Οι πρώτες μέρες της ανακωχής στη Βηρυτό τον Οκτώβρη του 1989.
Ο Georges Salameh, φίλος
φωτογράφος, μας θύμισε τις προάλλες, σ' ένα σεμινάριo του Depression Era, την "απόβαση" το 1991 στη Βηρυτό έξι γνωστών φωτογράφων (Gabriele Basilico, Raymond Depardon, Fouad Elkoury, Rene Burri, Josef Koudelka και Robert Frank), τους οποίους είχε...
προσκαλέσει το 'Ιδρυμα Hariri για να καταγράψουν το κατεστραμμένο κέντρο της πόλης πριν την ανοικοδομησή του. Στα τέλη του Οκτώβρη του 1989, μόλις πληροφορήθηκα τη σύναψη ανακωχής στο Λίβανο, παρακάλεσα τον Νίκο Αμανίτη, αρχισυντάκτη στο περιοδικό 'Ενα, να με στείλει στη Βηρυτό. 'Εφτασα εκεί πολύ σύντομα, αποφασισμένος να μείνω στο "μουσουλμανικό" τομέα της πόλης, που μου φαινόταν πιο ενδιαφέρον. Είχα ήδη εξοικιωθεί λίγο με την πόλη, έχοντας πια συνηθίσει το κοντσέρτο για χιλιάδες γεννήτριες που δεν σταματάει ποτέ, όταν θυμήθηκα μετά από μέρες πως έπρεπε να τηλεφωνήσω στην πρεσβεία για να δώσω ένα παρών. Με το που άκουσαν ότι έμενα στη Δυτική (μουσουλμανική) Βηρυτό μου έβαλαν τις φωνές. Μου ζήτησαν να μην επιστρέψω στο ξενοδοχείο -κάποιος θα αναλάμβανε τα πραγματά μου- και μου κανόνισαν ένα ραντεβού κοντά στη διαχωριστική γραμμή. 'Ενα μαύρο αυτοκίνητο της πρεσβείας ήρθε να με παραλάβει, οδηγώντας με σε πιο ασφαλές μέρος μέσα από συρματοπλέγματα και έρημους κατεστραμμένους δρόμους ακριβώς όπως τα διηγείται ο John le Carré. Στο χριστιανικό τομέα με φιλοξένησε απλόχερα η πρεσβεία μέχρι τη μέρα της αναχώρησης.
Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, η καθημερινότητα για τους κατοίκους της Βηρυτού ήταν ο πόλεμος. Η ομηρία τους έλαβε τέλος με τη Συμφωνία του Ταΐφ το 1989. Ο Πάτερ Δανιήλ Σφέιρ, Χριστιανός Μαρονίτης, επωφελείται από την ανακωχή για να δει επί τέλους τον οδοντογιατρό του. Με το μάγουλο ακόμη πρισμένο, εκθέτει πρόθυμα την αποψή του για τους Μουσουλμάνους : "Αισθάνονται μειονεκτικά. Εξαιτίας των πολυπληθών τους οικογενειών, ζουν κάπως αποτραβηγμένοι, ενώ οι Χριστιανοί είναι περισσότερο ανοιχτοί στον κόσμο. Κάποτε είχα σπουδάσει ψυχοπαιδαγωγός στη Γαλλία μαζί μ' ένα φίλο μου Μουσουλμάνο. 'Οταν επιστρέψαμε στο Λίβανο, ανοίξαμε ο καθένας από ένα σχολείο. Το δικό μου είχε αμέσως μεγαλύτερη επιτυχία, επειδή κοντά στους Χριστιανούς έρχονταν και οι Μουσουλμάνοι, οι οποίοι ενδιαφέρονται για τη χριστιανική κουλτούρα. Εξάλλου, ο ίδιος ο Ναμπίχ Μπέρι, ο αρχηγός του κινήματος Αμάλ (φιλο-Σύριοι Σιίτες), σπούδασε στο χριστιανικό Κολλέγιο "Η Σοφία"... Εγώ μπορώ να ζήσω μια ιστορική ζωή, να ενσωματώσω την Ιστορία, να κατανοήσω τις όποιες ιδιαιτερότητες. Γι' αυτό μου είναι αδύνατο να μισήσω έναν Μουσουλμάνο, ναι, μου είναι αδύνατο."
Ο Ζόντυ, ο οποίος μένει στην "άλλη" Βηρυτό (στο δυτικό, ή αλλιώς "μουσουλμανικό" τομέα) δεν πείθεται από τα λόγια του Πάτερ. Η επίδειξη ανοχής, γι' αυτόν, κρύβει στην ουσία μία απόρριψη. Όσο για τις ειρηνευτικές προσπάθειες, υποθέτει ότι "όσο πιο πολύ συζητούν οι λιβανέζοι βουλευτές στο Ταΐφ, τόσο πιο πολλά εισπράττουν από τη Σαουδική Αραβία". Ο σκεπτικισμός του για την έκβαση του πολέμου, ενός "βρώμικου" όπως το αποκαλεί, πολέμου, που διαίρεσε μία χώρα που "πουλήθηκε καλά" σε διάφορα συμφέροντα, απηχεί τους φόβους για ένα νέο κύκλο βίας των περισσότερων κατοίκων της Βηρυτού, σε όποια από τις 17 θρησκευτικές κοινότητες κι αν ανήκουν. 'Οσο κι αν διατείνονται όλες οι πλευρές ότι η "αποτυχία απαγορεύεται", δεν έχουν αφαιρεθεί ακόμη από καμιά είσοδο τράπεζας ή πολυκατοικίας, από κανένα χαμηλό παράθυρο, τα προστατευτικό προχώματα, τα σακκιά με την άμμο, οι τσιμεντόλιθοι και τα βαρέλια.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο από το blog (ΑΛΜΑΝΑΚ) του Σπυρου Σταβερη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου