Αυτό σκέφτονταν πολλοί πριν, αλλά και...
την ίδια μέρα της 4ης Ιουλίου του 2004, όταν η Ελλάδα κλήθηκε να αντιμετωπίσει για δεύτερη φορά τη διοργανώτρια του Euro κι όχι για ένα απλό ματς ή την πρεμιέρα του τουρνουά, αλλά στον τελικό. Αντίπαλος του Ότο Ρεχάγκελ και των παικτών του δεν ήταν μια συμβατικά καλή Πορτογαλία... Ρικάρντο Καρβάλιο, Αντράντε, Μιγκέλ, Κοστίνια, Ντέκο, Παουλέτα, Φίγκο, Ρουί Κόστα και ο 19χρονος τότε Κριστιάνο Ρονάλντο αποτελούν μέχρι και σήμερα στο μυαλό κάποιων ίσως την πιο ποιοτική φουρνιά της χώρας, ακόμα και από αυτή που κατέκτησε τελικό το Euro το 2016.
Λογικό, λοιπόν, ακόμα και ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος της Εθνικής να πίστευε ότι αυτή η πορεία σε εκείνη τη διοργάνωση θα μείνει σε κάθε περίπτωση αξέχαστη, αλλά πιθανότατα χωρίς κούπα. Ευτυχώς για το... ελληνικό ποδόσφαιρο (που τελικά δεν αξιοποίησε τίποτα), αλλά κυρίως για εκείνη την παρέα, αυτοί που πίστευαν ήταν οι ίδιοι που έπαιζαν ποδόσφαιρο και έκαναν τον κόσμο να πιστεύει στα θαύματα.
Τι έγινε σε εκείνον τον τελικό; Πόσο... δεινοπάθησε η Ελλάδα για να πάρει εκείνη τη νίκη, άρα και το τρόπαιο, το οποίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν πρόκειται φτάσει ξανά σε ελληνικά χέρια; Στην πραγματικότητα, ο τελικός ως ένα ποδοσφαιρικό ματς αποδείχθηκε ως ένα από τα πιο εύκολα στη σειρά του τουρνουά για την Ελλάδα και απολύτως δίκαια πήρε μια κούπα. Υπάρχει ένα εξαιρετικό πλάνο κατά την είσοδο των ομάδων, στο οποίο ο Γιαννακόπουλος βλέπει το τρόπαιο σαν το πιο όμορφο πράγμα στη ζωή του. Αυτή ήταν η κανονική Ελλάδα (δείτε το βίντεο από το 0:40).
Ένα σύνολο τεράστιων προσωπικοτήτων, που δεν μπορούσε να περιμένει τον τελικό για να κατακτήσει την κούπα, έχοντας αυτή την άγνοια κινδύνου. Δεν την ενδιέφερε ποιον είχε απέναντί της. Κριστιάνο Ρονάλντο, Ραούλ, Ζιντάν, Νέντβεντ, Κόλερ και πάλι Κριστιάνο Ρονάλντο. Όλοι αυτοί αντιλήφθηκαν για τι πράγμα μιλάμε.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ...
πηγη sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου