Ευκλείδης Τσακαλώτος
έλω να ευχηθώ καλό καλοκαίρι στους γνωστούς μου εκσυγχρονιστές που νοιώθουν μια βαθιά απέχθεια για τον «λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά νοιώθουν πολύ άνετα με την «αντιλαϊκιστική ΝΔ». Τόσο άνετα που δεν φαίνεται να επηρεάζονται από...
δηλώσεις, όπως τις παρακάτω, που νομίζω αποτελούν ένα best of στην κατηγορία «τοποθετήσεις στελεχών της ΝΔ που θα μπορούσαν να έχουν γίνει από στελέχη ακροδεξιού λαϊκίστικου κόμματος που δεν θα ντρόπιαζαν έναν Σαλβίνι ή έναν Όρμπαν».
Μπογδάνος: (inter allia) «η χώρα έπαψε να είναι μια ισλαμολάγνα νεοαριστερή λαθροντίσνεϋλαντ»
Κυρανάκης: που έβγαινε «για μπύρα και χοιρινό σουβλάκι» για να προκαλέσει πρόσφυγες
Μαρκόπουλος: που είπε ότι είναι οκ να «τρέξει λίγο αιματάκι από κάποιον μπαχαλάκια»
Βαρβιτσιώτης: που είπε ότι «έκαναν [ο ΣΥΡΙΖΑ] τρανσέξουαλ (sic) τη φωνή της χώρας στο εξωτερικό»
Γεωργιάδης: που δήλωνε ότι «έχουμε πέσει θύμα ομαδικής προσπάθειας αλλοίωσης της χώρας»
Βορίδης: που για «αντίποινα» στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε Τζαμί μίλησε για μετατροπή του μουσείου Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη σε μουσείο μνήμης Γενοκτονίας του Ελληνισμού.
Κατσαφάδος: που αναρωτιόταν «που είναι το κακό στα push back;»
Βούλτεψη: που έγραφε ότι «και σα να μην έφθαναν όλα αυτά, τον Ιούνιο του 2015 – λες και δεν είχαμε άλλον καημό – οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψήφισαν και νόμο που διευκόλυνε τα θέματα της ιθαγένειας. Άλλο γενικό προσκλητήριο και αυτό»
Πλεύρης: που δήλωνε ότι «όποιος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να τον στηρίξει έμπρακτα να πάρει και έναν λαθρομετανάστη σπίτι του. Ψήφος ΣΥΡΙΖΑ μπόνους λαθρομετανάστης»
Κύρτσος: που δήλωνε ότι «όσοι έρχονται θα εγκλωβίζονται σε απομακρυσμένο ακατοίκητο η αραιοκατοικημένο νησί, επιτηρούμενοι σε συνθήκες ασφάλειας»
Στέργιος Γιαννάκης: που έλεγε από βήματος Βουλής για την ταυτότητα φύλου «Αν αυτές οι καταστάσεις ήταν φυσιολογικές, τότε ο Θεός δεν θα δημιουργούσε τον Αδάμ και την Εύα.. αλλά τον Αδάμ και τον…Γιώργο»
Τι άλλο, δηλαδή, πρέπει να ειπωθεί για να θεωρήσουν, οι του ακραίου κέντρου, τη ΝΔ ως ακραία;
Ας είναι το τελευταίο καλοκαίρι με Trump
Διαβάζω τη δήλωση του Trump για την αναβολή των αμερικάνικων εκλογών λόγω COVID. Συγχρόνως παρακολουθώ το βίντεο του απολαυστικού John Oliver για το πως οι θεωρίες συνομωσίας πείθουν τον κόσμο, όπου τις αποδομεί μια -μια. Ένα από τα καλύτερα επιχειρήματά του είναι ότι υπάρχουν άπειρες θεωρίες για τη δολοφονία του Kennedy, αλλά σχεδόν καμία για την αποτυχημένη απόπειρα κατά του Reagan. Και αυτό γιατί οι θεωρίες συνομωσίας οικοδομούνται πάνω στην αίσθηση των ανθρώπων ότι μεγάλες αλλαγές δεν μπορούν να προκύψουν από τυχαία γεγονότα. Με άλλα λόγια χρειάζεται μια τεράστια ιστορία για να εξηγήσεις μια επιτυχημένη απόπειρα, αλλά δεν χρειάζεσαι τίποτα για μια αποτυχημένη.
Βέβαια αναρωτιέμαι, υπάρχει καλύτερο αντεπιχείρημα στις θεωρίες συνομωσίας από την ίδια την ύπαρξη του Trump; Είναι δυνατόν να υπάρχει κάποια μυστική οργάνωση που ελέγχει τα πάντα και θα επέλεγε αυτόν τον άνθρωπο να εκπληρώσει το σχέδιο της;
Ένα βιβλίο για το καλοκαίρι
Υπάρχουν βιβλία που αισθάνεσαι την ανάγκη να τελειώσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί έχεις αγωνία για το τέλος, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα του εξαιρετικού Καμιλέρι για παράδειγμα. Υπάρχουν άλλα, όμως, που δε θέλεις να τα τελειώσεις ποτέ, γιατί σου κρατάνε συντροφιά, σε εμπνέουν, θα σου λείψει ο virtual διάλογος με το συγγραφέα, ο χαιρετισμός από έναν άλλο κόσμο που σου προσφέρει. Τα τελευταία τρία χρόνια μου έχει κρατήσει συντροφιά η τριλογία της Μάρως Δούκα – ένα κάθε καλοκαίρι - για τα Χανιά την εποχή που εγκαταλείπουν το νησί οι Τούρκοι (αθώοι και φταίχτες), κατά τη διάρκεια της κατοχής (το δίκαιο είναι ζόρικο πολύ) και στον εμφύλιο (έλα να πούμε ψέματα). Τώρα που τελειώνω το τελευταίο, καθυστερώ υπερβολικά να τελειώσω τις τελευταίες 100 σελίδες.
Η συγγραφέας με εισήγαγε σε έναν άλλο κόσμο της προσφυγιάς, της Αριστεράς σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες, και πως διάφοροι χαρακτήρες – άνδρες και γυναίκες - αντιδρούν σε αυτές, με σύστησε στην Αναστασία που, σε μια κοινωνία με πιο αναπτυγμένα τα φεμινιστικά αντανακλαστικά, θα ήταν ήδη μια feminist icon, και μια σειρά από αλλά πρόσωπα που αισθάνθηκα, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσής μου, ότι ήμουν σε συνεχή διάλογο μαζί τους.
Με παρηγορεί αυτό το απόσπασμα από το έλα να πούμε ψέματα:
Οι άνθρωποι πολεμούν και χάνουν τη μάχη, αλλά αυτό για το οποίο πολέμησαν, παρά την ήττα, κερδήθηκε στις καρδιές των ανθρώπων, έστω και αν αποδειχτεί αργότερα πως ήταν διαφορετικό από κείνο που εννοούσαν όταν πολεμούσαν, άλλοι άνθρωποι θα έρθουν να πολεμήσουν πάλι γι’ αυτό που εννοούσαν οι πρώτοι, και πάει λέγοντας, ήττα, νίκη, διάψευση, ήττα ξανά, νίκη, διάψευση και πάλι, και αυτό είναι η ζωή. (σ. 575)
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου