συρθούν σε διάλογο εφ’ όλης της ύλης των παράλογων διεκδικήσεών του στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Κι επειδή η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει διαρκώς και πιο άτολμη και πιο υποχωρητική μη απαντώντας στις διαδοχικές προκλήσεις του Τούρκου προέδρου, όλοι καταλαβαίνουν ότι σέρνεται σε ένα διμερή διάλογο μαζί του.
Η μέρα με τη νύχτα η εξωτερική μας πολιτική επί Αλέξη Τσίπρα και επί Κυριάκου Μητσοτάκη. Την ενεργητική, αποφασιστική, εξωστρεφή, πολυμέτωπη και σε διαρκή αναζήτηση συμμαχιών διπλωματία επί Τσίπρα διαδέχθηκε μια παθητική, εσωστρεφής, υποχωρητική και άτολμη εξωτερική πολιτική επί Μητσοτάκη, κατά την οποία η χώρα μας μονίμως τρέχει πίσω από τις προκλήσεις και τα προβλήματα, περισσότερο προσπαθώντας να απολογηθεί και ελάχιστα να ανταπαντήσει.
Μακρά η λίστα των Τουρκικών προκλήσεων και άλλο τόσο μακρύς ο κατάλογος των ελληνικών υποχωρήσεων επί των ημερών της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Από τη χειμωνιάτικη απαράδεκτη προώθηση εξαθλιωμένων προσφύγων και μεταναστών στα σύνορά μας στον Έβρο, δίκην ανθρώπινων βομβών, η οποία έμεινε αναπάντητη από την ελληνική πλευρά, μέχρι το Τουρκικό πλοίο που επί ημέρες το χειμώνα έπλεε στα χωρικά μας ύδατα, έχοντας παραβιάσει την ελληνική υφαλοκρηπίδα, για το οποίο η μόνη ελληνική απάντηση ήταν ότι… το είχαν παρασύρει οι άνεμοι.
Και από τη διμερή, από κοινού με τη Λιβύη, συμφωνία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας σε βάρος των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των ελληνικών συμφερόντων, για την οποία η ελληνική απάντηση ήταν η απουσία μας, για πρώτη φορά στην ιστορία, από τη σχετική Διάσκεψη στο Βερολίνο, μέχρι την προκλητική εισβολή Τούρκων συνοριοφυλάκων σε ελληνικό έδαφος στον Έβρο, η οποία απαντήθηκε από τον Έλληνα υπουργό των εξωτερικών με την απαράδεκτα ενδοτική δήλωση ότι για λίγες δεκάδες μέτρα εδάφους δεν αξίζει τον κόπο να προκαλέσουμε εντάσεις και μέχρι την πρόσφατη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε Τζαμί, η οποία έμεινε αναπάντητη σε επίπεδο διπλωματικών κινήσεων, διεθνούς κινητοποίησης και κυρώσεων και μέχρι την τωρινή προκλητική παραβίαση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Καστελόριζο, η οποία συνοδεύτηκε από την επίσημη αναγνώριση από πλευράς Αμερικανών ότι η περιοχή είναι γκρίζα ζώνη, όπου και πάλι δεν υπήρξε απάντηση από ελληνικής πλευράς ούτε στους Τούρκους, ούτε στους Αμερικανούς, διερωτάται κανείς πότε άραγε η ελληνική κυβέρνηση θα αξιωθεί να δώσει απάντηση; Μήπως όταν οι Τούρκοι φτάσουν μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου;
Δεν είναι όμως η ελληνική υποχωρητικότητα το μόνο πρόβλημα που εμπνέει ανησυχία για τα εθνικά μας συμφέροντα επί διακυβέρνησης της ΝΔ. Είναι και η διαφαινόμενη αλλαγή του μέχρι πρότινος επιτυχούς δόγματος της εξωτερικής μας πολιτικής. Σύμφωνα με το οποίο το μόνο υπό διευθέτηση ζήτημα με τους Τούρκους είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Όλα τα άλλα ζητήματα και οι διαφορές που οι Τούρκοι εγείρουν, διευθετήθηκαν με τους διεθνείς κανονισμούς και με τη συνθήκη της Λωζάνης. Η οποία εξακολουθεί να ισχύει στο ακέραιο και γι’ αυτό και δεν υπάρχει κανένας λόγος τα ζητήματα αυτά να τεθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπως ο Ερντογάν διεκδικεί και ο Μητσοτάκης δεν δείχνει να το απορρίπτει.
Και τέλος φαίνεται ο Μητσοτάκης να αλλάζει το δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής, σύμφωνα με το οποίο οι ελληνοτουρκικές διαφορές δεν είναι ζήτημα διμερές, για να τεθεί σε διάλογο μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων, αλλά αντίθετα, είναι ζήτημα Ευρωτουρκικό, δηλαδή διεθνές.
Γιατί τα σύνορα της Ελλάδας είναι ταυτόχρονα και σύνορα της Ευρώπης. Και συνεπώς η όποια αμφισβήτησή τους αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ενωμένης Ευρώπης. Δεν διαπιστώσαμε όμως ο Έλληνας πρωθυπουργός να θέτει αυτά τα ζητήματα σε καμιά ευρωπαϊκή διάσκεψη, ούτε να συγκαλεί Συμβούλιο Αρχηγών όταν οι Τούρκοι ή οι Αμερικανοί αμφισβητούν τα ελληνικά, δηλαδή τα Ευρωπαϊκά σύνορα. Γεγονός που εκλαμβάνεται ως αποστασιοποίηση της ελληνικής διπλωματίας από τις πάγιες θέσεις της.
Όσο η Ελλάδα του Μητσοτάκη υποχωρεί και απομονώνεται διεθνώς, τόσο ο Ερντογάν θα προκαλεί και θα διεκδικεί σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Μέχρι να σύρει τον Μητσοτάκη, κάτω και από τις πιέσεις της Γερμανίας, σε ένα διμερή διάλογο εφ’ όλης της ύλης.
Όπου ο Έλληνας πρωθυπουργός, αδύναμος και απομονωμένος διεθνώς και με διχασμένο το εσωτερικό μέτωπο, ύστερα από το κλίμα ανωμαλίας και την ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής που ο ίδιος προκαλεί στο εσωτερικό της χώρας για να επιβληθεί πολιτικά, μόνο να χάσει θα έχει.
Και το κακό δεν είναι ότι θα χάσει ο Μητσοτάκης. Αυτός είναι προδιαγεγραμμένο ότι όπως στρώνει, έτσι θα κοιμηθεί.
Το κακό είναι ότι μαζί με αυτόν, θα χάσουμε και όλοι οι Έλληνες.
Κι αυτό γιατί δεν είναι πια καθόλου βέβαιο ότι ο Μητσοτάκης, εδώ που έχει οδηγήσει τα πράγματα τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, έχει περιθώρια αναδίπλωσης και αλλαγής πολιτικής.
Ούτε έχει πια το περιθώριο να περάσει στην αντεπίθεση.
Καθώς έχει δώσει ήδη πολύ θάρρος στο χωριάτη, ο οποίος είναι έτοιμος να ανέβει, επί των ημερών του, ακόμη και στο κρεβάτι μας...
Γιάννης Α. Μυλόπουλος
Πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου