θρησκευτικό συναίσθημα του χριστιανικού κόσμου και υπονομεύοντας για άλλη μία φορά το όποιο κοσμικό κράτος της Τουρκίας
Η μεγαλομανής επιδίωξη του Ερντογάν να μετατρέψει από μουσείο σε τζαμί την Αγια-Σοφιά συνιστά ακραία πρόκληση κατά της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, περιφρόνηση του θρησκευτικού συναισθήματος του χριστιανικού κόσμου και υπονομευτική ταπείνωση του όποιου κοσμικού χαρακτήρα της Τουρκίας. Για τον ίδιο είναι απλώς άλλος ένας υποκριτικός εξαγνισμός της μοχθηρής επιθετικότητάς του στα μάτια των οπαδών του.
Χρειάζεται άραγε ένα ακόμη τζαμί η Κωνσταντινούπολη με τα 3.500 ισλαμικά τεμένη; Εχει ανάγκη από έναν επιπλέον συμβολικό χώρο λατρείας από τη στιγμή που βρίσκονται διάσπαρτα στην Πόλη περισσότερα από 50 οθωμανικά τζαμιά, υπέροχα δείγματα ισλαμικής αρχιτεκτονικής από τον 15ο έως τον 18ο αιώνα; Δεν της αρκούν, ακόμη, τα κιτς αισθητικής φαραωνικά μετα-οθωμανικά τζαμιά που καλούν τους πιστούς για προσευχή πέντε φορές την ημέρα, και τα οποία γεμίζουν με το ζόρι μόνο κάθε Παρασκευή; Οχι, απαντά ο μαξιμαλιστής σημερινός Τούρκος πρόεδρος, που ως νεο-σουλτάνος ονειρεύεται την επανασυγκόλληση του θρυμματισμένου αλλοτινού μεγαλείου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σαν αποχαλινωμένη καρικατούρα του πορθητή Μωάμεθ του Β’ φαντασιώνεται την είσοδό του, καβάλα στ’ άλογο, στη Αγια-Σοφιά ώστε να την αλώσει ξανά και να την παραδώσει καθυποταγμένη και πάλι ως παρακμιακά μελαγχολικό τζαμί στους μουσουλμάνους.
Για τον ίδιο, άλλωστε, ο 21ος αιώνας είναι μια λεπτομέρεια, ενώ η λογική μια περιπλοκή την οποία αντικαθιστά με την επιθετικότητα. Τραβάει βάναυσα τα νήματα των εννοιών της τουρκικής κληρονομιάς, από τον σουφισμό μέχρι την οθωμανική κουλτούρα και τα εθνικιστικά ίχνη της κεμαλικής κοσμικής νεωτερικότητας, μέχρι τα απώτατα απατηλά τους άκρα. Στο μυαλό του Ερντογάν το din (θρησκεία) και το devlet (κράτος) δεν αποτελούν μια αντινομική διχοτόμηση, αλλά μια αέναη περιπλοκή. Το Ισλάμ συνιστά προϋπόθεση της τουρκικότητας και με αυτή την πεποίθηση έχει πορευτεί πολιτικά, προσφέροντας με αυταρχικότητα την «απο-θυματοποίηση» των πιστών μουσουλμάνων στην κεμαλική Τουρκία. Η καταστροφή του πάρκου «Γκεζί», στο οποίο ο Ερντογάν ήθελε να κατασκευάσει τζαμί, διαμήνυε ότι το λεγόμενο «μετριοπαθές Ισλάμ» είναι μια δυτική φαντασίωση. Ως πρωθυπουργός, μάλιστα, απευθυνόταν το 2007 στο πλήθος των φανατικών οπαδών του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, οι οποίοι θεωρούν ακόμη και τον λόξιγκά του έκφραση θεόπνευστης σοφίας, λέγοντας: «Αυτή η περιγραφή είναι προσβλητική για τη θρησκεία μας. Δεν υπάρχει μετριοπαθές Ισλάμ. Το Ισλάμ είναι το Ισλάμ, τελεία και παύλα».
Οι επιδιώξεις Ερντογάν
Εξάλλου, η άκαμπτη επιμονή του να αλλοιώσει τον χαρακτήρα της Αγια-Σοφιάς δεν είναι καινοφανής. Εδώ και 15 χρόνια υπόσχεται την επαναφορά της σε τέμενος, οργανώνει μαζικό ναμάζι (προσευχές) στους εξωτερικούς χώρους που έχτισε ο Μουράτ Α’, αναγνώσεις αποσπασμάτων του Κορανίου στους εσωτερικούς, στήνει φιέστες στην επέτειο της Αλωσης της Κωνσταντινούπολης. Και όπως πάντα, κλείνει αυτοαποθεωτικά το εκάστοτε σόου του στον προαύλιο χώρο του αξεπέραστου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς μνημείου, απαιτώντας με πρωτοφανές θράσος να ξαναγίνει τζαμί. Λες και χάθηκε το νεόκτιστο Τσαμλιτζά Τζαμί, χωρητικότητας 63.000 πιστών, στο Σκούταρι, το Εγιούπ Σουλτάν Τζαμί στον Κεράτιο, που θεωρείται τάφος του Αμπού Αγιούμπ αλ-Ανσάρι, ενός από τους πιο αξιόπιστους συντρόφους του Προφήτη Μωάμεθ, ή ακόμα τα διάσημα αρχιτεκτονικά Μπλε Σουλτάν Αχμέτ Τζαμί και Γενί Τζαμί. Ο Ερντογάν ωστόσο, υπό οθωμανικό αταβιστικό σύνδρομο και παρωχημένη αυταρέσκεια, είχε βάλει αμέτι μουχαμέτι στόχο την Αγια-Σοφιά. Στο φόντο της δήθεν θρησκευτικής του ευσέβειας, την οποία με άγχος εργαλειοποιεί για πολιτικές επιδιώξεις, ένα πολύχρωμο πλήθος, γενειοφόρων μαθητών θεολογικών σχολών, καλοξυρισμένων ιμάμηδων με άμφια, ανδρών με μακριά μουστάκια τύπου φώκιας και σεμνότυφων γυναικών τυλιγμένων με μαντίλες, χειροκροτεί με ενθουσιασμό, ενώ τα καραβάκια με κόκκινες σημαίες της Λευκής Ημισελήνου που διασχίζουν τον Βόσπορο σφυρίζουν ανυπόμονα. Στον στενόμυαλο επαρχιωτισμό τους, που φουντώνει σε συγκυρίες αδιεξόδων και ανασφάλειας, ποντάρει ο Τούρκος πρόεδρος για να λανσάρει ως μεταμοντέρνος Χαλίφης τον άλλοτε θρυλικά περίλαμπρο ναό ως πολύτιμο πετράδι στο ηγεμονικό τουρμπάνι του. Και μέχρι να το πετύχει ταξινομεί, υπόσχεται, μοιράζει, παζαρεύει και απειλεί...
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
Πηγή:protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου