Ένα κλασικό μοτίβο κάνει την εμφάνισή του στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης κάθε φορά που η Γαλλία, για δικούς της λόγους, φαίνεται να στηρίζει ορισμένες από τις ελληνικές θέσεις.Όλοι θυμούνται αίφνης το αεροσκάφος που έφερε τον Καραμανλή από το Παρίσι μετά τη δικτατορία, τον...
στρατηγό Ντε Γκολ που αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ όπως έκανε και η Ελλάδα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, αλλά και τις στενές σχέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Φρανσουά Μιτεράν. Η «συμμαχία» με τη Γαλλία παρουσιάζεται σαν μια αδιασάλευτη σταθερά της εξωτερικής μας πολιτικής και το Παρίσι σαν από μηχανής θεός, που θα συντρέξει τη χώρα μας στις δύσκολες στιγμές.
Πολλοί λιγότεροι είναι αυτοί που θυμούνται ότι η σύμπραξη των δυο χωρών είναι συχνά συμπτωματική και πως η Γαλλία θυμάται την Ελλάδα όποτε την συμφέρει και πάντα με το αζημίωτο – το οποίο συνήθως μεταφράζεται στην αγορά φρεγατών και άλλων προϊόντων της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας.
Με την έναρξη όμως της αντιπαράθεσης στη Λιβύη και τη μετέπειτα όξυνση των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων, το σύνθημα «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία» επιστρέφει δυναμικά στους τίτλους των ελληνικών εφημερίδων. Η πρόσφατη μάλιστα αποστολή γαλλικών ναυτικών δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο αντιμετωπίστηκε από την Ελλάδα περίπου σαν την… έλευση του ιππικού στα παλιά γουέστερν.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου για το Sputnik, εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου