Κι αυτό διότι έχουμε πει επανειλημμένα και σε όλους τους τόνους, πως...
ο Χρυσοχοΐδης είναι από τους θρασύτερους, γλοιωδέστερους και ανικανότερους πολιτικούς που έβγαλε ποτέ ο τόπος. Από τότε που ένα παιχνίδι της τύχης του έδωσε τη δυνατότητα να ενδυθεί τη στολή του Ράμπο, μέχρι τότε που ψήφιζε μνημόνια χωρίς να διαβάσει ούτε γραμμή τους, και στην παραδοχή του είχε το θράσος να νουθετεί για τη δημοκρατική συμπεριφορά ενός πολιτικού.
Μέχρι και σήμερα που, μη εκλεγμένος ων – γιατί ακόμα και στη χώρα αυτή, που έχει ψηφιστεί κάθε καρυδιάς καρύδι, σχεδόν κανείς δεν θα ψήφιζε πλέον τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη – ανέλαβε ξανά το υπουργείο με τον πιο ειρωνικό τίτλο εκτός βιβλίου του Όργουελ, για να αποδείξει τη χρησιμότητά του ως φερετζέ και ως εργαλείου στην επιχείρηση Ορμπανοποίησης της ελληνικής πολιτικής εξουσίας.
Είναι εξαιρετικά χρήσιμος για το αφεντικό του ο Χρυσοχοΐδης, ακριβώς για τους λόγους που σε έναν σκεπτόμενο πολίτη φαντάζει εξοργιστικός. Για το θράσος του και τη διάθεσή του να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο, ακόμα και πιασμένος με τη γίδα στην πλάτη. Για τη μάσκα του προοδευτικού, που ακόμα επιμένει να φορά, κι ας πρωτοστάτησε στην αμερικανοποίηση της ΕΛ.ΑΣ., στη δημιουργία ομάδων εφόδου που θυμίζουν τακτικές λατινοαμερικάνικης μπανανίας, στην κυριαρχία της Χρυσής Αυγής εντός του αστυνομικού σώματος.
Ακριβώς για αυτή τη μάσκα και το θράσος του, επιλέχθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για το υπουργείο Προ.Πο. – η απευθείας τοποθέτηση ενός σκληρού ακροδεξιού, όπως ο τσεκουροφόρος Μάκης Βορίδης, θα είχε προκαλέσει αντιδράσεις. Ο Χρυσοχοΐδης μπορεί να κάνει (έχει κάνει) την ίδια δουλειά με τον Βορίδη, με το μπόνους του κλαμμένου ύφους στα τηλεοπτικά πάνελ, των λογυδρίων για τη «δημοκρατία που αναστενάζει στις συγκεντρώσεις» την ώρα που περνά αντισυνταγματικό και αντιδημοκρατικό νομοσχέδιο. Ή να γράφει, όπως σήμερα στα Νέα, για «δήθεν άσκηση βίας» από την ΕΛ.ΑΣ., στη χώρα που για να καταδικαστεί αστυνομικός για άσκηση βίας θα πρέπει να έχει πυροβολήσει εν ψυχρώ 15χρονο – και τότε ακόμα υπάρχουν αμφιβολίες.
Θα είναι χρήσιμη για το αφεντικό και η παραίτησή του. Είτε αυτή του ζητηθεί, είτε απλά αντικατασταθεί σε έναν ανασχηματισμό, είτε βρει την καρέκλα του κατειλημμένη έπειτα από εκλογές – σαν πιστό σκυλί, θα αποδεχτεί τη νέα του χρησιμότητα αγόγγυστα.
Τι διαφορά όμως θα κάνει στους πολίτες η παραίτηση του Χρυσοχοΐδη. Ναι, θα ξεφορτωθούμε το θράσος του και το μαρτυρικό ψευτοπροοδευτικό του ύφος. Όμως τα όσα κάνει ο Χρυσοχοΐδης, και τα όσα κάνει η ΕΛ.ΑΣ. επί της ηγεσίας του, θα συνεχίσουν ασταμάτητα. Διότι δεν είναι προσωπικές επιλογές του Χρυσοχοΐδη, αλλά απαιτήσεις του τρόπου με τον οποίο πρέπει να ασκήσει εξουσία ο Μητσοτάκης. Όσο η κυβέρνηση θα συναντά περισσότερες αντιδράσεις στο αριστοκρατικό βασίλειο που επιθυμεί να θεμελιώσει, τόσο οι πρακτικές της ΕΛ.ΑΣ. θα γίνονται σκληρότερες, η βία της αγριότερη, οι παρακρατικές της μέθοδοι… παρακρατικότερες.
Εδώ και πάνω από έναν μήνα στις ΗΠΑ, κερδίζει έδαφος το σύνθημα της «αποχρηματοδότησης» της αστυνομίας. Πίσω από τη λέξη, κρύβεται μία εξαιρετικά προφανής παραδοχή. Η αμερικανική αστυνομία λαμβάνει εξαιρετικά μεγάλο τμήμα της τοπικής χρηματοδότησης, και καλείται να αντιμετωπίσει καταστάσεις για τις οποίες δεν έχει εκπαιδευτεί και τις οποίες δεν είναι ο ρόλος της να λύσει, με τη βία, που είναι το μόνο πράγμα που γνωρίζει. Ταυτόχρονα στερεί αυτούς τους πόρους από τις κοινωνικές δομές που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αυτά τα ζητήματα με την προσοχή και τις μεθόδους που αυτά απαιτούν – δομές κοινωνικής πρόνοιας, ψυχιατρικής μέριμνας, εκπαίδευσης, υγείας, όλες υποφέρουν για να εξοπλίζεται η αστυνομία.
Ισχύει το ίδιο και στην Ελλάδα; Αναμφίβολα, κι ας μην είναι η ΕΛ.ΑΣ. τόσο στρατιωτικά εξοπλισμένη όσο η αμερικανική αστυνομία. Όσο οι κυβερνητικές επιλογές πριν και μετά τα μνημόνια μείωναν τους πόρους για την κοινωνική πρόνοια, έκλειναν νοσοκομεία, υποχρηματοδοτούσαν την παιδεία, ακρίβαιναν την υγεία, ταυτόχρονα αύξαναν την αστυνόμευση, εδραίωναν ομάδες κρούσης, προσλάμβαναν ΜΑΤ και ειδικούς φρουρούς, για να φτάσει η χώρα να είναι δεύτερη στην ΕΕ σε αριθμό αστυνομικών ανά 100.000 κατοίκους, πίσω μόνο από την Κύπρο.
Τεράστιο ζήτημα είναι στην Ελλάδα και οι σχέσεις της αστυνομίας με το οργανωμένο έγκλημα. Σχεδόν σε κάθε ανακοίνωση εξάρθρωσης κυκλωμάτων αρχαιοκαπηλίας, λαθρεμπορίας, εκβιασμών και προστασίας, ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη τους βρίσκονται πρώην και νυν αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. Η σύνδεση της αστυνομίας με την ασφάλεια των πολιτών είναι ένα ωραίο παραμύθι, μόνο που δεν έχει λαγό, έχει παρακράτος, έγκλημα και ξύλο.
Είναι η ελληνική κοινωνία ώριμη για αιτήματα αποαστυνόμευσης; Εύκολα κανείς θα μπορούσε να συμπεράνει πως όχι. Σύμφωνα με τις έρευνες γνώμης, η ελληνική κοινωνία εμπιστεύεται πλειοψηφικά την αστυνομία, παρά τους λόγους για να μην το κάνει. Όμως όσο θύματα των κυβερνητικών επιλογών θα είναι ολοένα και περισσότεροι πολίτες, όσο το μακρύ χέρι της εξουσίας θα χτυπά περισσότερους «καλούς νοικοκυραίους», όσο η ΕΛ.ΑΣ. θα φέρεται περισσότερο σαν στρατός κατοχής (κι όχι μόνο στα Εξάρχεια), τόσο περισσότεροι θα την αναγνωρίζουν ως το κοινωνικό καρκίνωμα που είναι.
Λέγεται συχνά πως τα γεγονότα αργούν να διασχίσουν τον Ατλαντικό, πως η Ελλάδα ακολουθεί με μερικά χρόνια καθυστέρηση την Αμερική. Όμως η τεχνολογία, η διασύνδεση του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας και, πάνω απ’ όλα, οι κρίσεις, συμπυκνώνουν τρομακτικά τον ιστορικό χρόνο. Καλό είναι να είμαστε έτοιμοι για αυτήν τη συμπύκνωση. Καλά κάνουμε και απαιτούμε να παραιτηθεί ο Χρυσοχοΐδης – αλλά πρέπει από τώρα να απαιτήσουμε περισσότερα.
Ανδρέας Κοσιάρης
info-war.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου