Ταλαιπωρία...

Διαβάζω αναλυτές κι «αναλυτές», σε ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το τουρκικό ωκεανογραφικό, λέει, βρίσκεται εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας· η μόνη διμερής διαφορά που αναγνωρίζει η Ελλάδα σε σχέση με την Τουρκία είναι...
η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, διαβάζω παρακάτω. Κάποιοι άλλοι εξοργίζονται με την Αμερική, που καλεί τους Τούρκους να αποχωρήσουν από τα διεκδικούμενα νερά· δεν τους αρέσει ο προσδιορισμός, τα νερά είναι πασιφανώς ελληνικά, τα ίδια νερά στα οποία εδράζεται η μοναδική διαφορά που αναγνωρίζουν απαξάπαντες στη χώρα μας σε σχέση με την Τουρκία.

Να μην πέσουμε στην παγίδα του θερμού επεισοδίου, λέει, αλλά ούτε και στην παγίδα του διαλόγου· παγίδες παντού, δεξιά, αριστερά, μπρος και πίσω, ακόμη και στη διαλυτική στασιμότητα – λένε οι πιο σώφρονες. Κι αν πρόκειται να πάμε σε διάλογο, διαβάζω, να πάμε με τους δικούς μας όρους και να θέσουμε το μοναδικό θέμα που εμείς αναγνωρίζουμε ως υπαρκτό, αυτό της υφαλοκρηπίδας, αφού πρώτα όμως ξεκουμπιστούν όλοι αυτοί οι παρείσακτοι από την υφαλοκρηπίδα ΜΑΣ.

Αναμένουμε εξωτερική διαμεσολάβηση, διαβάζω, για να ξανανοίξουν οι δίαυλοι επικοινωνίας. Μακάρι, αλλά τι περιμένεις· σάμπως μια ζωή δεν μας ξεπουλούσαν αυτοί οι ξένοι -λέει- για τα μάτια της Τουρκίας; Ας πάμε και στη Χάγη, άλλωστε έχουμε όλο το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος μας, όπως διαβάζω, τι έχουμε να φοβηθούμε λοιπόν εκτός από τους ανθέλληνες δικαστές που με βεβαιότητα θα καθοδηγηθούν από σκοτεινά κέντρα τα οποία λειτουργούν ως υπονομευτές της Ελλάδος;


Μπερδεύομαι· δεν είναι για τα δόντια μου αυτά τα εξωτερικά θέματα. Φαίνεται πως το οξύμωρο και το αντιφατικό αποτελούν δομικούς λίθους όλης της σχετικής ρητορικής, δεν εξηγείται αλλιώς. Φοβάμαι να συμπεράνω πως δεν γνωρίζουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε, ως κοινή γνώμη κι ενδεχομένως ως συντεταγμένο κράτος. Τι θέλουμε εμείς από τους εαυτούς μας, ποια η δική μας στόχευση, ποια τα μέσα υλοποίησης και ποιο το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούμε.

Διαβάζω και τους απέναντι, όσο μπορώ κι όσα περνούν από το παραμορφωτικό φίλτρο των ΜΜΕ· εκεί τα πράγματα δείχνουν ακόμη πιο αποκαρδιωτικά. Βλοσυρό ύφος, κορόνες, απειλές, μεγαλοϊδεατισμός και στόμφος· μα πάνω που το παίρνω απόφαση ότι έχουμε μπλέξει για τα καλά, έρχεται και μια κατακλείδα του στιλ «ελάτε να τα κουβεντιάσουμε αν θέτε, δεν θα τα χαλάσουμε κιόλας, το καλό παζάρι όλα τα λύνει» και με αποτελειώνει.

Βλέπω τον χάρτη· όλη η φασαρία γίνεται στην ανατολική λεκάνη της μέσης του πουθενά. Πρέπει να διαβάσω κι άλλο, να ξεστραβωθώ· ίσως κάποτε να καταλάβω. Η δική μου εθνική προσδοκία, πάντως, είναι να γεράσω ήσυχα και να μεγαλώσουν τα παιδιά μου μακριά από φρεγάτες και μπαρούτια. Ελπίζω να βοήθησα· αν όχι, ζητώ συγγνώμη για την ταλαιπωρία.

Λευτέρης Κουγιουμουτζής

efsyn.gr