...για να σώσει το «θρόνο» του...Εάν, στις εισαγωγικές εξετάσεις για τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών οποιασδήποτε χώρας, τεθεί το ακόλουθο ερώτημα στους υποψηφίους, η ορθή απάντηση είναι απλή και σαφής:
- Ποιος Πρόεδρος παγκοσμίως αντιμετωπίζει, τον Αύγουστο του 2020, το μεγαλύτερο αριθμό ανυπέρβλητων προβλημάτων;
Άπαντες οι...
μαθητές, από την Ουάσιγκτον έως το Πεκίνο, από το Σαντιάγο έως τη Μανίλα -εξαιρουμένης πιθανώς της Άγκυρας- μπορούν εύκολα να δείξουν τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Και εάν πρέπει να αναφέρουμε τα σημαντικότερα άλυτα προβλήματα του Ερντογάν της τελευταίας πενταετίας, ο κατάλογος είναι αρκετά πλούσιος:
Στη Συρία, σε συνεργασία με τους τζιχαντιστές, εν ονόματι του αντιτρομοκρατικού αγώνα εναντίον των Κούρδων, η Άγκυρα, εξαρτάται, ουσιαστικά, από τη Μόσχα και δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει το όνειρό της να προσαρτήσει τη βόρεια Συρία.
Στη Λιβύη, στο όνομα της επέκτασης της Γαλάζιας Πατρίδας (Κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο), η Άγκυρα που υποστηρίζει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα της κυβέρνησης του Σάρατζ, πέτυχε την οικοδόμηση ενός αντι-τουρκικού μετώπου, αποτελούμενου από το Χαφτάρ, την Αίγυπτο, τη Ρωσία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Γαλλία, ακόμη και την Τυνησία και την Αλγερία.
Οι διπλωματικές σχέσεις του Ερντογάν βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο όλων των εποχών, καθώς, πέραν του Κατάρ και του Αζερμπαϊτζάν, η Άγκυρα βρίσκεται σε συγκρούσεις -ήσσονες ή μείζονες- με όλες τις γειτονικές και όχι μόνο πρωτεύουσες.
Ο αγώνας της Άγκυρας ενάντια στον κορωναϊό χάθηκε με την καθημερινή άνοδο του αριθμού των κρουσμάτων και των θανάτων.
Τέλος, η οικονομική κατάσταση της χώρας πλησιάζει τη χρεοκοπία.
Αποτέλεσμα: Η τουρκική κυβέρνηση είναι ο μεγάλος χαμένος σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Έτσι, ο Ερντογάν χρειάζεται επειγόντως ένα «success story», προκειμένου να σώσει το θρόνο του.
Όλες οι πρόσφατες πρωτοβουλίες του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού στην Ανατολική Μεσόγειο έχουν σε ουσιαστικά τρεις στόχους: Την προετοιμασία της τουρκικής επέκτασης, την παρουσίαση στρατιωτικής ισχύος ως μέσου διαπραγμάτευσης και, τέλος, την εξεύρεση νέων πόρων (φυσικού αερίου, πετρελαίου), για την αναζωογόνηση της τουρκικής οικονομίας, που βρίσκεται στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Η Κύπρος και η Ελλάδα θα ήταν στα μάτια του Ερντογάν «ενδεδειγμένοι εχθροί», καθώς πρόκειται για μικρές χώρες. Επιπλέον, είναι εύκολη η πρόκληση των εθνικιστικών αισθημάτων του τουρκικού πληθυσμού εναντίον των Ελλήνων, «κληρονομικών εχθρών» στη φαντασία των νεο-Οθωμανών.
Η Κύπρος βρίσκεται ήδη υπό μερική κατοχή. Οι υποστηρικτές του Ερντογάν παραλείπουν βεβαίως να αναφέρουν ότι πρόκειται για δύο χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, επιπροσθέτως, για την Ελλάδα, μέλος του ΝΑΤΟ.
Αποτέλεσμα Μπούμερανγκ: Δεν είναι μόνον η Γαλλία, η οποία αντιτάσσεται, αλλά οι ηγεμονικοί στόχοι της Άγκυρας έθεσαν εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ένα σημαντικό πρόβλημα. Ο Ερντογάν -ειδήμων στη δημιουργία αντιπάλων- βοήθησε, επίσης, κατά πολύ στην οικοδόμηση ενός αντι-τουρκικού μετώπου στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς η Αίγυπτος, το Ισραήλ, ακόμη και η Ιταλία, συντάσσονται πλέον στο πλευρό της Ελλάδας και της Κύπρου.
Πρέπει να διευκρινισθεί ότι ολόκληρος, σχεδόν, ο αραβικός κόσμος βρίσκεται, πίσω από την Ελλάδα και την Κύπρο, εναντίον του Ερντογάν. «Πολύτιμη η μοναξιά» λένε οι ιθύνοντες του Παλατιού. Τόσο πολύτιμη, όση, άλλωστε, και η αξία της τουρκικής λίρας έναντι του αμερικανικού δολαρίου ή του ευρώ.
Η Ουάσιγκτον προσπαθεί ακόμη να ηρεμήσει τον Τούρκο Σουλτάνο.
Ο Τούρκος πρόεδρος έχει γίνει πιόνι του Πούτιν, ο οποίος θέλει να επωφεληθεί από τις εσωτερικές εντός της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ συγκρούσεις.
Αλλά τότε για ποιο λόγο ο Ερντογάν κατάφερε να σπείρει, έως τώρα, τόσα πολλά προβλήματα στο δυτικό κόσμο; «Πολιτική κατευνασμού!» απαντούν όλοι οι ανεξάρτητοι παρατηρητές. Οι Βρυξέλλες και η Ουάσινγκτον, ιδιαιτέρως απασχολημένες με τα δικά τους προβλήματα, εθελοτυφλούν μέχρι στιγμής στις παράτυπες και παράνομες πρωτοβουλίες και πράξεις της Άγκυρας:
Στην καταστολή της δημοκρατικής και ειρηνικής αντιπολίτευσης στην Τουρκία, στις διαπραχθείσες -εναντίον των Κούρδων, στα ανατολικά της χώρας, στη Συρία και το Ιράκ- φρικαλεότητες, στους πολιτικοοικονομικούς ελιγμούς του Ερντογάν, στην παραβίαση του ελληνικού, κυπριακού, ιρακινού και συριακού εναέριου χώρου και της υφαλοκρηπίδας, στην αγορά -από μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ- ρωσικών συστημάτων αεροπορικής άμυνας… κλπ…
Η Κεμαλική -η λεγόμενη σοσιαλδημοκρατική- αντιπολίτευση στην Τουρκία είναι το ατού του Ερντογάν. Η ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος («CHP») -αξιωματικής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης- δεν προέβη, μέχρι στιγμής, στην παραμικρή ενέργεια, όταν ο Ερντογάν θέλησε να αποβάλει από το Κοινοβούλιο τους βουλευτές του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών («HDP») (Κούρδους και Αριστερά Αντιπολίτευση).
Η ίδια ηγεσία υποστήριξε τη στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των Κούρδων στη Συρία. Έμεινε σιωπηλή ενώπιον της πολιτικο-θρησκευτικής παράστασης της Αγίας Σοφίας, και ενώ οι εκπρόσωποι Τύπου του Ερντογάν προσέβαλλαν απολύτως τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας και ιδρυτή του «CHP».
Ένας πόλεμος, κατά προτίμηση θαλάσσιος, εναντίον της Ελλάδας μπορεί, ίσως, να ενθαρρύνει την καθεστωτική Αρχή του Ενός Ανδρός, ο οποίος έχει ήδη αρχίσει να γίνεται ο Μοναδικός Άνδρας. Υπάρχουν, ωστόσο, δύο εμπόδια: Πρώτον, ο τουρκικός στρατός δεν διαθέτει τα μέσα -ούτε οικονομικά, ούτε στρατιωτικά- να διεξάγει πόλεμο, ακόμη και μεσοπρόθεσμα. Δεύτερον, αυτή η επίθεση δεν θα είναι μόνον εναντίον της Ελλάδας, αλλά και της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Επομένως, για έναν πολιτικό ηγέτη, εντελώς απομακρυσμένο από κάθε λογική, δεν πρόκειται για ένα λογικό και εφικτό εγχείρημα.
Ενοχλητική ερώτηση: Ο Ερντογάν γνωρίζει τι σημαίνει λογική και πραγματικότητα;...
Ραγκίπ Ντουράν
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου