Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Όσοι και όσες από εμάς περάσαμε από ένα τέτοιο μόρφωμα, έχουμε να το θυμόμαστε κι έχουμε να το λέμε. Κάθε μέρα πάρτι παίζει στο...
κομματίδιο (πώς λέει «κρατίδιο» ο Σεφέρης;), κάθε μέρα γιορτή, κεράκια σβήνουν στην τούρτα πρωί και βράδυ! Αλεγρία, κέφι, χορός κι εννιά έχει ο μήνας…
Τα θυμάμαι μια χαρά από τα δικά μας στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Άπαξ κι έφυγε από πάνω μας το φάντασμα της καταραμένης της «Συμμαχίας» (άλλη μια φαεινή ιδέα του Λεωνίδα Κύρκου) και βγήκαμε μόνοι μας να παίξουμε μπαλίτσα, ποιος μας έπιανε ρε φίλε; Τα ξεχάσαμε όλα και τις αγωνίες και τις τρεχάλες και τα χτυποκάρδια και αφοσιωθήκαμε με εφευρετικότητα μοναδική στο άθλημα όπου πάντα διακρινόταν η Αριστερά, ανανεωτική και μη:
Στο φραξιονισμό!
Πώς θα βγάλουμε ο ένας τα μάτια του αλλουνού, πώς θα τον κατατροπώσουμε, πως θα τον ισοπεδώσουμε και πως θα του βουλώσουμε το στόμα. Με ωραίο τρόπο, βέβαια, όχι με μπρουταλιτέ όπως κάνουν οι Δεξιοί, με δημοκρατικές διαδικασίες και ψηφοφορίες και χέρια υψωμένα. Άλλο τώρα αν είχαν μαγειρευτεί τα αποτελέσματα από πριν, πίσω απ’ τις κουίντες, το έχω κάνει κι εγώ παλικάρια μου και διόλου περήφανος δεν είμαι για την δραστηριότητά μου την εσωκομματική. Νο χαρντ φίλινγκς πάντως, με βλέπουν στο δρόμο και με χαιρετάνε τα θύματα των φραξιονισμών και της μηχανοραφίας.
Και γιατί να μην με χαιρετίσουν δηλαδή; Ένα παιχνίδι ήταν όλο αυτό, ένα καρτούν στο Star το πρωί του Σαββάτου, ένα ανέκδοτο μεταξύ κατεργαρέων, μεταξύ των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας. Όταν ίδρωνε ο Αντρέας για να κυβερνήσει την Ελλάδα και για να βάλει σε μια τάξη το μπουρδέλο (συγγνώμη, την μπανανία!), εμείς περνάγαμε πολύ ευτυχισμένοι τις μέρες μας καρφώνοντας στιλέτα στις πλάτες των εσωκομματικών μας αντιπάλων. Και το είχαμε μάλιστα και καμάρι, ότι κάναμε σπουδαία δουλειά και ότι κρεμόταν το μέλλον του σοσιαλισμού από τα χεράκια μας και τις πρωτοβουλίες μας.
Δεν ήταν πάντως αυτό το μεγαλύτερο χαϊλίκι. Το μεγαλύτερο χαϊλίκι ήταν που νομίζαμε ότι είχαν απήχηση στην κοινωνία οι ταχυδακτυλουργίες μας. Έτρεχε ο άλλος δηλαδή σαν τον Βέγγο για να βγάλει το καρβέλι και για να σπουδάσει το παιδί κι εμείς είχαμε την εντύπωση ότι τον συγκλόνιζαν οι ανακοινώσεις μας και τα κείμενά μας και οι τοποθετήσεις μας για την πορεία και τις προοπτικές του αριστερού κινήματος. Τί να κλάσει το αφεντικό γαμώ την τρέλα μου, τι να τραγουδήσουν τα μισθά που καθυστερούν, σημασία έχουν οι αποφάσεις του Συμβουλίου Σπουδάζουσας για τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τις παραφυάδες του. Ποιο σεξ τώρα, ατέλειωτη καύλα στο κόμμα του 3 %!
Και κάπως έτσι αφήνουμε πίσω μας τη δεκαετία του ογδόντα και φτάνουμε στον αιώνα τον εικοστό πρώτο. Και στη φιλοδοξία κάποιων όχι και τόσο ασήμαντων προσωπικοτήτων της Αριστεράς να πρωταγωνιστήσουν σε ένα κόμμα που ίσα ίσα θα πιάνει το εκλογικό μέτρο. Ενδιαφέρον, δεν λέω, και ακόμη πιο ενδιαφέρον θα ήταν αν το λέγανε κιόλας. Αν το λέγανε, ανοιχτά και τίμια. Αντιθέτως, επιμένουν να δηλώνουν δημοσίως ότι θέλουν να κυβερνήσουν τον τόπο. Πώς θα γίνει αυτό με 3 % δεν το γνωρίζω, αλλά, ως γνωστόν, η δημιουργική λογιστική δεν είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Χριστοδουλάκη. Αρκεί να τη βαφτίσεις Αριστερή, όπως βάφτιζαν οι καλόγεροι ψάρι το κρέας…
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου