οι συνεχείς νομοθετικές διορθώσεις έχουν κοστίσει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα στοίχιζε μια γενναία και χωρίς μύριους αστερίσκους στήριξη των επιχειρήσεων και των εργαζομένων.
Μπορεί οι στατιστικές του ΟΑΕΔ και της ΕΛΣΤΑΤ να μη συμπίπτουν για το ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των ανέργων (1.130.000 ή 700.000), αλλά ουδείς μπορεί πλέον να αμφισβητήσει την υποκατάσταση του μισθού από το επίδομα. Τον περασμένο Μάιο τα επιδόματα που καταβάλλει ο ΟΑΕΔ αυξήθηκαν πάνω από 92% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2019, καθώς στους επιδοματούχους εντάσσονται κι όσοι βρίσκουν κλειδωμένα τα ξενοδοχεία όπου συνήθως εργάζονταν τους καλοκαιρινούς μήνες.
Συνολικά ο αριθμός των επιδοματούχων του ΟΑΕΔ τον Αύγουστο προσεγγίζει τους 200.000, χωρίς βέβαια να αποφεύγονται και οι αποκλεισμοί ανθρώπων που το λογισμικό του «Εργάνη» δεν μπορεί να διαβάσει κι άρα δεν τους δίνει το δικαίωμα επιδότησης βάσει της εποχικότητας.
«Οσοι εργαζόμενοι δούλεψαν τον χειμώνα και η σύμβασή τους λύθηκε με απόλυση ή οικειοθελή αποχώρηση το διάστημα 1η έως 20/3 του 2020, που σημαίνει ότι λάμβαναν τα 800 € του Μάρτη και από εκεί και πέρα δεν συμπεριλήφθηκαν στο πρόγραμμα στήριξης, διατηρούν το δικαίωμα επαναπρόσληψης αλλά η πληρωμή τους δεν εγκρίνεται γιατί στο σύστημα φαίνεται ότι λαμβάνουν ειδική αποζημίωση λόγω αναστολής! Κάτι το οποίο δεν ισχύει» καταγγέλλει σε επιστολή του αναγνώστης της εφημερίδας.
Η κατάσταση στην αγορά εργασίας και στις εργασιακές σχέσεις μοιάζει με όχημα σε απότομη κατηφόρα χωρίς φρένο. Το 50% των νέων θέσεων εργασίας δημιουργείται σταθερά στις ελαστικές μορφές απασχόλησης: με ωρομίσθιο στα 3 ευρώ καθαρά (3,80 μικτά), με εκ περιτροπής ή μερική απασχόληση. Η αύξηση αυτή της ελαστικότητας όχι μόνο δεν δημιουργεί την κινητικότητα για δημιουργία νέων θέσεων (στην οποία υποκλίνεται η έκθεση Πισσαρίδη σαν να μιλάμε για τα οικονομικά μοντέλα ανάπτυξης της Ολλανδίας ή της Δανίας τη δεκαετία του ‘90) αλλά καθηλώνει τους εργαζόμενους σε μισό μισθό φτώχειας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και κυρίως χωρίς προοπτική.
Στο σύνολο 1.157.209 νέων προσλήψεων το πρώτο επτάμηνο του έτους, περίπου 572.000 ήταν για θέσεις ελαστικής απασχόλησης. Αλλά και το 40% των μισθωτών πλήρους απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα είτε υπέστη μείωση λόγω αναστολής σύμβασης (534 ευρώ), είτε αναγκάστηκε να μοιραστεί με τον εργοδότη του το κόστος της κρίσης ή εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, υπό τον ειρωνικό τίτλο της «οικειοθελούς» αποχώρησης.
Σε αυτό το κλίμα, με συνεχείς νομοθετικές διορθώσεις που κοστίζουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα στοίχιζε μια γενναία και χωρίς μύριους αστερίσκους στήριξη των επιχειρήσεων και των εργαζομένων, η κυβέρνηση διά του υπουργείου Εργασίας αδυνατεί να επιδείξει σχέδιο και προοπτική, αφημένη στη συγκυρία του κορονοϊού. Μόνο που στην περίπτωση της αγοράς και της εργασίας, δεν υπάρχουν εμβόλια. Κι αν υποτεθεί ότι υπάρχουν, αυτά δεν παρασκευάζονται στα κλειστά βιοτεχνολογικά εργαστήρια αλλά προκύπτουν από ανοιχτά μυαλά και στην ανοιχτή διαβούλευση και συζήτηση με τους συντελεστές της αγοράς και της παραγωγής. Τους κοινωνικούς εταίρους που το Μαξίμου χρησιμοποιεί απλώς και μόνο σαν ντεκόρ...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου