντογάν με το ¨καζάν-καζάν» -πιο χοντροκομμένα- λένε το ίδιο πράγμα: η πατρίδα είναι ιδιωτικά συμφέροντα, εκτάσεις γης ή θάλασσας, οικόπεδα που δεν πρέπει να πάνε χαμένα. 

Αυτή η οσμή το χρήματος είναι που κάνει τον Ερντογάν και τον Τραμπ τόσο πολύ φίλους. Μπορεί και νάναι η οσμή του αίματος... 

 Νίκος Λακόπουλος 

 Πηγή:anoixtoparathyro.gr