ταλανίζει τη χώρα από το 1833 κιόλας, τότε που κηρύχθηκε το Αυτοκέφαλό της από το Φανάρι, μέχρι σήμερα.
Πριν προχωρήσουμε παρακάτω μια αναγκαία σημείωση για να καταλάβουμε τι τρέχει σήμερα: Οι μητροπολίτες δεν θέλουν με την προσφυγή τους να κάνουν σώνει και καλά τώρα έξωση στο Ασκληπιείο. Το λένε και σε ανακοίνωση που έβγαλε η Ιερά Σύνοδος: Θέλουν να κατοχυρώσουν ιδιοκτησιακό δικαίωμα στα επίμαχο οικόπεδο (και το δικαίωμα βαρβάτης αποζημίωσης, πολλά μπικικίνια, λέμε εμείς) , για την ώρα που θα κάνουν τη συνολική συμφωνία για όλη την περιουσία με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου
Η έναρξη διαπραγματεύσεων από μηδενική βάση είχε συμφωνηθεί στις συναντήσεις του Μητσοτάκη με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο μετά την εκλογή της κυβέρνησής του, αλλά καθυστέρησαν, λόγω των εξελίξεων με τον κορωνοιό. Ήδη έχουν γίνει οι πρώτες επαφές , αλλά είναι άδηλο ακόμη πότε θα φτάσουν στο τελευταίο και καθοριστικό σημείο, οπότε το λόγο θα έχουν ο πρωθυπουργός και ο αρχιεπίσκοπος που θα βάλουν και τις τελευταίες πινελιές. Πάντως μια πρόγευση για το τι είδους συμφωνία μας δίνει η τροπολογία με την οποία η κυβέρνηση θα «εξυπηρετήσει» την Εκκλησία, μας δίνει η ρύθμιση στο φορολογικό νομοσχέδιο που δίνει τη δυνατότητα στα εκκλησιαστικά ΝΠΔΔ να διακανονίζουν μόνα τους τις ρυθμίσεις αποπληρωμής των χρηματικών αξιώσεών με τους οφειλέτες τους ιδιώτες ή τρίτους ( σε δόσεις κ.λπ.).
Θυμίζουμε πως σε συμφωνία με τον αρχιεπίσκοπο είχε έρθει και ο Σαμαράς το 2013 , αλλά και αυτή η συμφωνία δεν προχώρησε.
Ιερώνυμος και Μητσοτάκης. Τα μιλήσανε και τα (κατ’ αρχήν) συμφωνήσανε.
Η συμφωνία, όπως τα κουβέντιασαν ο πρωθυπουργός με τον αρχιεπίσκοπο και δείχνει το μέχρι τώρα κλίμα μεταξύ των δύο πλευρών, θα είναι μέσες άκρες παρόμοια ( με ρύθμιση ζητημάτων αγκαθιών όπως η μισθοδοσία του κλήρου) με αυτή των Ιερώνυμου –Τσίπρα το Νοέμβριο του 2018, που «πάγωσε» γιατί οι μητροπολίτες ( με αριστεία στις μπίζνες και το Real Estate) πάτησαν πόδι για την μισθοδοσία του κλήρου και τα ήθελαν όλα παρά το ότι σχετικά με την εκκλησιαστική περιουσία και το ταμείο που θα έφτιαχναν από κοινού η δουλειά θα στηνόταν με βάση την αρχή «τα δικά μου δικά μου (της Εκκλησίας) και τα δικά σου ( του Κράτους των Δήμων κ.λπ.) δικά μου κι αυτά». Μοναδικό θύμα αυτής της ιστορίας ήταν ο Νίκος Φίλης που θυσιάστηκε ως Ιφιγένεια όπως είχε γίνει και το 1988 με τον Αντώνη Τρίτση που πλήρωσε τη συμφωνία Ανδρέα Παπανδρέου-αρχιεπισκόπου Σεραφείμ.
Τα χρυσόβουλα, τα σιγίλλια και τα φιρμάνια
Με αυτά τα δεδομένα οι μητροπολίτες θέλουν να κλείνουν τις επιμέρους εκκρεμότητες και να κατοχυρώνουν δικαστικά δικαιώματα, επικαλούμενοι βυζαντινά χρυσόβουλα, πατριαρχικά σιγίλλια και οθωμανικά φιρμάνια, ξεχνώντας πως το 1821 έγινε επανάσταση στην Ελλάδα που δημιουργεί Δίκαιο και άλλαξε το καθεστώς. Αυτό ξεχνάνε και οι κατά καιρούς κυβερνώντες που δεν τολμούν να ακουμπήσουν ένα από τα κυριώτερα στηρίγματα του αστικού καθεστώτος.
Και όπως δείχνει η ιστορία ακόμη και σε περιπτώσεις διαφωνιών Πολιτείας και Εκκλησίας κερδισμένη έβγαινε η Εκκλησία με μόνη εξαίρεση την υπόθεση των ταυτοτήτων επί κυβέρνησης Σημίτη κι αυτή λόγω της ανάγκης συμμόρφωσης στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Όπως στο ποδόσφαιρο ισχύει αυτό που λένε οι φίλαθλοι, πως όταν παίζει η Γερμανία με μια άλλη ομάδα κερδίζει πάντα η Γερμανία έτσι και στο «παιχνίδι» των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας κερδίζουν πάντα οι ρασοφόροι.
Γι’ αυτό και οι μητροπολίτες εκμεταλλευόμενοι παραθυράκια που τους αφήνει ευνοϊκό προς αυτούς νομικό καθεστώς που δέχθηκε κατά καιρούς τα φιρμάνια, τα χρυσόβουλα και τα σιγίλλια έσπευσαν τα τελευταία χρόνια «να δέσουν το γάιδαρό τους» εγγράφοντας στο κτηματολόγιο ακόμη και μια σειρά από κεντρικές πλατείες της Αθήνας (Μαβίλη , πλατεία Ευαγγελισμού, κ.α.).
Η πλατεία Μαβίλη. Ακόμη κι αυτή έχουν εγγράψει στο κτηματολόγιο ως ιδιοκτησία τους οι μητροπολίτες.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος φρόντισε έγκαιρα να εκλεγεί ο κατάλληλος άνθρωπος στη μητρόπολη Γλυφάδας ( καλύπτει μεγάλο μέρος του παραλιακού μετώπου , Βούλα, Βουλιαγμένη κ.λπ.) όπου βρίσκονται τα καλύτερα εκκλησιαστικά «φιλέτα». Το Μάρτιο του 2019 μητροπολίτης Γλυφάδας εξελέγη μετά από μια ταραχώδη συνεδρίαση της Ιεραρχίας ο επίσκοπος Σαλώνων Αντώνιος. Από το 1988 υπηρετούσε στην υπηρεσία Οικονομικών της Εκκλησίας. Και από το 2011 ήταν διευθυντής της.
Ο μητροπολίτης Γλυφάδας Αντώνιος. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.
Για να εκλεγεί ο Αντώνιος χρειάστηκαν δύο ψηφοφορίες. Στην πρώτη ήρθε πρώτος ο αρχιμανδρίτης Αλέξιος Ψωίνος με 38 ψήφους ενώ ο Αντώνιος πήρε 37 και βρέθηκε και ένα λευκό. Τότε ανακάλυψαν πως δεν βγαίνουν τα νούμερα ( έλειπε ένα επί 77 παρόντων) και έτσι επαναλήφθηκε η ψηφοφορία. Οι δυο υποψήφιοι πήραν από 38 ψήφους και εξελέγη σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας, ο Αντώνιος γιατί ως επίσκοπος είχε τα «πρεσβεία της αρχιεροσύνης» ( ήταν δηλαδή ανώτερος, ιεραρχικά).
Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα
Εάν κάποιος προσπαθήσει να βγάλει άκρη και να απαντήσει στο ερώτημα «ποιά επιτέλους είναι η εκκλησιαστική περιουσία στη χώρα μας;» θα βρεθεί μπροστά σε ένα απερίγραπτο χάος με 10.000 εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα. Ποιος θα καταφέρει να μετρήσει, για παράδειγμα, την περιουσία που αφήνουν κάποιες γριούλες στην εκκλησία της γειτονιάς τους, ελπίζοντας έτσι να έχουν «ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου» και των Αγίων , ώστε να «καθαρίσουν» όταν βρεθούν μπροστά στον Άγιο Πέτρο; Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και λογαριασμός δεν βγαίνει. Κι ακόμη:
-Πόσα είναι τα χρήματα που στέλνουν στο Φανάρι οι μητροπόλεις των λεγόμενων «Νέων Χωρών» ( των περιοχών που πέρασαν στο ελληνικό κράτος μετά τους πολέμους του 1912-1913) στο Φανάρι ( η «Λογία» σύμφωνα με την εκκλησιαστική ορολογία);
-Ποιός ελέγχει εκτός από τον επιχώριο μητροπολίτη τα μαγαζάκια που έχουν στήσει σε πολλά μοναστήρια διάφοροι χριστέμποροι καλόγεροι και πουλούν από παντοφλίτσες που φορέθηκαν σε σκήνωμα αγίου ( μέχρι πριν από λίγο καιρό η ταρίφα ήταν 300 ευρώ το παντοφλάκι) ή σκουφάκια που φόρεσαν τάχα μου άγιοι; (Στην περίπτωση της κάρας του αγίου η ταρίφα μεγαλώνει και φτάνει και τα 1000 ευρώ. Άλλο το ποδάρι του αγίου και άλλο το κεφάλι του. Ίσα κι όμοια είναι;) Τα λεφτά είναι πολλά και αρκετές φορές γίνονταν άγριοι τσακωμοί για τας έσοδα από τέτοιες δραστηριότητες μεταξύ των μητροπολιτών και των καλογήρων. Οι μητροπολίτες τα ήθελαν όλα δικά τους και οι καλόγεροι τα ήθελαν για το μοναστήρι τους. Πριν από λίγα χρόνια δεν είχαμε τον άγριο καυγά του μακαρίτη πια μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα ( αυτός ντε που έιχε μαζέψει εκατομμύρια για να τα έχει, όπως έλεγε για τα γεράματά του και είχε φτιάξει «ιερόν ησυχαστήριον» στα Μεσόγεια με… πισίνα για να αναπαύει το ταλιπωρημένο σαρκίον του) με τις καλόγριες του χρυσοφόρου μοναστηριού του Οσίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη;
Δίνει κανείς λογαριασμό γι αυτά; Και βεβαίως αυτό το μπάχαλο μόνο την Εκκλησία βολεύει.
Σε όλα αυτά προσθέστε και τους παλαιοημερολογίτες με τις διάφορες Εκκλησίες και αρχιεπισκόπους (στην ουσία φατρίες) που είναι ένα ξέφραγο αμπέλι και ουδείς μπορεί κι εκεί να βγάλει άκρη.
Στην Εκκλησία της Ελλάδος (και στην εκκλησιαστική υπηρεσία οικονομικών ΕΚΥΟ) , ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου υπάγονται η αρχιεπισκοπή Αθηνών, οι μητροπόλεις, οι ενορίες , η Αποστολική Διακονία (ασχολείται με τις εκκλησιαστικές εκδόσεις και την ιεραποστολή) και τα μοναστήρια. Ξεχωριστά με καθεστώς Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου είναι τα διάφορα ιδρύματα ( π.χ. εκκλησιαστικό ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης). Σε ανάλογο καθεστώς υπάγονται και η μητροπόλεις της ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης, και οι μητροπόλεις της Δωδεκανήσου ( και η Κρήτη και τα Δωδεκάνησα υπάγονται στο πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης). Ξεχωριστή περίπτωση αποτελούν τα μοναστήρια του Αγίου Όρους και οι σταυροπηγιακές μονές ( αυτές αν και επί ελληνικού εδάφους υπάγονται απευθείας στο Φανάρι).
Και όλα τα παραπάνω με τα ξεχωριστά τους ταμεία. Παρ’ τ’ αυγό και κούρευτο…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου