Οι «άριστοι» αποδείχθηκαν… άχρηστοι...

Είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω για άλλη μια φορά γιατί η αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, σε όλα τα επίπεδα, από την οικονομία και τα εθνικά ζητήματα, μέχρι την πανδημία, την Παιδεία και τα ζητήματα της ανάπτυξης, είναι τόσο χαμηλή.

Παρακολουθώντας στη Θεσσαλονίκη το Forum της HELEXPO για τις... Μεταφορές και τις Υποδομές, είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ τι κρύβεται πίσω από τις λάθος επιλογές, τις παλινωδίες, τη στασιμότητα και την αναποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι απλώς μια δεξιά και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που ακολουθεί ξεπερασμένες, ακραία συντηρητικές, πελατειακές, ευνοιοκρατικές, κομματικές, ιδιοτελείς, επικοινωνιακές, εντυπωσιοθηρικές και υποστηρικτικές μιας μικρής ολιγαρχίας του πλούτου πολιτικές.

 

Αυτό βέβαια είναι το μείζον, δεν δίνει όμως από μόνο του απάντηση στην κακή πορεία καθαρά διαχειριστικών ζητημάτων, όπως αυτά του ανοίγματος του τουρισμού και της αντιμετώπισης της πανδημίας, της λειτουργίας των σχολείων, των αναπτυξιακών πρωτοβουλιών και επενδύσεων, της πορείας των έργων υποδομής και των υπηρεσιών στις μεταφορές, που βρίθουν λαθών, αναποτελεσματικών επιλογών και παλινωδιών, βυθίζοντας τη χώρα στην αναξιοπιστία και την ύφεση.

Όπως βέβαια η κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής δεν δίνει απάντηση ούτε στο ερώτημα, γιατί ακόμη και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους επιδιώξεις, όπως η πολυδιαφημισμένη επένδυση του Ελληνικού, αλλά και άλλες επενδύσεις που υπόσχονταν, χαρακτηρίζονται από στασιμότητα και μηδενικά αποτελέσματα.

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει, εκτός της δεξιάς και νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κατεύθυνσης και ένα ιδιαίτερα χαμηλού επιπέδου, ανεπαρκές και αναποτελεσματικό πολιτικό προσωπικό.

Αποφεύγοντας να προσωποποιήσω μια συζήτηση για ένα ζήτημα που έτσι κι αλλιώς εμφανίζει κοινά χαρακτηριστικά σε όλους τους τομείς της πολιτικής, καθώς με όλους τους κυβερνητικούς αξιωματούχους πάνω κάτω συμβαίνουν τα ίδια, παντού δηλαδή οι «άριστοι» αποδείχθηκαν… άχρηστοι, θα αποφύγω να αναφερθώ σε ονόματα.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Μυλόπουλου, πατήστε ΕΔΩ...