Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ για τη διαφθορά στην Ελλάδα (Ιούλιος 2020), μερικά από τα πεδία όπου παρατηρείται διαχρονικά δράση κυκλωμάτων με πλούσιες επιδόσεις στη διασπάθιση δημόσιου χρήματος είναι τα...
δημόσια έργα (το ξέραμε), ο τομέας της υγείας (κι αυτό το γνωρίζαμε, άλλωστε τούτη την περίοδο ασχολούμαστε με το σκάνδαλο Novartis, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. να πείσουν τους πολίτες ότι μόνο σκευωρία υπάρχει) και οι αμυντικές συμβάσεις (έχουν καταδικαστεί και μπει στη φυλακή πολιτικά πρόσωπα για δωράκια κάτω από το τραπέζι).
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προχωρήσει σε αύξηση των αμυντικών δαπανών διαθέτοντας ένα ποσό της τάξεως των 10 δισ. ευρώ. Τηρουμένων των αναλογιών θα είναι η τρίτη «μεγάλη αγορά του αιώνα» την περίοδο της μεταπολίτευσης. Προηγήθηκαν αυτές του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη. Επί Ανδ. Παπανδρέου η χώρα αποφάσισε να αλλάξει μερικώς προσανατολισμό σ’ ό,τι αφορά τις πηγές προέλευσης των οπλικών συστημάτων. Στις 6 Μαρτίου του 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου εξήγγειλε την περιβόητη «αγορά του αιώνα» που ανάμεσα στ’ άλλα περιελάμβανε την αγορά 40 αεροσκαφών F-16 και 40 Μιράζ 2000.
Ανακοίνωσε επίσης ότι θα προχωρήσει εσπευσμένα στα εξοπλιστικά προγράμματα του Στρατού και του Ναυτικού. Ποιοι παράγοντες οδήγησαν σ’ αυτήν την επιλογή; Η τουρκική απειλή (κλασικό επιχείρημα), η πρόθεση να μην είναι η Ελλάδα εξαρτημένη κυρίως από τις ΗΠΑ (ακόμη δεν είχε υποχωρήσει ο ρητορικός αντιαμερικανισμός του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ) και οι καλές σχέσεις του Ανδ. Παπανδρέου με τον Γάλλο πρόεδρο Φρ. Μιτεράν (η εφαρμογή της γραμμής του Κωνσταντίνου Καραμανλή που είχε κωδικοποιηθεί στο σύνθημα «Ελλάς-Γαλλία, συμμαχία»).
Σύμφωνα με τους αρχικούς υπολογισμούς, το κόστος ξεπερνούσε τα 200 δισεκατομμύρια δραχμές. Κατά την υλοποίηση του προγράμματος, το ποσό αυτό αυξήθηκε σημαντικά, ενώ η «αγορά του αιώνα» εξελίχτηκε σε ένα θερμοκήπιο οικονομικών και πολιτικών σκανδάλων.
Την πενταετία 1998-2003 είχαμε τη δεύτερη μεγάλη «αγορά του αιώνα». Ο Κ. Σημίτης, ο οποίος κατηγορούνταν και από τη Δεξιά και από την ισχυρή την εποχή εκείνη εσωκομματική αντιπολίτευση για χαλαρή στάση απέναντι στην Τουρκία που άγγιζε τα όρια του ενδοτισμού λόγω της διαχείρισης που έκανε στο θέμα των Ιμίων και της συμφωνίας της Μαδρίτης, προχώρησε σε γενναία αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, σε γερμανικές εταιρείες δόθηκαν προμήθειες 3,6 δισ. ευρώ, ποσοστό 21% του συνόλου των αμυντικών δαπανών, στη Γαλλία το 14%, δηλαδή 2,4 δισ. ευρώ, στη Ρωσία ποσοστό 6%, που αναλογεί σε 1,04 δισ. ευρώ, ενώ στην Ολλανδία και στη Βρετανία ποσοστό 3%, δηλαδή από 523,03 εκατ. ευρώ. O συνολικός όγκος των δαπανών ανήλθε στα 30 έως 50 δισεκατομμύρια ευρώ. Και στις δύο περιπτώσεις ο μπαμπούλας της Τουρκίας ήταν η αφορμή.
Οσοι διαφωνούσαν με την κούρσα των εξοπλισμών χαρακτηρίζονταν ύποπτοι, όσοι προειδοποιούσαν για τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που θα προκύψουν από τη θηριώδη αύξηση του δημόσιου χρέους αποκαλούνταν μίζεροι. Οι ξένες κυβερνήσεις εξασφάλισαν πόρους για τις οικονομίες τους, οι εταιρείες όπλων διεύρυναν τον κύκλο εργασιών τους, οι μεσάζοντες γέμισαν τις τσέπες τους με νόμιμες και παράνομες προμήθειες, μερικοί αξιωματούχοι εισέπραξαν μίζες και αύξησαν τις περιουσίες τους (οι λιγότερο προσεκτικοί είχαν περιπέτειες με τη Δικαιοσύνη), η πολιτική ζωή δηλητηριάστηκε λόγω των καταγγελιών για διαφθορά (ενάρετοι-αργυρώνητοι ήταν το ψευδεπίγραφο δίπολο που δέσποζε στη δημόσια συζήτηση με τους ρόλους πάντως να αλλάζουν αναλόγως με το ποιο κόμμα ήταν στη διοίκηση).
Την περίοδο του πρώτου Μνημονίου, όταν το κυρίαρχο ερώτημα ήταν «πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία;», οι πάντες, σε όποια σχολή οικονομικής σκέψης κι αν ανήκαν, συμφωνούσαν ότι τα τεράστια ποσά που δόθηκαν για εξοπλισμούς (τα προβλεπόμενα συν τις μπόλικες υπερτιμολογήσεις) ήταν μία από τις αιτίες. Η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί;...
Πηγή:efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου