Το μαξιλάρι και οι εφιάλτες...

Κάθε μαξιλάρι έχει δύο πιθανές χρήσεις για τον μέσο άνθρωπο. Η μία είναι αυτή του προσκέφαλου για έναν καλό ύπνο. Η δεύτερη είναι αυτή της απορρόφησης των κραδασμών και της μείωσης των πιθανοτήτων να...
προκληθούν σοβαροί τραυματισμοί σε περίπτωση πρόσκρουσης σε μια σκληρή επιφάνεια.

Με το περίφημο «μαξιλάρι ασφαλείας» -τα ταμειακά διαθέσιμα του Δημοσίου, ύψους 34,5 δισ. ευρώ σήμερα- η κυβέρνηση κατάφερε να κάνει κάκιστα και τις δύο συνήθεις χρήσεις: αφενός εδώ και αρκετούς μήνες «κοίμιζε» την κοινή γνώμη λέγοντας ότι το «μαξιλάρι» είναι αχρείαστο, γιατί έχει την κατάσταση υπό τον πλήρη έλεγχό της και με τους πόρους του προϋπολογισμού και τα ευρωπαϊκά κονδύλια θα κατάφερνε να προσφέρει τη στήριξη που είχε ανάγκη η οικονομία στην πρωτοφανή συνθήκη που προκάλεσε η πανδημία. 

Αφετέρου, καθώς τα αποθέματα του κρατικού προϋπολογισμού και του... κυβερνητικού εφησυχασμού εξαντλούνται, ετοιμάζεται να πέσει πάνω στο «μαξιλάρι» με τόση φόρα, που δεν υπάρχει εγγύηση ότι η πρόσκρουση δεν θα προκαλέσει σοβαρούς τραυματισμούς.

Πέρα από τα σχήματα λόγου, το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση, υπό το κράτος του πανικού και με μεγάλη καθυστέρηση, αναγνωρίζει την ανάγκη να βάλει βαθύτερα το χέρι στην τσέπη. Στην τσέπη μας, όχι τη δική της, γιατί τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους είναι οικονομίες και θυσίες της κοινωνίας, προϊόν πολύχρονης μνημονιακής λιτότητας.

Για μήνες η κυβέρνηση, θέτοντας ως προτεραιότητα την επικοινωνιακή «αντιπολίτευση» στην αξιωματική αντιπολίτευση, σχεδόν αρνούνταν την ύπαρξη του αποθεματικού. Στη συνέχεια αμφισβητούσε το πραγματικό ύψος του σε μια άγονη και ανούσια αντιπαράθεση.

Χάθηκε πολύτιμος χρόνος, γιατί ένα πιο γενναιόδωρο πακέτο στήριξης στην αρχή της πρωτοφανούς κρίσης θα μπορούσε να έχει περιορίσει το βάθος της ύφεσης. Αλλά όταν αφήνεις για τέσσερις και πέντε μήνες εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους με ελάχιστο ή καθόλου εισόδημα και δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις χωρίς ίχνος τζίρου, είναι αναπόφευκτο να οδηγήσεις την οικονομία σε μείωση τόσο της προσφοράς όσο και της ζήτησης και τελικά σε έναν φαύλο κύκλο λουκέτων και ανεργίας.

Χάθηκε πολύτιμος χρόνος, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί βεβαίως οι πόροι του «μαξιλαριού» να χρησιμοποιηθούν σωστά, να στηρίξουν πρώτα απ' όλα αυτούς που έχουν στερηθεί και τα ελάχιστα. Διότι υπάρχει κι άλλος κίνδυνος: η κυβέρνηση να κοιμάται στο «μαξιλάρι» κι εμείς να βλέπουμε εφιάλτες...

efsyn.gr