«διεθνοποίηση του προβλήματος». Δηλαδή δεν πρόκειται για μια αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο χώρες, αλλά για την επικίνδυνη, επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας όχι απλώς απέναντι στην Ελλάδα, αλλά και στη Διεθνή Κοινότητα ή στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Στον βαθμό που αυτή η στάση αποδείχθηκε διαχρονικά σωστή (δεν ήταν πάντα αποτελεσματική, ούτε χωρίς παρενέργειες), η κυβέρνηση Μητσοτάκη την ανέδειξε σε «επιστήμη». Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι όλοι είναι στο πλευρό μας, ούτε ότι θα μας υποστηρίξουν έμπρακτα μέχρι τέλους. Επιτύχαμε όμως να τους εμπλέξουμε όλους, να τους καταστήσουμε γνώστες του προβλήματος και αυτό είναι μια σημαντική νίκη. Το ξέρει και ο Ερντογάν και γι’ αυτό κάθε δεύτερη μέρα επαναλαμβάνει τον πόνο του... Τη μία μας αποκαλεί «το χαϊδεμένο παιδί των μεγάλων δυνάμεων εξαιτίας των οποίων υπάρχουμε», τη δεύτερη διαμαρτύρεται στη Μέρκελ ότι είναι απαράδεκτο η Γερμανία να είναι υπέρ της Ελλάδας και την επομένη ξεσπαθώνει πως «ακόμη κι αν όλος ο κόσμος είναι εναντίον της Τουρκίας» εκείνη θα συνεχίσει την επιθετική της πολιτική.
Προφανώς δεν υπάρχει διεθνής απομόνωση της Τουρκίας, όπως μας αρέσει να λέμε εδώ στην Ελλάδα. Το ΝΑΤΟ βάζει συστηματικά πλάτη υπέρ του Ερντογάν, ο γενικός γραμματέας Στόλτενμπεργκ έπαιξε με δόλιο τρόπο το χαρτί των συνομιλιών για να τον διευκολύνει και η ανοιχτή γραμμή που έχει με τον Τραμπ και τον Πούτιν φαίνεται πως λειτουργεί μια χαρά. Ωστόσο, η Ρωσία δεν επέμενε στις στρατιωτικές ασκήσεις μαζί με τις τουρκικές δυνάμεις, αναγκάστηκε να διαχωρίσει επίσημα τη στάση της και ο Λαβρόφ να πάει εσπευσμένα στη Λευκωσία για να καθησυχάσει τους Κυπρίους. Από την άλλη πλευρά, ποτέ στο παρελθόν οι ΗΠΑ δεν εξέφρασαν τόσες πολλές φορές, τόσο καθαρά και δυνατά απόψεις υπέρ της χώρας μας (τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα κ.λπ.) και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μετά από 35 χρόνια ήραν το εμπάργκο όπλων που είχαν επιβάλει στην Κύπρο.
Την ίδια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση επεκτείνει τις παραδοσιακά καλές σχέσεις με τη Γαλλία και σε στρατιωτικό επίπεδο. Η αναμενόμενη άφιξη του αεροπλανοφόρου «Charles de Gaulle» στην Ανατολική Μεσόγειο, η κατά προτεραιότητα παραχώρηση μαχητικών αεροσκαφών 4ης γενιάς Rafale και νέων φρεγατών αποτελούν μια ισχυρή απάντηση στον τομέα που υστερούμε έναντι της Τουρκίας, δηλαδή σε σύγχρονο πολεμικό υλικό. Πέραν της Γαλλίας η κυβέρνηση κινείται διπλωματικά προς κάθε κατεύθυνση (συμφωνίες για ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο) με έμφαση στην Ευρωπαϊκή Ενωση που αποτελεί και το βασικό μας χαρτί, αλλά και το Ισραήλ ή τις αραβικές χώρες. Η ελληνική κινητικότητα συμπαρασύρει σε μεγάλο βαθμό και τα ξένα ΜΜΕ (εφημερίδες, κανάλια και Διαδίκτυο), που στη συντριπτική τους πλειονότητα δημιουργούν στη διεθνή κοινή γνώμη την εικόνα ενός επικίνδυνου ταραξία για τον Ερντογάν.
Οι επιτυχείς τακτικοί ελιγμοί της χώρας μας δεν διασφαλίζουν όμως απολύτως την υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων. Σχεδόν έναν μήνα τώρα το «Oruc Reis» βρίσκεται εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και κάθε μέρα κινείται όλο και πιο κοντά στο Καστελόριζο και τη Ρόδο. Η ανησυχία μήπως την επόμενη φορά φτάσει μέχρι τα χωρικά μας ύδατα είναι διάχυτη στην Αθήνα. Μπροστά μας έχουμε δύο ενδεχόμενα. Ή να συνεχίσει τις προκλήσεις, γεγονός που θα μας φέρει πιο κοντά σε ένα θερμό επεισόδιο, ή να φτάσουμε με συνοπτικές διαδικασίες στις διερευνητικές επαφές. Και τα δύο απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή. Οταν ο Ερντογάν λέει «καζάν-καζάν» εννοεί: αν δεν πάρω εγώ όσα θέλω, δεν θα πάρει κανείς τίποτα...
Μπάμπης Κούτρας
protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου