Τάσος Παππάς
Αν πιστέψουμε τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία σήμερα βρίσκονται στο σχήμα που το διαδέχτηκε (ΚΙΝ.ΑΛΛ.), οι τέσσερις βασικοί στόχοι του Κινήματος διατηρούν την... επικαιρότητά τους. Είναι έτσι;
- Εθνική ανεξαρτησία: όπως την αντιλαμβανόταν το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70 δεν πραγματώθηκε. Τι έλεγαν τότε οι διακηρύξεις του Κινήματος; «Η εθνική ανεξαρτησία είναι για το ΠΑΣΟΚ στρατηγικός στόχος γιατί χωρίς την επίτευξή της δεν είναι δυνατή η δόμηση της Σοσιαλιστικής Κοινωνίας». Ούτε από το ΝΑΤΟ φύγαμε, ούτε από την ΕΟΚ αποχωρήσαμε, ούτε οι βάσεις του θανάτου έκλεισαν. Η αμφισβήτηση της σχέσης της χώρας με την ιμπεριαλιστική (αυτός ήταν ο χαρακτηρισμός στα κομματικά κείμενα) Δύση έμεινε στο φραστικό επίπεδο.
Η αντίσταση εξαντλήθηκε σε κάποιες προσπάθειες διαφοροποίησης με τη συμμετοχή σε πρωτοβουλίες χωρών που ανήκαν στο κίνημα των Αδεσμεύτων, στην προσθήκη αστερίσκων στα κοινά ανακοινωθέντα του ΝΑΤΟ και σε ορισμένες διαφωνίες που κατέθεταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ σε διεθνή ζητήματα, χωρίς όμως ποτέ επί της ουσίας να υπερβούν τα όρια ανοχής που είχαν θέσει οι διεθνείς οργανισμοί.
- Λαϊκή κυριαρχία: αν με τον όρο εννοούμε ότι ο λαός αποφασίζει ελεύθερα για το ποιο κόμμα θα κυβερνά, πρέπει να πούμε ότι αυτό, έστω μερικώς, ισχύει. Στενή η ερμηνεία αλλά ας τη δεχτούμε. Πάντως την εποχή εκείνη το περιεχόμενο της λαϊκής κυριαρχίας ήταν ασφαλώς πιο πλούσιο στα μυαλά των ηγετικών παραγόντων του ατίθασου κινήματος. Η λαϊκή κυριαρχία, σύμφωνα με τις αποφάσεις των οργάνων του ΠΑΣΟΚ, ήταν «προϋπόθεση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Κι αυτό γιατί όταν δεν υπάρχει δημοκρατία στην κατανομή του πλούτου η δημοκρατία είναι επιφανειακή».
- Κοινωνική απελευθέρωση: αντιγράφω από κομματική μπροσούρα που εκδόθηκε τον Ιούνη του 1976: «Λέγοντας «Κοινωνική Απελευθέρωση» εννοούμε το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, γιατί η σημερινή κοινωνία δεν σηκώνει μπαλώματα, επιδιορθώσεις και γιατροσόφια είτε φιλελεύθερης είτε σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης… Κοινωνική Απελευθέρωση σημαίνει λοιπόν ριζική αλλαγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και αντικατάστασή τους από σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής». Επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο τα χρόνια που κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ; Ούτε κατά διάνοια. Πιστεύει σήμερα το ΚΙΝ.ΑΛΛ. σ’ αυτά τα πράγματα; Ανατριχιάζει και μόνο που τα ακούει. Τα θεωρεί αριστερισμούς και επικίνδυνους λαϊκισμούς.
- Δημοκρατική διαδικασία: για το ΠΑΣΟΚ της πρώτης φάσης η αστική δημοκρατία με τα κομματικά της, τα πολιτικά της παρασκήνια, τους κομματάρχες της, τα ρουσφέτια της, είναι «μια τυπική και επιφανειακή δημοκρατία». Σωστό; Χωρίς αμφιβολία. Επίκαιρο; Ασφαλώς. Για το ΠΑΣΟΚ των υποσχέσεων για μεγάλες ρήξεις και ανατροπές, για το ΠΑΣΟΚ των ριζοσπαστικών προταγμάτων, η άμεση δημοκρατία θα μπορούσε και πάλι να λειτουργήσει με τη βοήθεια της τεχνολογίας.
Και όπου δεν είναι δυνατή η άμεση και συνεχής συμμετοχή όλης της εκλογικής βάσης και όπου είναι αναγκαία η εκλογή αντιπροσώπων κι εκεί ακόμη «το ΠΑΣΟΚ προχωρεί στην εδραίωση μιας πραγματικής δημοκρατίας υποβάλλοντας τους αντιπροσώπους σε συνεχή έλεγχο και ανακλησιμότητα». Σε εθνικό επίπεδο και στο ζήτημα αυτό δεν είδαμε κάποια μεταρρύθμιση βάθους. Επιπλέον το κόμμα που διακήρυσσε τα παραπάνω έκανε το πρώτο συνέδριό του δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή του, εξέλεξε τον πρόεδρό του και ιδρυτή διά βοής, φάσκιωσε την εσωκομματική δημοκρατία και έδιωξε κάθε αντίθετη φωνή για να μην απειληθούν στην αρχή η πορεία του προς την εκλογική νίκη, στη συνέχεια η παραμονή του στην εξουσία.
Συνεπώς: ως προς τους θεμελιώδεις στόχους η απόσταση ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, τεράστια. Ως προς τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος και την ενίσχυση των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων υπήρξαν ασφαλώς θετικά βήματα. Ομως οι πολλά υποσχόμενοι… μπαξέδες έμειναν απότιστοι και μαράθηκαν....
Πηγή:efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου